Mister X

Hallucination

Schreeuwend schiet ik wakker in het ziekenhuisbed. Ik voel de warme tranen nog over mijn wangen stromen. Het laatste wat ik me herinner is dat er iemand een spuit in mijn arm drukte en dat ik Jay zie die op een brancard wordt weggedragen. Elke seconde dat ik het tafereel weer voor me zie voel ik angst door me heen stromen. Versuft ga ik recht staan en voel me duizelig. Ik grijp me snel vast aan de witte railing van mijn bed om niet om te vallen. Enkele seconden is alles wazig voor mijn ogen en ik voel ik mijn hoofd kloppen. Ik wil mijn hand, die waarmee ik het niet bed vast heb, naar boven brengen en op mijn voorhoofd leggen maar iets verhindert de beweging. Al snel merk ik dat er een infuus aan mijn hand vast zit gemaakt. Ik kijk er even naar en trek het met tranen in mijn ogen van mijn lijf af. Ik voel een zuchtje wind met het ziekenhuisjurkje dat rond mijn lichaam hangt, spelen. Zweet loop langs mijn wenkbrauwen naar beneden en mijn zicht wordt weer wazig. Ik verzet me er tegen en strompel blootsvoets door mijn kamer heen. Puffend en versuft duw ik de grijze deur voor mijn ogen open. De witte muren zijn fel en even sla ik een arm voor mijn ogen. In een tunnel van verwarring slenter ik verder door de gang. Ik moet mezelf regelmatig tegen de muur afzetten om niet om te vallen.  

Verder in de gang staan een paar mensen te praten.  Ik hoor mezelf luider ademen en focus me op de wazige vlek mensen in de verte. Ik meen Jay te herkennen. Ik voel een gevoel van opluchting door me heen gaan. Sneller probeer ik bij de mensen te komen. Alles is nog steeds wazig en draaierig. Elk geluid snijdt door mijn hersenen. En het lijkt steeds na te trillen, het is moeilijk te beschrijven. Ik druk een kreet uit mijn lippen, iets dat moet lijken op Jay. Ik zie dat de groep mensen zich omdraaien en me aankijken. Ik zie een oude verpleger naar me kijken. Zijn lichaam lijkt me heel oud en kreupel, maar zijn gezicht is tweehonderd percent zeker dat van Jay. Ik herken zijn helderblauwe ogen en zijn mooie glimlach. Ik begin zelf te glimlachen maar vervolgens wordt ik overstelpt door een vreemd gevoel. Mijn hoofd voelt heel licht aan.  Een andere persoon, een vrouw met belachelijk lang blond haar draait zich ook om. Haar haar krijgt plots alle kleuren van de regenboog en ze kijkt me met een grimas aan terwijl ze met haa handen door haar steeds  langer wordende haar gaat. Ik vertraag mijn pas en hou mezelf recht door mijn handen tegen de muur te plaatsen. De vrouw blijft me aanstaren terwijl ik zwetend verder strompel. Een derde persoon kijkt me aan. Haar gezicht is jong en ziet er vrij normaal uit. Maar dan zie ik iets waar ik me dood bij schrik. Ze is zo goed als naakt en alles onder haar hals bestaat uit botten rottend vlees. Ik stop abrupt met lopen en plooi dubbel terwijl ik een hele hoop slijm op de vloer uitbraak. Ik zet een pas achteruit en zie een hoop rood en bloederig slijm voor mijn voeten liggen. Ik staar ernaar. Alsof het er nog niet eng genoeg uit ziet beweegt het.  Het vormt een gezicht met woorden eronder. " Jij gaat erraan." staat er geschreven met daarboven een afgrijselijk gezicht. Dat van de sherrif. Ik schrik me kapot en voel nu alles helemaal draaien. Zijn bloedrode ogen kijke me gemeen aan terwijl er een vreselijke grijns in zijn bloederige gezicht tevoorschijnkomt. Ik dijns achteruit en draai mijn hoofd weg van het vreselijke tafereel.

Ondertussen komen de drie mensen van daarnet op me af. Ik werp nog een laatset blik op het rottende mens en zie haar liefelijke glimlach op haar engelengezicht. Achter haar loopt de vrouw met het haar dat elke twee seconden van kleur lijkt te veranderen. Haar haar is nu vreselijk lang en sleept achter haar over de grond. En helemaal voorop loopt Mister X. Ik ben zeker dat hij het is, maar ergens in het binneste van mijn hart voelt er iets fout. Ik twijfel om te blijven staan en in zijn armen te vliegen. Maar de vreselijke vrouw doet me daar anders over denken.Nog een laatste keer draai ik mijn hoofd en dan zet ik het op het lopen. Mijn zweterige haar vliegt achter mijn schouder terwijl ik verder loop. Ik hoor lawaai van achter me en een paar stemmen die iets naar me roepen. Ik negeer het compleet tot ik plost door mijn benen zak en languit op de grond val. 

Nog geen seconde later draait iemand me om en hangen er drie hoofden boven me. De vrouw met het rottende lichaam trekt een bezorgde blik terwijl ze een hand op mijn voorhoofd legt. Ik heb de puf niet meer om me te verzetten. Ik voel enkel nog walging door me heen gaan terwijl Mister X' gezicht boven het mijne hangt. Ik kijk in zijn jeugdige blauwe ogen maar dan verschijnt er een grote rimpel op zijn gezicht, en dan nog een en nog een. Ik knipper met mijn ogen voor de gezichten een volledig waas worden en ik niets meer zie. Ik hoor enkel nog de stemmen van de mensen. 

"Ze moet bij bewustzijn blijven." hoor ik iemand zeggen."Ze hallucineert door die medicijnen." Ik voel dat mijn lichaam omhoog wordt geheven en op iets zachts geplaats wordt. Ik vermoed een bed. Niet veel later hoor ik meer lawaai en prikt er iemand weer iets in mijn arm. Het bed komt tot stiltstand en ik voel iemand mijn oogleden opendoen. Maar ik zie niets. Ik kan alles perfect horen en voelen maar ik kan niet reageren. Ik kan niets doen. Ik kan niets vragen, niet beweging, niets zien. Ik raak er alleen maar meer in van paniek. Maar zelfs daar is mijn lichaam te verzwakt voor, om te kunnen panikeren. Alles speelt zich af in mijn hoofd. 

"Haar hartslag daalt." Paniek gaat door de kamer heen. "Haal die jongen er bij, nu !"schreeuwt een schelle stem.  Mijn bewustzijn begint nu achteruit te gaan, ik voel het zelf ook. Ik voel dat ik weg lijk te glijden. Ik kan het gewoon niet uitleggen. Alsof iemand een voor een mijn gedachten uit mijn hoofd zuigt. "NU !!! " hoor ik nu. Maar het lijkt van heel ver weg te komen en het het blijft nagalmen in mijn oorschelpen. Mijn gedachten beginnen nu een steeds grotere zwarte vlek te worden. Ik voel mezelf helemaal verdwijnen in die zwarte vlek. 

En dan verdwijnt de  zwarte vlek plots. Niet langezaam, maar heel plots is hij gewoon weg. Ik weet niet goed wat er gebeurt in mijn hoofd. Ik weet verdomd goed dat dit niet normaal is maar ik voel me gerustgested nu die vlek weg is. Een warm gevoel verspreid zich over mijn lichaam. Het begint bij mijn lippen en gaat zo verder tot in het diepste puntje van mijn lichaam. Alsof het vanzelf gaat open ik mijn ogen en kijk recht voor me. Ik schrik wanneer ik daadwerkelijk iets zie. Het zijn de staalblauwe ogen die ik uit de duizend zou herkennen. Ook al zit de rest van Jays gezicht helemaal vol met plijsters en hechtingen, hij ziet er nog altijd even stralend uit. Zijn ogen houden mijn blik vast. 

" Wel sneeuwwitje, je bent net wakker gekust door je prins." Hij lacht, of toch hij probeert met al zijn hechtingen en plijsters. " Dank je wel." fluister ik zachtjes. Ik besef maar al te goed dat hele de kamer vol met ogen staat die allemaal naar ons aan het staren zijn.