Mister X

Tears

Ik zou wel kunnen huilen van geluk nu. Hij staat voor me. Hij is het echt. Hij staat daar voor me, in het schitterende zonlicht, starend naar mij, zonder ook maar een spier te bewegen. Alles wat ik tegen hem wilde zeggen, aan hem wilde vragen, naar hem wilde schreeuwen, verdwijnt als sneeuw voor de zon. "Mister X " is het enige dat ik op fluistertoon weet uit te brengen. Er verschijnt een kleine glimlach op zijn gezicht. Net zoals die bij mij verschijnt. "Nora" Meer woorden zijn er niet nodig. Meer wordt er ook niet gezegd. Onze blikken laten elkaar niet los. Ik voel zijn blik aan de mijne vastplakken. Alsof het altijd al zo was, en het nooit meer zal veranderen. Mijn hartslag versnelt, ik krijg klamme handen en mijn lip trilt een beetje. Onverwacht voel ik een traan langs mijn ooghoek glijden. Een traan die elke emotie in mij weerspieged. Verdriet, angst, opluchting, geluk, verwarring, maar vooral liefde, mijn liefde voor hem. 

"Jij bent het echt." fluister ik zachtjes terwijl ik voorzichtig naar hem toe stap. Voet voor voet, langzaam. Elke stap lijkt wel een mijl te zijn, en ik kan niet snel genoeg bij hem zijn. De twee meter overbruggen tussen ons is me bijna te ver. Maar eenmaal ik bij hem ben, wat maar een paar seconden geduurt heeft, zijn er al wat meer tranen die op mijn huid rusten. " Ik ben het echt." fluistert hij terug. Ik zie zijn perfecte gezicht, waar nu een paar schrammen op zitten. Ik zie zijn wilde haren, zijn lippen, zijn jukbeenderen. Maar vooral zijn ogen, zijn mooie blauwe ogen. Al mijn aandacht gaat daarnaar. Voorzichtig brengt hij zijn hand dichter bij mijn hoofd en strijkt een plukje haar achter mijn oor. "Ik ben het echt. " herhaalt hij op fluistertoon. Ik voel zijn adem langs mijn voorhoofd strijken terwijl hij me langzaam tegen zijn borstkas drukt. En niet veel later drukt hij een kusje op mijn voorhoofd, gevolgd door een traan die op mijn hoofd drupt. Ik nestel mezelf diep in zijn greep. Ik wil dicht mogelijk bij hem zijn, ook al ben ik al zo dicht als maar kan zijn.  Mijn hoofd ligt tegen zijn borstkas aan en ik hoor zijn hartslag lanzaam dalen, tot hij weer op een normaal tempo is. Net zoals die van mij weer tot rust moet komen, rustend tussen zijn armen. 

"Ik heb je zo gemist." zeg ik stilletjes, zonder me ook maar een centimeter uit zijn greep te wurmen, bang om uit zijn armen te vallen. Om hem weer kwijt te raken. "Ik was zo ongerust." zeg ik vervolgens, wachtend op een reactie van hem. Zachtjes wrijft hij met zijn duim over mijn blote bovenarm, wat ongeloofelijk  goed voelt. "Ik ook, ik ook. En ik weet dat ik het twee keer zei, maar dat is een antwoord op het eerste en het tweede" lacht hij zachtjes. "Je hebt je nodige portie eigezinnige humor nog. Ik kan niet geloven dat ik dat ooit zou missen." zeg ik met een glimlachje en kijk op naar hem. "Ik ook niet." antwoordt hij zachtjes. Zijn glimlach verandert in een meer serieus gezicht en ik zie zijn wenkbrauwen licht fronsen.  "Oooh, Nora. Wat heb je toch met me gedaan ? Er gaat niet één dag voorbij dat ik niet aan je denk." Hij gaat een keer met zijn hand langs mijn wang en ik zou zijn hand vastgenomen hebben, als dat niet tussen ons tweeën ergens in de knuffel vast zat. Best wel een genante situatie als je over nadenkt. Maar daar denk ik nu niet aan. Ik wil gewoon bij hem zijn. En zijn verhaal horen, zijn uitleg. 

"We hebben elkaar wel wat te vertellen, niet ?" zegt hij nog voor ik er over kan beginnen. Ik knik zachtjes " Ik denk het wel." Langzaam laat hij me los maar neemt mijn hand meteen beet." Het zou niet de eerste keer zijn dat we elkaar kwijt spelen." zegt hij sarcastisch kijkend naar onze handen, waardoor er een glimlach op mijn gezicht verschijnt. "Daar heb je gelijk in." 

Ik loop achter hem aan. Mijn hand in het zijne. Na enkele  tientalle meters laat hij zich zakken op de grond en trekt me dicht tegen zich aan.  We leunen met onze rug tegen de stam van een dikke boom, ver weg van het zandpad, waarover Sam me naar hem heeft gebracht. "Hier kunnen we rustig praten."  Hij verstengelt zijn vingers tussen de mijne en lacht, waarbij er een klein beetje geluid ontsnapt. "Oh, Nora. Ik ben zo gelukkig hier bij jouw. Dit moet een eeuwigheid duren, vind je niet ?" Ik knik. Ik kan het niet meer met hem eens zijn. Dit moet voor eeuwig duren. "Maar goed je zit vast met veel vragen. Dus ik ben er nu om op al je vragen te antwoorden." 

Ik word wakker geslagen uit een droom en besef plost maar al te goed dat ik inderdaad nog met oneindig veel vragen zit. Ik word er zenuwachtig van. Mijn spieren spannen een beetje op. Mister X merkt het en wrijft met zijn duim over de rug van mijn hand om me te kalmeren. "Dank je." Ik slik een keertje. dit gaat niet echt leuk worden,  vermoed ik.  Meteen vuur ik mijn eerste vraag op hem af. " Waarom heb je me achter gelaten ?" Het is misschien een harde vraag om onze gevoelige sfeer te verbreken, maar die vraag heeft dagen door mijn hoofd gespookt. Elke seconde in dat verdomde ziekenhuis werkt ik achtervolgd door die vraag. Waarom ?  " Ik had geen keuze Nora. Ik moest wel." " Ik schrik van deze woorden. "  De persoon die jouw heeft aangereden, wel dat was de nieuwe vrouw van mijn vader. En alsof we nog niet genoeg ongeluk hebben gehad, moest dat wijf weer tegen ons aan rammen, met mijn vader naast haar in de auto ! " Mister X roept het laatste er uit en ik zie zijn haat jegens zijn vader weer naar boven komen. " Shhhht." doe ik zachtjes naar hem. " Hij is het niet waard je zo druk te maken." Mister X wrijft weer over mijn handrug met zijn duim, maar nu iets harder als daarnet. Waarschijnlijk doet hij dit meer omzichzelf te kalmeren in plaats van mij. "Ik begrijp het wel." lach ik hem zachtjes toe. " Ik heb je vader zelf meegemaakt, dus ik begrijp je volledig." Er komt iets bij me op. "Maar waarom heeft hj mij dan laten gaan ?" Deze vraag snijdt door me heen. Want het is niet logisch voor een man als hem om zo iets  goed  te doen. 

"Wel, daarover. Eum ik durf wel een gokje wagen." Hij duwt zich een beetje recht en krabt een keer achter zijn oor. Nieuwsgierig kijk ik naar hem en betrap mezelf erop dat ik hem nadoe. " Kijk eigenlijk is het vrij simpel. Als hij jou naar het ziekenhuis laat gaan, weet hij zeker dat ik je nog een keer ga opzoeken. En dat is het moment  waar hij op wacht. Dan kan hij me beetnemen en me terug pakken. Dat is zijn kans . Zijn kans om mijn leven weer een hel te maken." Ik voel een afschuwelijk gevoel door me heen gaan. Ik haat die man zo. Waarom wordt hij niet per ongeluk  door een auto verpletterd tot zijn hersens volledig open spatten elk botje in zijn lichaam gebroken is.  Ik zou iets kunnen uitschreeuwen maar en komt enkel " Dat is eigenlijk best wel simpel." uit. Ik bal mijn vrije vuist en kijk voor me, om mijn haat proberen te laten verdwijnen. Mister X merkt, natuurlijk, mijn gedragsverandering. Hij laat mijn hand los en kijkt me aan, terwijl hij met zij  twee handen mijn schoudwrs vasthoudt. Ik voel weer een paar tranen komen. "Waarom moet die man altijd alles verpesten?! Waarom doet hij dat toch ?! Hij verdient het niet te leven !!! " Ik word woest terwijl ik dit huilend tegen Mister X zeg. "Ik haat die vent ! " schreeuw ik uit. "Nora. Ik ook." Hij schuift een beetje dichter bij me. "Maar daar moeten we ons nu geen zorgen over maken. Dit, hier, wij samen, daar kan hij niets aan veranderen. En van dit moeten we genieten, zolang het nog duurt." 

"Ik hou van je Nora. Nu ben ik er zeker van. Het kan me niets schelen wat er allemaal tussen ons gebeurt is en wat mijn vader allemaal heeft verpest. Ik weet een ding zeker, ik hou van jou. " Langzaam veegt hij de tranen van mijn wangen, maar er verschijnen er al weer, nu van geluk. "Ik hou ook van jou, mijn Mister X." Hij brengt mijn handen naar zijn hals en legt ze achter zijn nek tegen zijn zijdezachte huid. Vervolgens trekt hij iets dichter tegen zich aan. En dan neemt hij mijn hoofd met zijn beide handen vast. " Mijn kleine Nora."fluisterd hij vlak voor zijn lippen de mijne raken. Ik voel een golf van geluk door me heen terwijl zijn lippen nog steeds de mijne raken. Ik voel me warm worden, overal in mijn hele lichaam, maar vooral op de plekken waar hij me aanraakt. De warme tinteling verspreidt zich en ik wens dat ik nooit meer zijn lippen moet loslaten. Ik wil hem gewoon voelen, hij maakt me gelukkig, hij is het missende stukje van mezelf. 

" Ik ben niet klein." fluister ik lachend nadat hij zijn lippen lost. " Oooh kom hier, grote Nora van me."- " Dat is beter." En voor een tweede keer kust hij me. Ik heb me nog nooit zo zeker van iets gevoeld. Ik hou van hem.