Mister X

You love me, that's the problem

"Wel Nora, nog enige ideeën om in dit fort binnen te geraken, alles te pakken wat je nodig hebt en weer ongezien naar buiten te lopen ? Want ik heb geen flauw idee hoe we dat gaan doen." Hij staart vanuit de struiken naar de zijkant van het ziekenhuis. "Ik ben aan het denken, wacht toch even." Al is dit echt een enorm dom antwoord. Het is gewoon een excuus om niet te moeten zeggen dat ik helemaal geen idee heb hoe we dat gaan doen. En ik ben te koppig om het toe te geven. Mister X houdt verdacht lang zijn mond. Maar na een paar minuten zegt hij plots iets. "En hoever zijn we al met het meesterplan ?" Hij lacht en legt zijn arm om mijn schouder zodat ik tegen zijn borstkas wordt aangedrukt. Een tinteling, brrrrr. "Ja, het is al goed. Ik heb geen meesterplan. Dat wilde je toch horen ?" Ik zeg het met een rode gloed op mijn wangen, te beschaamd om mijn ongelijk toe te geven. Hij lacht een geeft me een kusje op mijn hoofd. "Ooooh, Nora ik had gedacht dat je het nooit ging zeggen.Maar ik moet wel toegeven, je bent o zo schattig als je koppig bent." - "Ja lach er maar weer mee hoor. Een ding is zeker, we moeten daar binnengeraken." Hij trekt me iets korter tegen zich aan. Dan gaat hij verder op fluistertoon. "Ik heb misschien wel een ideetje, maar je moet me volledig vertrouwen." Ik voel zijn adem tegen mijn oor en er verschijnt een klein lachje van plezier op mijn lippen. " Goed, maar probeer er niet van onderuit te muizen, want dan ga ik gewoon lekker alleen verder hoor." Hij lacht naar me, en ik voel de betovering weer over me heen vliegen. Hij is zo mooi dat mijn ogen er pijn van zouden moeten doen. Dat ik door mijn knieën zou moeten zakken, dat mijn hart uit mijn bortskas zou moeten springen en versmelten met het zijne. Maar al wat ik nu gewoon kan doen is van hem houden, en dat doe ik ook. Want hij is van mij. Ik ben van hem, en wij zijn ook echt een wij, samen.

"Oké Nora, je hebt alles nog fris in je hoofd zitten, of moet ik het nog een keer herhalen ?" Hij tuurt zenuwachtig naar me."Nee, nee alles is zo klaar als een klontje. Ik ken het plan nu wel hoor." Hij heeft het me daartstraks zeker 5 keer uitgelegd om er zeker van te zijn dat ik alles begreep en dat er niets mis zou lopen. "En het plan B ook ?" -" Ja dat ook. " Hij knikt en nog voor ik het goed en wel besef lopen we samen naar de achteringang van het ziekenhuis. Mister X loopt voorop en stopt achter een auto van een van de personeelsleden. " Klaar ? Je kent de tekens nog ?" -"Ja en ja ! "fluister ik gefrustreerd. Ik wil gewoon zo snel mogelijk hiervan af zijn. Want ook al was dit mijn idee, het is wel een illegaal ding dat ik bij mijn steeds langerwordende lijstje kan gaan zetten. Laten we gewoon hopen dat alles goed gaat.

Mister X neemt een laatste keer mijn hand vast en we beginnen te lopen. Zo snel en geruisloos als we maar kunnen spurten we naar een van deuren waar de vooraden worden binnengebracht. Ik voel de adrenaline hoog opreizen in mijn lichaam. Niet aan je angsten toegeven Nora, doe het voor hem. Mister X laat, als we wonderbaarlijk genoeg ongzien tot achter een hoop dozen met medicijnen geraakt zijn mijn hand los. Maar hij lijkt met zijn beweging ook alles wat er van mijn veilige gevoel overblijft mee te nemen. "Let's do this." fluisterd hij. Ik knik met bevende handen en hij vertrekt. Voorzichtig loop ik naar de andere kant van de laadruimte, precies volgens de weg die Mister X me beschreven heeft. Ik kijk nog een laatste maal om en zie hoe hij door de witte deur naar binnen glipt. Snel kruip ik achter een paar grote dozen verder. Het is ongeloofelijk hoe zijn beschrijving klopt, hoe zijn plan werkt. Hoe kan hij nu weten hoe dit ziekenhuis er uit ziet langs binnen ? Maar dan wordt ik geslagen door verstomming. Hij is hier eerder geweest, hij heeft dit eerder gedaan. Met een shok besef ik dat hij misschien niet helemaal is wie ik mezelf altijd voor ogen hield. Hoe kon het ook anders ? Ik ben gewoon verblind door de liefde. Hij heeft al eerder gestolen. Hij heeft al eerder gestolen, hij heeft al .... ! Deze gedachte blijft me achtervolgen terwijl ik half dromend, eerder nachtmerriend, verder kruip, blindelings zijn beschrijving volgend. Ik kan het niet geloven. Hij moet een goede reden gehad hebben om hier in te breken. Misschien iets met zijn vader ? Dat laatste lijkt me het meest waarschijnlijke en ik probeer met die gedachte verder te gaan.