Mister X

Little pink thing

"Dan, jij bent echt compleet gestoord weet je dat ?" fluister ik terwijl ik door haar stevige grip de gangen wordt doorgetrokken. "Misschien een klein beetje." antwoord ze vlug. Maar ze blijft gewoon verder lopen. Trap af, deur open, door de gangen. Zonder ook maar een seconde te aarzelen. Nu zijn we opweg naar een grote glazen deur, als ik het goed zie tenminste. Dan duwt de deur open, de receptie. Mijn hart maakt een sprongetje, we zijn bijna buiten. Maar hoe krijg je in hemelsnaam een ziekenhuis patient, op blote voeten en in zo'n ziekenhuiskleed, ongezien voorbij de receptie. Want zo zie ik er nu dus uit. Ik heb zo'n gevoel dat dit niet echt gaat lukken. Het zal waarschijnlijk lopen worden. Nog voor ik Dan kan tegenhouden om iets tezeggen loopt ze doodgewoon, wel met wat extra tempo natuurlijk, door de grote inkomhal. 

" Eum, juffies, waar denken jullie naar toe te gaan ?! " roept iemand van achter de balie. Maar Dan antwoord er niet op."Hebben jullie mij niet verstaan ?!" en we negeren haar gewoon lekker verder.  " Meisjes, jullie mogen helemaal niet naar buiten ! Blijf staan of ik bel de bewaking." -"O, wat een drijgement zeg. En trouwens u zult niet eens merken dat ze weggeweest is. Binnen een paar uurtjes is ze alweer terug."Dan draait zich niet eens om om dit naar de vrouw achter de balie te roepen, en loopt gewoon verder. Maar moest ze dat wel gedaan hebben, dan zou er nog een hele reeks scheldwoorden gevolgd hebben, en waarschijnlijk ook nog een paar boze-Danielle blikken, die echt goud waard zijn. Danielle doet gewoon een vreemde beweging met haar arm terwijl ze de woorden naar de vrouw spuwt.  " Jullie hebben er zelf om gevraagd. " zegt ze boos. Dan fluistert iets tegen me.  " Oké Nora, nu gaan we toch eventjes moeten lopen vermoed ik." En dan begint ze te lopen. Ik volg haar op de voet, wat trouwens ook niet anders kan, want ze laat me niet los. Ze lijkt mijn arm wel te verbrijzelen, zo hard knijpt ze. We lopen zo snel als we kunnen naar de draaideur en duwen deze zo hard dat de mensen die naar binnenkomen bijna omver vallen. We spurten verder over de parking. Op mijn blote voeten over het asfalt, het voelt verrassend goed. de grond is een klein beetje vochtig maar warm door de stralende zon. Een heerlijk gevoel dat me al een heel pak vrolijker maakt. Ik loop nog steeds achter Dan aan, die mij niet loslaat.  Ik voel elke spier in mijn linkerbeen trekken en tegestribbelen, maar ik blijf lopen. Het doet pijn, maar ik moet blijven gaan. Mijn kracht komt van mijn drang om Mister X te vinden, de drang om Danielle alles te vertellen, de drang om antwoorden te vinden. 

Ergens hoor ik een auto ontgrendelen. "Godverdomme, waar heb ik dat ding ook al weer geparkeerd." vloekt Dan terwijl ze ijlend naar haar auto zoekt. Maar stilstaan doet ze niet, ze blijft voortbewegen, nu wel iets trager als daarnet. "Ooooh, man waarom vergeet dat ook elke keer weer ?!" vloekt ze meer tegen zichzelf dan tegen mij. Ik hoor haar hakken zachtjes tegen het asfalt tikken. Ik weet niet waarom maar het doet me aan Mister X denken. Ik kan me niet herinneren dat hij ooit een tikkend geluid heeft gemaakt, maar iets aan dat geluid komt me bekend voor. En dat bekende gevoel doet me aan Mister X denken. Mijn Mister X, waar hij nu ook mag zijn. 

 " En je bent zeker dat je wel met de auto bent ? " want Dan kennende weet ik dat ze wel eens gewoon met de fiets zou komen en dan denken dat ze met de auto is gekomen, om vervolgens uren achter haar auto te zoeken. "Nora, ik ben niet achterlijk hé. Tuurlijk ben ik met de auto gekomen. Kijk ik heb de sleutels hier." Ze houdt ze over haar schouder om ze aan me te laten zien, terwijl ik achter haar aan loop, nog steeds met enorme stekende pijn in mijn been, die ik eerder nog niet opgemerkt heb. "Zie je wel."zegt ze fier, terwijl ze haar autosleutels terug in haar blauwe handtas stopt. "Ik ben dus wel met de auto, gewoon nog even zoeken en dan hup met de geit, weg van dit vreselijke witte gebouw." We zullen dat karretje van haar zo inderdaad  wel vinden. Je kan er namelijk moeilijk naast kijken. Het is zo'n oud fiatje 500 dat ze babyroos heeft laten spuiten. Ze heeft pas ook wimpers tussen haar lampen gestoken en stikkers van bloemen op der spiegels geplakt. Ja, dat autootje is beslist iets wat je niet kunt missen, we zullen het zo wel vinden. 

"Eindelijk. Daar is mijn kleine roze ding." puft Danielle. Haar auto, of beter gezegd haar kleine roze ding, staat helemaal aan de achterant van de parking, in de schaduw van een paar dikke eikebomen. Ik zie het meteen staan wanneer Dan er naar wijst. "Ooh, daar staat je auto dus." Ik heb nooit gedacht dat ik het ging zeggen, want dat fiatje valt zo hard op, maar ik had hem echt niet gezien, daar in de schaduw. "Kom, hoe sneller we hier weg zijn, hoe beter." Dan  versnelt haar pas en haalt haar sleutels weer tevoorschijn. Als we bij haar auto zijn draait ze haar sleutel op haar deur,dat doen ze nog zo bij die oude autootjes en doet dan het slot van mijn deur langs binnen open. Ik stap in. "Hier gaan we dan."Alhoewel ik Dan al vaak in haar auto heb gezien heb ik nog nooit samen met haar in haar auto gereden, dat was gewoon niet nodig. Alles is hier op wandel-en fietsafstand. 

"Oké ,Nora." zegt ze wanneer we de parking afrijden. "Je gaat me alles vertellen. Maar dan ook echt alles. Ik wil echt ALLES weten. Heb je me gohoord, A-LL-ES ! Elk miniem detail, onbenullig weetje, vreemd voorval, ik wil het allemaal weten." Ik slik een keertje en besef dat dit een moeilijk gesprek gaat worden. In het beging zal het nog wel meevallen, maar wanneer ik haar over haar band met Mister X ga vertellen weet ik niet wat er zal gebeuren.  Ik kijk doelloos voor me uit. Waarschijnlijk is Danielle naar me aan het kijken, maar ik kijk niet terug. Ik voel alleen maar emoties. Pijnlijke emoties. De laatste keer dat ik met iemand in de auto zat was met hem. Met mijn Mister X. Ook al wil ik daar nu niet aan denken, het gaat gewoon vanzelf. Ik moet denken aan dat vervelende gedrag van hem, waarbij hij naast me bleef rijden met zijn auto. Zo kinnderachtig. En hoe ik naast hem op de stoel sprong toen we de auto van die twee mannen stolen, en hoe hij zijn hand op de mijne legde om me te helpen met schakelen. Ik kan er niets aan doen maar er rolt een traan over mijn wang. Ik mis dit alles, ik mis hem. 

 " Maar weet je wat, laten we het drama sparen voor thuis. Eerst even lekker ontspannen, meiden onder elkaar." ze geeft me een knipoog, duidelijk merkend dat er een traan over mijn hang rolde.  Ik glimlach naar haar. Ze bedoelt het goed. Ze is dan ook mijn vriendin, mijn gezellige Danielle. Maar ergens voelt het fout om gezellig met mijn vriendin te doen terwijl Mister X daar nog eregns rondloopt, ik moet hem eerst vinden. Ook al heeft hij mij misschien in de steek gelaten, ook al heeft hij me zo gekwest, hij betekend iets voor mij. En dat is alles wat telt. Ik wil gewoon antwoorden van hem krijgen en weten wat hij  voelt en waarom hij al die dingen doet of gedaan heeft. Maar dan moet ik hem eerst vinden. 

Hoi hoi iedereen, 

Hier is weer even een hoofdstukje. Ik ben momenteel dus op vakatie en schrijf van op mijn tablet dus sorry voor de mogelijke typfoutjes hihi. Ik beloof dat ik na mijn reis ( dus in begin augustus ) een gigahoofdstuk zal plaatsen of een paar hoofdstukken achter elkaar. :-) 

Groetjes 

Aukjep