Mister X

The bullet

" Godverdomme stom beest ! " Ik schrik wakker door een stem die maar een paar meters van me verwijdert is. Iets verder op hoor ik een hond blaffen. "Laat hem stoppen, jij kluns ! " Volgens mij is het een iets oudere man die dit zegt. "Ik doe toch mijn best." Nu spreekt een iets jongere stem, ik gok een jonge man rond de 25. "Kom hier mormel, wees nu eens stil." Ik tuur in de richting van het geluid en zie twee mannen bij een vuurtje. De oudere man heeft een biertje in zijn hand en draagt een donkere pet. Hij heeft bovendien ook nog eens een enorme bierbuik. Hij vermorzeld zijn lege bierblikje en gooit het op de grond. En meteen klikt hij weer een ander blikje open, en dringt een paar grote slokken. De jongere man is mager en draagt een hoodie, waarvan hij de kap over zijn hoofd heeft getrokken. Hij loopt rond met een zaklamp en is op een hond aan het roepen. Maar zonder effect want de hond blijft zenuwachtig rondlopen en blaffen. Wat doen die twee hier nu. 

Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel. Nee, in elk deeltje van mijn lichaam. Zo stil mogelijk duw ik me een beetje recht.  Ik voel alle haren in mijn nek rechtkomen. Ik doe mijn rugzak zo stil als ik maar kan om mijn schouder maar blijf wel nog zitten tegen de boom. Ik moet hier weg, en zo snel mogelijk. Ik doe ook de tweede riem om mijn andere schouder. Ik haal een keer diep adem. Ik moet gewoon gaan. Maar lopen gaat niet, want dan hoort die verdomde hond mij. Maar ik ben ook niet stilgenoeg om ongemerkt weg te glippen, zeker niet in het donker, want ik zie geen steek. Mijn hart klopt nu nog harder en ik moet enorm mijn best doen om niet te luid te ademen. Voorzichting draai ik mijn hoofd nog een keer naar de twee mannen en hun hond. De oudere man zit maar half dronken van alles te brabbelen tegen de jongere man, die op zijn beurt nog steeds de grote hond stil probreert te krijgen. 

Mijn blik dwaalt af naar de hond. Ik slik en voel een angstig gevoel door mijn aderen kruipen. Normaal ben ik niet echt bang voor honden, maar deze is wel erg groot. Ik gok een duitse herder. En zijn scherpe tanden komen af en toe eens tevoorschijn. Nee, weglopen is geen optie. Ik had al vaak genoeg op tv gezien hoe zo'n honden mensen te lijf gingen. En dat lot wil ik ook niet ondergaan. Want dan denk ik niet dat er nog veel van Nora overblijft. Ik besluit dus om maar gewoon te wachten tot ze weggaan of de hond slaapt. Alhoewel dat laaste niet echt vanzelfsprekend lijkt. Hij zit hier nu al zeker een kwartier onophoudelijk te blaffen. 

Ik wacht en ik wacht. En de tijd kruopt zo lanzaam voorbij. Vijf minuten, Nog steeds het blaffen en gezeur van de oude man. Tien minuten, Nog steeds geen stilte. En kwartier. Nog altijd lawaai. Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd af en merk dat mijn ogen al wat aan de duisternis gewend zijn. Voorzichtig kijk ik weer naar de mannen toe. Nog niet echt iets verandert. Enkel dat er al veel meer blikjes op de grond liggen. En de hond blaft nog steeds. Ik draai nog iets verder om een beter zicht te krijgen. Het licht van het vuur wordt scherper. En ik moet mijn ogen een beetje toeknijpen.

En dan gebeurt het. De hond stopt met blaffen en draait zijn oren naar me toe. Hij kijkt me aan, met grote gelige ogen. Ik zou moeten wegkijken, maar ben vastgebonden aan zijn blik. "Eindelijk, dat beest houdt zijn mond eens ! " De dikke man gebaart iets naar de magere jongere man en hij gaat naast hem zitten.  " Ja, de stilte doet deugd. " Maar dan begint de hond weer lawaai te maken. Dit keer is het grommen, en niet naar het duister maar naar mij. Hij verzet voorzichting een poot en dan nog een. En plots stormt hij op me af. Ik draai me weg achter de boom en hoor hem naderen. Op de achtergrond hoor ik de mannen iets schreeuwen, maar dat interesseert me nu niet. Enkel het geluid van de hond die naar me toe loopt. 

En dan voel ik zijn adem in mijn nek en zijn gegrom naast mijn oor. Zijn bek gaat open en ... BANG ! Ik schrik me rot en de hond valt jankend naast me op de grond. Hij piept ongeloofelijk. De hond die zo net nog mij probeerde te bijten, ligt nu jankend naast me. Hij kijkt me vol emotie aan. Ik weet niet waarom maar ik aai hem over zijn schouder.

" Hahahah, dat zal hem leren dat rotbeest. Zich zo aanstellen voor een paar schaduwen. " De oude  man vuur nog een schot in de lucht en valt dan lachend op de grond. Duidelijk stomdronken. Ook de jongere kerel begint te lachen. Maar is duidelijk iets minder dronken. "Ik ga even kijken of dat besst nog leeft. Ben zo terug. " De oude man ligt nog luidkeels te lachen op de grond terwijl de jongere man naar me toe komt. Ik panikeer. En de hond blijft maar janken. De man is nu nog maar een paar meters bij me vandaan en komt lachend naar me toe. Al weet hij waarschijnlijk niet dat ik  hier zit. Ik panikeer nog harder. Ik moet hier nu weg. Dus ik leg een laatste keer mijn hand op de hond, om hem op een of andere manier gerust te stellen. Zijn hele flank zit vol met bloed en mijn hart wordt doorboord met een enorm zwaard van verdriet . Ik moest hem achterlaten, of anders kon ik naast hem in zijn graf gaan liggen. 

Ik voel nog zijn vacht van mijn vinger wegglijden en begin dan met lopen. Zo hard ik kan. Ik loop zo hard dat mijn longen bijna ontploffen en mijn benen er af vliegen. Achter me zie ik licht verschijnen en plost suist er een kogel naast mijn hoofd, gevolgd door een reeks scheldwoorden. "Jij kleine imbiciel, wie je ook mag wezen ! Ik knal je vol met lood  ! Kom hier ! Ons zo afluisteren ! " en zo blijft hij maar door gaan. Nog een kogel. En nog een. Tot nu toe allemaal naast mij. Ik loop nog harder en ook de man achter mij komt in beweging. Maar omdat hij halfdronken is kan hij me niet bijhouden. Hij vuurt dus weer een paar kogels af. Blijven lopen. Gewoon doorgaan. 

Ik hoor nog meer knallen, maar van iets verder weg nu. Ik blijf lopen en neem snel een kijkje over mijn schouder. "Verdomme, hij schiet nog steeds. " Een kogel vliegt een paar centimeter langs mijn nek en net wanneer ik terug wil omkijken loop ik tegen iets. Ik bots met mijn hood=fd tegen dat harde ding en val door mijn snelheid met een smak op de grond.  

"Nora ?" - "Mister X ? Ow, sorry ik ... eum... wel ja... " mijn stokkende stem is weer terug. "Geen tijd voor praatjes Nora we moeten hier weg !" Hij trekt me recht en we lopen nar links. Ik hoor hem harder ademen dan hij normaal. We blijven lopen en al die tijd houd hij mijn hand stevig vast, om me tussen de bomen te loodsen. En we blijven maar lopen. Na een kwartier is het weer volledig stil. "Ik denk dat we wel weer kunnen gaan stappen nu. " Ik vraag het aan Mister X. Hij kijkt in het donker naar me en laat mijn hand los. Ik voel een trilling door me heen gaan. Zijn hand in de mijne voelde zo goed, en nu is het weg. " Laat dat stappen maar, ik wil zitten." En plost zakt hij naast me in elkaar en grijpt zijn schouder vast. "Mister X ?! Gaat he... "- " Nora, ik ben geraakt. "