Mister X

Don't leave us !!!

Ik loop met Dan naar de laadbak van de bus en wacht geduldig tot ik mijn rugzak ergens zie verschijnen. "Daar, eindelijk zeg ! " Dan schiet naar voren en grijpt onze twee rugzakken. " Dank je wel Dan." - " Maakt niets uit, ik doe het graag voor je. En trouwens als we moeten wachten tot jij ergens tussen dringt, kunnen we hier nog uren staan." - "Ooh ! " Dan lacht eventjes en ik geef haar een por in haar zij. "Ik lach er maar mee hoor." Ik kijk haar met pretoogjes aan en besef dat ze echt een van de beste vriendinnen is die je je kunt wensen. " Weet ik wel ! " Ik lach zelf ook een beetje.

"Goed, kom, kom iedereen." Mevrouw de Wit staat van voor te zwaaien met haar armen terwijl iedereen naar haar toe wandelt. " Oké is iedereen zo ver ? Ja ? Goed." Ze legt haar hand op haar huip en met de andere duwt ze een grijze lok haar achter haar oor. En dan gaat ze weer verder. " Voor we verder rijden naar onze slaapplaats gaan we eerst hier een rondeiding krijgen." Ze gebaart bij deze zin naar een paar jongere gidsen die naast haar zij komen staan. " Zij gaan jullie wat meer vertellen op de verschillende opgravingen die zich hier bevinden. Deze uitstap sluit dus aan, zoals jullie allen weten, bij de lessen geschiedenis." Ze lacht eventjes waardoor er kraaienpootjes langs haar ogen verschijnen. " Het is ook de bedoeling dat jullie hierna een opstel schrijven over deze uitstap, dus opletten is de boodschap. Na de rondleiding mogen jullie nog een uurtje vrij rondlopen. We verwachten iedereen om 5 uur stipt terug hier, aan de bussen. En nog een laatste dingetje, vergeet jullie plannetje niet. Dit zal zo meteen uitgedeelt worden door de gidsen." Ze knikt en draait zich naar de gidsen toe. 

Enkele minuten later begint onze tour. We zijn in vier groepen verdeelt. Mister X zit jammer genoeg in een andere groep. Niemand om naar te staren. "Pssst " Ik kijk opzij en zie Dan een nogal grappig gezicht trekken. "Ik hoor echt niks van wat die irritante gids zegt, jij? " - "Nope, niet echt. Ik ga iets meer naar  voren. Kom ." Nog voor Dan iets kan doen sta ik al een beetje meer naar voren. Natuurlijk klaar om notities te nemen. "Nora, jij gaat die taak heus wel goed doen. Daarvoor moet je niet zo ver naar voren kruipen hoor." Dan kijkt een beetje geergerd naar me. "Sorry, denk ik. " Maar nog voor Dan iets kan terug zeggen komt onze gids er tussen. " Stilte daar meisjes. " Ik kijk snel om me heen alsof ik druk ben met het observeren van de site. Vanuit mijn ooghoek ik zie ik de gids weer verder gaan. Een man van rond de dertig, zwart haar en een zwarte stoppelbaard. Hij heeft een soort groen boswachtersuniform aan. Hij lijkt me enorm ijdel. 

" Shit ! Ow sorry, pardon, ja eum ... " Er trapt iemand op mijn veter. En aangezien iedereen maar blijft doorlopen kan ik me niet bukken om de veter van mijn donkerblauwe All stars te binden. Ik wacht tot de laatste personen me passeren en dan duik ik naar beneden. Zo snel als ik kan. Snel knoop ik mijn veter. " Verdomme. " ik zie ze al verder lopen. Mijn rechterveter doet moeilijk en ik moet het nog eens doen. Ik zie nog hoe Sam en Dan weer naast elkaar lopen. En dan draait de groep de bocht om, achter de bomen, die groeien op de droge gond hier.  Het wordt echt eens tijd dat het hier gaat regenen, bedenk ik bij mezelf. Eindelijk heb ik een knoop in mij veter gekregen en ik stap zo snel als ik kan over het stoffige zandpad, langs enkele opgravingen. Plots kom ik op een splitsing. Oké wat nu ? Tevergeefs probeer ik het kaartje te ontcijferen maar het werkt niet echt. Wanneer ik na enkele minuten nog steeds bij de splitsing sta, voel ik een briesje op steken, en de zon verschuilt zich achter de wolken. "Oké gewoon naar rechts dan maar. " zeg ik tegen mezelf. En ik begin te wandelen, En nog harder en harder. Maar ik zie niks, enkel meer wolken en bomen. Af en toe een opgraving maar geen leerlingen. "Dit kan toch niet waar zijn! " Ik besef pas enkele seconden later dat ik tegen mezelf aan het spreken ben. Ik probeer nog eens het kaartje te lezen maar ik kan er echt niet aan uit. Ik voel een golf van paniek over me heen gaan. Dit kan niet, dit mag niet, dit gaat niet ! 

Ik loop hier nu al 10 minuten rond. Zonder ook maar iemand te zien. Nu ben ik echt paniek. Ook de wolken zijn nu nog drijgender. Binnen enkele minuten moet de strom echt gaan losbartsen. Ik besluit dus om in de tegenovergestelde richting te gaan lopen, in de hoop dat ik terug bij de bus terecht kom. Dat was het enige waar ik aan kon denken.  

Ik voel een druppel op mijn wang vallen en besluit om maar te gaan lopen. De stoffige wegen veranderen in een modderpad en ik moet mijn best doen om niet uit  te glijden. Ik loop nog harder. Wacht eens, ken ik het hier niet. En ja hoor, hier zijn we daarstraks geweest. Ik ben dus op de goede weg. De druppels vallen nu met enorm veel tegelijk naar beneden. Maar het kan me niets meer schelen ik ben bijna bij de bus. En na een kwartier van lopen en bijna uitglijden zie ik de plaats waar de bussen staan. Of toch, zouden moeten staan. Ik loop nu nog sneller. "Nee ! " Ik zie de bus gewoon nog aan het einde van de weg verdwijnen als een kleine stip . " VERDOMME, !!! " Ik draai me in mijn woede om en botst tegen iemand op. Hierdoor glijden we beiden uit en vallen hard in een plas. "Kan het wat rustiger ja ? " Ik kijk voor me terwijl ik recht krabbel en schrik als ik een bekend persoon voor me zie staan.  ''  Jij ? " -  " Jij ? Nora ?  " Ik verstijfd. Van alle mensen met wie kon achteblijven, moest het net Mister X zijn.  " Verdomme, hoe kan dat nu ! Ze kunnen ons toch niet achter laten ! Dit kunnen ze niet menen ! " Mister X begint in het wilde weg rond te roepen en kijkt me dan aan. "Dit heeft geen zin, denk ik " Ik knik en hij gebaart naar een paar bomen. "Goed idee." Roep ik boven een paar luide donderslagen uit. De regen is nu echt geen lachertje meer en ik ben helamaal nat tot op mijn huid. Zelfs mijn onderbroek is nat. En natuurlijk heb ik geen kap aan mijn vestje. Wat wil je, vanmorgen was het nog net geen 23 graden en een stralende zon. En nu zit ik hier als een waterhoentje. 

We laten ons beiden zakken tegen de stam van een dikke boom en ik besef dat we maar enkele centimeters van elkaar verwijdert zitten. Mijn hart gaat plots een beetje sneller slaan en ik voel me een beetje warmer worden.  " Ik denk dat het nu enkel nog ons tweetjes is." Hij lacht naar me wanneer hij dit zegt. " Ja, ik denk het ook. " Ik staar voor me uit en Mister X doet net hetzelfde. Hoe kon ik toch in deze situatie verzeild geraken. Wat een uitstap.