Mister X

I'm not crazy

Ik voel alle adrenaline door mijn lijf gieren en kan niet wachten op de uitleg van dokter. Ook al vind ik het misschien niet leuk, ik wil gewoon weten wat hij te zeggen heeft. "Ga je het nu nog zeggen of niet ?" zeg ik ongeduldig terwijl ik met mijn ogen draai om mijn frustratie te uiten, moest dat nog niet duidelijk zijn. " Maar, jij houdt die veneigige handjes van jouw thuis, begrepen ?" de dokter zegt het doodkalm alsof al weer vergeten is dat ik hem net probeerde te stikken. " Jaja." antwoord ik snel terwijl ik naar het randje van mijn stoel schuif. " Goed dan. Ik heb twee verklaringen voor jouw situatie en heel je verhaal. Maar laat me wel uitspreken tijdens mijn uitleg." Ik knik zenuwachtig. Hij gaat waarschijnlijk de verklaring zeggen die medisch verantword is, maar ook diegene die hij vindt dat juist is. En waarschijnlijk mag hij die laatste eigenlijk niet zeggen, maar doet hij het toch voor mij. Nu gaat hij me gewoon zeggen dat hij me geloofd en dat ik weer naar huis mag ofzo. Hij weet ook wel dat ik geen mentale problemen heb, toch ? 

"Dus Nora. Ik zal beginnen met de leukste uitleg. " hij lacht een keertje maar ik schenk er gaan aandacht aan. "Of ik kan misschien beter zeggen, de minst erge." Nu voel ik toch een beetje angst bij me opborrelen. Het is iets aan dat spottende toontje dat me niet aanstaat. En ik krijg er kippenvel van. De oude dokter gaat gewoon door, met zijn donkere ogen naar me kijkend. Engerd. "Mijn eerste verklaring is dat je helemaal niet goed snik bent. " Hij begint te lachen ik voel mijn handen weer opspannen. "Haha, die klap moet je hersens compleet van de kaart hebben gebracht. Jij bent echt gek. Ik kan er geen beter woord voor vinden. Ik snap zelfs niet hoe je hersens in staat zijn om zo'n verhaal te verzinnen." Hij lacht nu nog harder en veegt zelfs even een traantje weg. "Nora, jij bent echt compleet gek" schatert hij. Hij ligt nu bijna dubbel van het lachen.  Ik hou het niet meer vol. De woede in me wordt me te veel. Ik moet iets doen, ik moet mijn haat en woede voor deze vreselijke man kwijt. We denkt hij we dat hij is ?!  "Wat voor een dokter bent u eigenlijk !!!! Hoe durft u mij hier gek te noemen !!?? IK BEN NIET GEK !!!!!! " schreeuw ik naar hem. Maar hij blijft gewoon verder lachen. "En vindt dat nog grappig ook ?!!" Hij lacht nog steeds alsof hij net de mop van de eeuw heeft verteld, mij compleet negerend. Wat een klootzak !!! Wacht maar.  Ik sta op van mijn stoel, loop naar de bureau en neem het computerscherm met mijn beiden handen vast. Maar de dokter lijkt me niet op te merken. "Heeej!!!" roep ik boven zijn luide gelach uit.  De dokter kijkt op. " Wil je een nieuw scherm kopen, want dit wordt een beetje zwaar hier" zeg ik met een kwetsende toon, met de bedoeling om hem af te schrikken. Maar het heeft het tegenovergestelde effect. "Je maakt het toch niet kapot." lacht de man. Dat is de druppel. Ik hijs het scherm boven mijn hoofd en gooi het met al mijn kracht op de grond. "Dat heb je wel verdient." zeg ik verrassend kalm. Ik voel me best wel opgelucht na het kapot gooien van zijn dure scherm, dat nu vol met barsten en stukken afgebroken voor mijn voeten ligt.  

" Is het nu nog steeds grappig ?" vraag ik hem, sissend als een slang, klaar om aan te vallen wanneer nodig. De oude man lacht nog steeds maar nu wel al iets minder. " Laten we stellen dat het nog vermakelijk is." gniffelt hij. " Maar toe, je hebt mijn tweede verklaring nog niet gehoord. Zet je toch weer." De oude dokter zegt het alsof er niets gebeurd is, alsof hij gewoon even een binnepretje had en nu weer doodnormaal verder kan gaan. "En dan weer vierkant uitgelachen worden door jou. Ik denk het niet." Ik blijf gewoon lekker achter zijn bureau staan. Als hij me dan weer begint uit te lachen gooi ik wel weer iets anders kapot. Het kan hem precies toch niets schelen. Hij schraapt zijn keel een keertje. "Goed dan. Dan zeg ik het maar zo." Hij draait zijn stoel naar mij en leunt nonchalant achterover, zijn handen op zijn benen rustend. 

"Klaar voor ronde twee ?" zegt hij stilletjes, Geen reactie van mij. Ik haat die vent zo. Hoe durft hij mij een beetje staan uit te maken voor gek, heeft hij zichzelf al eens bekeken ? Ik denk dat het woord dokter nog niet eens in zijn woordenboek staat. Hij is beslist een vreselijk persoon. En zelfs de term persoon  is nog veel te zacht uitgedrukt. Maar ik heb geen  tijd om me druk te maken want de dokter begint nu doodserieus verder te ratelen. Op heel een heel formele toon, die ik bij hem nog nooit eerder gehoord heb. "Nora, voor ik verderga met mijn uitleg heb ik nog een klein vraagje voor je. "Hij leunt naar voren en kijkt me strak aan door de bril op het puntje van zijn neus. "Waar is je Mister X nu ?" Ja hallo, als ik dat wist was ik hier nu al lang weg. Maar dat zeg ik niet luidop, in plaats daarvan haal ik gewoon mijn schouders op. "Dacht ik al." zei de man. " Maar goed, dat even ter zijde. Nora, meisje. Vind je nu zelf niet dat er iets niet snor is aan je verhaal. " hij wordt gewoon genegeerd door mij. " Ik bedoel, als je verhaal waar is, en jullie hebben al die dingen samen gedaan. Waar zit hij nu dan toch. En waarom heeft hij je zijn naam nog niet verteld." Blablabla, ik geef de man nog steeds geen reactie. Hij is het niet waard. Ik wil geen energie meer in die vreselijke vent steken. Maar hij gaat ongestoord verder.  " Als je het mij vraagt begint dit meer en meer op een vluchtmisdrijf, tussen twee anhalingstekens, te lijken. "Ik schrik van dat woord, vluchtmisdrijf. Ik krijg het er benauwd van, maar weet mezelf in toom te houden. "Nora, denk eens na. Jullie doen al die dingen samen, al die "slik "illegale dingen, en dan wanneer hij geen kant meer op kan en drijgt opgepakt te worden, laat hij je gewoon achter. Zonder zijn naam, of adres, of ook maar iets. " 

" Wat is dat nu weer voor nonsens ?! Hij zou zo iets nooit doen !"  zeg ik kwaad. "U kent hem helemaal niet ! " - "Nora. Denk er gewoon eens over na. Ik denk niet dat jij helemaal gek bent, maar dat je gewoon belazerd bent. "- "Wel daar dacht u vijf minuten geleden wel anders over ! " Ik schreeuw dit laatste naar de man en ik zie de verschrikking in zijn ogen. Vervolgens storm ik  de kamer uit en loop naar weet ik veel waar. Ik blijf maar stappen, joggen, trap op, traf af, met tranen al van mijn wangen stromend. Na een tijdje vind ik een rustig, stoffig plekje onder een trap, die mij niet echt veel gebruikt lijkt. Ik duw mezelf eronder en trek mijn knieën op, zodat ik in een bolletje zit. De tranen vallen, waarom weet ik niet. Maar iets in de uitleg van de man blijft door mijn hoofd spoken. Wat als het waar is, wat als hij me echt er in heeft geluisd en helemaal niets om mij geeft. Zou het kunnen ?  In het begin denk ik dat het niet waar is, maar hoe meer ik er over nadenk, hoe logischer het allemaal lijkt. Waarom hij inneens weg is, waarom hij niets van zich laat horen, waarom hij me zijn naam niet heeft verteld. Maar hij wilde het wel doen. Beteken ik dan toch iets voor hem ? Ik weet het niet meer. De vloer naast mijn blote voeten is al nat van mijn tranen. Ik dus mijn hoofd nog dieper tussen mijn knieën en huil. Ik blijf maar huilen. Hoe lang, ik weet het niet. Waarom, weet ik dat wel ? Alles wat ik ooit van Mister X dacht, heeft nu een andere weding gekregen. Hoe kon ik toch zo blind zijn ?