Mister X

Where did the cautious Nora go ?!

"Godverdomme. Waarom duikt die smerige vent toch weer altijd op het foute moment op ?!!" Mister X steunt met zijn handen op zijn knieën en puft de zin er uit. "Geen idee." Ik sta in dezelfde houding als hem en ben doodop van het lopen. Na een halfuur lopen, maar echt doorlopen, zijn de sireines eindelijk de andere kant op gegaan en is het veilig om te zeggen dat Mister X' vader ons kwijt is. 'Ik begin die vervelende achtervolgingen stillaan beu te worden. Ik kan niet meer." Mister X kijkt naar me op. " Ik ook." Hij trekt zich weer recht en beweegt zijn schouder. Mijn blik wordt als een magneet naar zijn schouder getrokken en ik zie de donkere contoeren van korsten tegen zijn t-shirt aftekenen.

"En nu moeten we echt iets aan die schouder van jou laten doen." Ik stap hem af en trek de mauw van zijn, ondertussen al enorm vuile, t-shirt omhoog. De etterige korsten blijven gedeeltelijk aan de mouw hangen. "Sorry" fluister ik. "Nora, het gaat echt wel hoor. Ik ben geen hulpeloze baby ofzo." Hij lacht. Maar ik ga er niet verder op in. Zijn wond is nog verder ontstoken als ik dacht en het ziet er vreselijk uit. Zijn hele schouder is dik en paars, het gat zelf zit vol met bloederige slijmachtige dingen en het stinkt vreselijk. "Nee, we gaan echt iets moeten doen, anders moet straks je arm er nog af." En ik meen elk woord van wat ik zeg. Het is vreselijk. "Overdrijven we nu niet een beeeeeeee...." Hij schreewt dat laatste er uit wanneer ik nog maar zachtjes zijn wond aanraak. Ik trek mijn wenkbrauw op en ga met mijn armen gekruisd voor hem staan. "Ik mag dan misschien wel de afgelopen jaren tussen de boeken gezeten hebben, maar ik weet tenminste dat als we hier NU niets aan doen, dat het te laat is. " Hij probeert er iets tegen in te brengen maar stopt al bij de eerste toon. "Fijn, jij je zin." Hij draait met zijn ogen.

We beginnen te stappen tussen de bomen door, die niet zo dicht bij elkaar staan. "Maar als er ook maar de kleinste kans is op het tegenkomen van mijn vader sleur ik je zo weer dit bos in, waar het veilig is. " Ik knik, ook al gaat dat echt niet gebeuren. Ik zal hem verzorgen, daar kan hij niets aan veranderen !

Na een dik half uur lopen horen we plots de eerste auto's sinds dagen rijden. En hoe harder we lopen hoe luider het wordt. Het wordt steeds duidelijker dat we een stad of groot dorp naderen. "Je vergeet niet wat ik net gezegd heb ? "- "Nee, het zit nog steeds tussen mijn twee oren hoor." - "Goed." Hij neemt mijn hand vast en ik schrik eventjes. Nog steeds niet gewend aan de plotse aanrakingen. Elke keer weer gaat er een tinteling door me heen, en het voelt goed, alsof hij me een stukje van mezelf geeft. Zo net dat laatste puzzelstukje waar je jarennaar gezocht hebt. En net wanneer je denkt dat je het kwijt bent, of dat het opgezogen is door de stofzuiger komt het tevoorschijn. Wel zo voelt het ook bij hem. En dat gevoel wil ik nooit kwijt.

"Dit kan je niet menen ! " Ik begin te glunderen. "Wat ?" Mister X komt naast me aan de rand van het bos staan." Daar, een ziekenhuis ! " Het lijkt te onmogelijk om waar te zijn, maar toch is het daar in de verte. Mister X ziet het ook."O en we gaan er gewoon even naar binnen lopen en vragen om een paar pijnstillers en een verband ? Ik dacht het niet." De vreugde vloeit uit me weg en ik besef dat hij gelijk heeft. Maar ik probeer het niet te laten merken. We moeten daar geraken. Hoe we aan verzorging gaan geraken is een zorg voor als we daar zijn.

" We moeten er gewoon naar toe ! " -" En ga je zomaar door de straten lopen naast de posters waar wij op afgebeeld staan als criminelen ?!" hij klinkt boos en gefrustreerd. "Nora waar is het voorzichtige meisje naar toe ?" Ik voel even een steek van pijn door mijn hart heen gaan. Hij heeft gelijk, wie ben ik eigenlijk geworden. Ik sla een sherrif, ik steel een auto, ik loop weg uit een gevangenis, wie is Nora ?

Hij ziet me verstijfd nadenken. "Ik bedoel, we kunnen beter hier aan de bosrand blijven lopen tot we daar zijn. En dan zien we wel weer." Hij wrijft een keer over mijn wang. "Is goed." zeg ik voor me uit starend. Voor zichtig laat hij mijn hand los en legt die op mijn andere wang. "Nora, kijk naar me, alsjeblieft ?" Hij fluisterd het. Ik kijk naar hem. Naar zijn mooie ogen, zijn vuile wangen, zijn warrig haren, zijn lichtjes opgezwollen lip. Maar vooral zijn ogen maken emoties bij me los. Diezelfde emoties die ik voelde toen hij de eerste keer in de eetzaal stond. "Dat is beter, nu kan ik die mooie ogen van je zien." Ik lach zachtjes, maar hou nog steeds de gedachte van daarnet in mijn achterhoofd.Hij heeft gelijk. Wie ben ik geworden ? "Ik hou van je." Hij breng voorzichtig zijn hoofd dichterbij en kust me. Zacht en teder. Ik sla mijn armen om zijn onderrug heen en trek hem naar me toe. Ik voel zijn gespierde buik tegen de mijne en zijn hartslag smelt samen met de mijne. Na een paar seconden los ik voorzichtig mijn lippen en trek me helemaal tegen hem aan, net zoals vanacht, wanneer hij me voor de eerste keer kuste onder de sterren hemel." Ik hou ook van jou."Hij legt zijn handen om mijn middel en ik geniet er van.

" Goed, op naar het ziekenhuis vermoed ik." ik maak me los, met enorm veel spijt, uit zijn grip. Hij neemt wel meteen mijn hand weer vast. En ik verstrengel gewillig mijn vingers tussen de zijne. "Naar het ziekenhuis." hij fluisterd het in mijn nek. Het kriebelt en het voelt goed. Het liefts van al zou ik gewoon uren met hem hier willen zitten, stevig in zijn armen en zijn lippen op de mijne voelen. Maar ja, de realiteit laat het niet toe. Hij moet verzorgd worden, anders zal ik misschien nooit meer in zijn armen kunnen zitten. Hij komt naast me lopen, zonder ook maar halve seconde mijn hand los te laten.

"Laat dat ziekenhuis maar niet te ver weg zijn. Want ik wil zo snel mogelijk weg uit deze streek, zo ver weg als maar kan van mijn vader." -"Ik weet het." antwoord ik. We zijn nu al een dik kwartier aan het stappen, hand in hand met het ziekenhuis dat steeds groter wordt. "We zullen er zo wel zijn, denk ik." Ik probeer hem op een of andere manier gerust te stellen. Hij lijkt enorm zenuwachtig en op zijn hoede te zijn. Bang voor zijn vader, vermoed ik.

Een enorm groot, wit gebouw staat als een monster op 100 meter voor ons. "Wel, we zijn er geloof ik. Hebben wij even geluk dat er toevallig een ziekehuis aan de rand van dit gehucht ligt. Wat een geluk." Mister probeert een grappige opmerking te maken. Ik lach zachtjes. "Je meent het." - " Jajaja, ik ben doodserieus hoor." Ik lach weer een keertje. De oude Mister X is weer terug, zonder alle angsten voor zijn vader. "En wat is je plan nu ?" Ik slik. Hij heeft een punt. Nu hier nog binnengeraken. Ja, dat is een ander paar mouwen. Eum, woepsi, iets moeilijker dan gedacht.