Mister X

The escape plan

Als een gek scheur ik de enveloppe open en trek het kleine stukje papier dat er in zit eruit. De enveloppe dwarrelt gewoon naast me neer op de grond. Niet dat ik er aandacht aan besteed. Ik kijk naar het briefje in mijn handen.  Ik zie een slordig handschrift, blauwe inkt. Mijn handen trillen terwijl ik het kleine papiertje dichter bij mijn hoofd breng om de slordige letters en woorden te kunnen lezen. Ik ben doodnerveus. Ik wil weten wat hij schrijft. Waarom hij het me niet gewoon kan zeggen. Wat zijn dit eigenlijk allemaal voor mysteries ? Mijn aandacht gaat nu volledig naar het briefje tussen mijn vingers. Ik begin te lezen. 

Nora, als je dit leest moet je .... 

" Nora ?  Wat sta jij hier nu te doen ?" Snel verfrommel ik het briefje en prop het in mijn vuist, die ik losjes naast me laat hangen. Achter mijn rug zou een beetje te veel opvallen. "Ik heb toch maar een watertje voor je meegenomen." zegt Dan die me verward aankijkt terwijl ze haar portomonee in haar handtas steekt. " Dank je." zeg ik snel en probeer een glimlach op mijn gezicht te forseren. Ze trekt haar wenkbrauw een keer omhoog en steekt kauwgom in haar mond. Ze komt een stap dichter bij me staan. En nog een. "Nora ?" ze kijkt me strak aan. "Is alles wel goed met je ?" vraagt ze bezorgt. Snel een smoesje verzinnen. Het is al moeilijk genoeg om Dan straks alles uit te leggen, dit er ook nog bij wordt een beetje te veel. En trouwens, ik ken haar goed genoeg. Als ik haar erover vertel zal ze me willen helpen. En dit is iets tussen mij en hem. We moeten dit zelf oplossen, zonder enige hulp. Ook die niet van mijn beste vriendin.  "Prima. Ik had gewoon even wat frisse lucht nodig, en er was toch niemand hier op de parking. " lieg ik, met veel tegenzin en een beetje schaamte. Hoe kan ik nu in haar gezicht liegen ? Danielle laat mijn blik niet los. Ze kijkt me nog strakker aan. " Ik zal je maar geloven zeker. Kom, hup in de auto."

 In stilte volg ik haar instructie en ga weer in de roze auto zitten. Snel trek ik de deur dicht en bal mijn vuist goed samen, bang dat Dan mijn briefje ziet, nog voor ik zelf goed en wel begrijp wat er op staat. Mijn hand kriebelt, ik heb er geen controle over, net zoals ik over mijn gevoelens voor hem geen controle meer heb. Alles in mij wil dat briefje opendoen en de woorden hondert keer achter elkaar lezen. Zodat ik ze nooit meer vergeet, zodat ik zel volledig begrijp. Dan drukt op haar gaspedaal en haar roze ding vliegt voorruit. "Woepsi." zegt ze wanneer ze de auto weer langzamer laat gaan. Ik lach een keertje, heel zacht. Meer lachen lukt vandaag voorlopig nog niet. Mijn vingers spelen met het briefje in mijn vuist. Voorzichtig, zodat het niet scheurt of Dan er iest van ziet. 

De rest van de rit verloopt in stilte. Ook al duurt het maar vijf minuten tot bij haar huis, de stilte lijkt wel een eeuwigheid. Ik en Dan zijn nog nooit zo lang stil geweest als we samen zijn. Behalve tijdens de lessen natuurlijk. En zelfs dan weet ze nog altijd om de paar minuten een zin uit haar lippen te persen voor ik  shhhhhhhht  zeg en me weer op de les probeer te focussen, stieken lachend om haar grappige opmerkingen.  Deze stilte was gewoon weg vreselijk. Ik heb gevoel alsof ik iets verkeerd gedaan heb, maar ik weet niet wat. Normaal zegt ze wel iets maar nu zegt ze niets. En de stilte zorgt er alleen maar dat ik meer aan Mister X begin te denken en aan dat mysterieuze briefje van hem. En ik wordt er gek van. 

Aan alles komt een einde, ook aan de rit en Dan stapt vrolijk naar haar voordeur, terwijl ik haar op de voet volg. Eenmaal boven begint ze weer te spreken. " Oke Nora, nu ga jij mij alles vertelen wat je hebt meegamaakt. Ik wil echt alles weten" ze zet zich op haar bed naar terwijl ze zelf haar gekleurde hakken uitdoet en glimlachend naar me kijkt. "Komaan, jij was alleen met hem voor bijna vijf dagen  en jij gaat me niets vertellen ? " ze trekt me naast haar op haar bed. Haar vrolijke gezicht verandert in een overdreven pruillip waardoor ik wel een beetje vrolijker wordt. "Je stelt me diep teleur. Al die jaren vriendschap zomaar wegegooid." zegt ze met een knipoog. Ik lach naar haar. "Ja ik zal je wel alles vertellen. Maar eum, mag ik eerst wat kleren van je lenen. Niet te opvallend graag want dit is ook niet alles." zeg ik wanneer ik besef dat ik hier nog in mijn ziekenhuis short zit. En het is ook nog eens mooi meegenomen dat ik dan wat tijd win, ik kijk er zo tegen op om haar alles te vertellen. "Ik ben al bezig." Dan draait zich om en verdwijnt in haar kast, dat een grote explosie van kleuren is. Als je dacht dat de regenboog kleurrijk was, Dan is tien regenbogen in het kwadraat.