" ေရွာင္းက်န့္ မင္းပါပါးေရာက္ေနတယ္"
မုန့္စားဆင္းခ်ိန္
စာအတင္းကူးေနတုန္း ေဘးက က်ိဳးခ်န္က တံေတာင္နဲ႕တြက္ကာ အခန္းတံခါးဆီ ေမးေငါ့ျပသည္။
ေရွာင္းက်န့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဝမ္ရိေပၚရယ္ပါ ။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဟန္ပါပါပိုက္ထားၿပီး သူ႕ကိုစူးစိုက္ၾကည့္ေနတာမို႔ ေရးလက္စ ေဘာပင္ကို အသာခ်ကာ ထြက္လာခဲ့သည္။
"ဘာကိစၥ"
"မနက္က ေက်ာင္းလာတာဘာလို႔မေစာင့္တာလဲ"
"မင္းဘာသာမင္း မနိုးတာေလ
ၿပီးေတာ့ ဒီေန႕ ငါတို႔အသင္း သန့္ရွင္းေရးလုပ္ရမွာ"
"ဘယ္သူနဲ႕သြားတာလဲ စက္ဘီးေနာက္မွာ ဘယ္သူ႕ကိုတင္စီးေသးလဲ"
"ဘယ္သူနဲ႕သြားရမွာလဲ
တစ္ေယာက္တည္းစီးလာတာ ရၿပီလား
လူကို ပုလိပ္စစ္စစ္ေနတယ္"
"ဒီတိုင္းေမးၾကည့္တာ
မုန့္ေစ်းတန္းမသြားဘူးလား"
"မသြားအားဘူး
စာကူးေနရလို႔"
"ေရာ့"
"ဘာမုန့္ေတြလဲ ငါ့ဖို႔ဝယ္လာတာလား"
"မဟုတ္ပါဘူး ဘာလို႔မင္းဖို႔ျဖစ္ရမွာလဲ ဒီတိုင္းပဲ မုန့္ေစ်းတန္းနားေရာက္တာနဲ႕ ပ်င္းလို႔ေလွ်ာက္ဝယ္လာတာ အခု
လက္ကကိုင္ရတာေညာင္းလာလို႔ ယူထားလိုက္စမ္းပါ"
ေျပာၿပီးတာနဲ႕ ရိေပၚက ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္သြားသည္။
"ရိေပၚ"
"....."
"ေနာက္ေန႕ေတြ အိပ္ရာထေနာက္က်ရင္ ငါမေစာင့္ဘူးေနာ္"
ရိေပၚျပန္သြားေတာ့ ေရွာင္းက်န့္ စာသင္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။
"ေရွာင္းက်န့္တို႔မ်ားေဟ့
စာသင္ႏွစ္စတာေတာင္ ဆယ္ရက္မျပည့္ေသးဘူး ဂ႐ုစိုက္မယ့္ ပါပါးနဲ႕ဘာနဲ႕"
ထိုင္ေတာင္မထိုင္ရေသး က်ိဳးခ်န္က ဆီးေနာက္သည္။ ေရွာင္းက်န့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက
ရိေပၚကို ေရွာင္းက်န့္ပါပါးဟု ကြယ္ရာတြင္ေခၚၾကသည္။ ေရွာင္းက်န့္ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕မို႔တဲ့ ။
ေရွာင္းက်န့္ကေတာ့ မထင္ပါ။သူတို႔ေျပာသလို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ဆိုရင္ေတာင္ ေရွာင္းက်န့္ကို ဘယ္လိုအနိုင္က်င့္ရမလဲ ၾကည့္ေနတာေနမွာ။
ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ရိေပၚက ေရွာင္းက်န့္စက္ဘီးေဘးမွာ ေစာင့္ေနသည္။
"ေရွာင္းက်န့္ ျဖည္းျဖည္းနင္းေနာ္"
ရိေပၚက ကယ္ရီယာခုံေပၚ တက္ခြရင္းေျပာသည္။
" မင္းျပဳတ္က်ေအာင္ကို ျမန္ျမန္နင္းပစ္မွာ"
"ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ ေအာင္ပြဲခံဆိုတာမၾကားဖူးဘူးလား ဟမ္"
"ဘာမွလည္း မဆိုင္ဘူး"
မနက္ခင္းတုန္းက တစ္ေယာက္တည္း စီးလာတဲ့အရွိန္ရဲ႕ ထက္ဝက္ေလာက္ကို ေရွာင္းက်န့္က ေလွ်ာ့ခ်လိဳက္ပါသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးနင္းလာၿပီးမွ ေရွာင္းက်န့္က စကားစသည္။
"ရိေပၚ မင္း တစ္ခါတေလမ်ား ငါ့ကိုတင္နင္းပါဦးလား အၿမဲတမ္း မင္းကခ်ည္း ေနာက္ကထိုင္လိုက္ေနတယ္"
"မနင္းခ်င္ပါဘူး ေမာတယ္
ေနာက္ကေန ဇိမ္နဲ႕ထိုင္လိုက္ရတာပဲႀကိဳက္တယ္"
"လိုက္မယ္ဆိုရင္လည္း အသာထိုင္လိုက္ကြာ
ငါ့ခါးကို လာမကိုင္နဲ႕"
"ငါကလည္းကိုင္ခ်င္လြန္းလို႔မဟုတ္ပါဘူး
ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြထဲက်ရင္ ငါျပဳတ္က်မွာစိုးလို႔
မင္းက ေသခ်ာမွမနင္းတာ"
"....."
ရိေပၚတို႔ၿခံေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ရိေပၚက ခုန္ဆင္းေနခဲ့သည္။ခုနက ျပဳတ္က်မွာေၾကာက္တယ္ေျပာတာ သူမဟုတ္သလိုပင္။
ေရွာင္းက်န့္ ေခါင္းကိုအသာယမ္းလိုက္သည္။ တစ္ခါတေလက် ေရွာင္းက်န့္ ရိေပၚကို နားမလည္နိုင္ပါ။
အေျပာတမ်ိဳး အလုပ္တမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ေနတဲ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း နားမလည္နိုင္ပါ။
ရိေပၚ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ဂိမ္းေဆာ့ရန္ ေရွာင္းက်န့္တို႔အိမ္ဘက္ ကူးလာခဲ့သည္။
"ေရွာင္း....."
ရိေပၚအသံက တစ္ဝက္တပ်က္္နဲ႕ရပ္သြားသည္။ ေရွာင္းက်န့္က ဧည့္ခန္းထဲမွာ သူ႕ကို ေက်ာေပး၍ထိုင္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ေဘးမွာ
လီယိုရွိေနသည္။
ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး ဘာေတြေျပာေနလဲေတာ့ မသိပါ။ေဘးမွာ စာအုပ္ေတြျပန့္က်ဲေနပုံအရ စာလုပ္ေနၾကတာျဖစ္မည္။
ရိေပၚအသံကိုၾကားလိုက္မည့္ပုံမေပၚ။
ရိေပၚ အိမ္ဘက္ကို အတင္းျပန္ေျပးခဲ့သည္။
အိမ္ေပၚကို တဒုန္းဒုန္းေျပးတက္ေတာ့ မားက တစ္ခ်က္လွမ္းဆူသည္။ ရိေပၚ ဂ႐ုမစိုက္အားပါ။
လြယ္အိတ္ကိုဆြဲယူကာ ေရွာင္းက်န့္တို႔အိမ္ဘက္ျပန္ေျပးသည္။
နက္ျဖန္အိမ္စာထပ္ရမည္။ ရိေပၚ ဒီည စာလုပ္ကိုလုပ္ရပါမည္။
YOU ARE READING
By Fair Means or Foul || Completed ||
Fanfiction[ B J Y X ] The eternal triangle of WangYiBo, Xiao Zhan & Leo This is my very 1st work.I give the full credit to the original owner for the cover photo. I'm just amateur writer.So if there's any mistake, please kindly understand me. Hope you enjoy...
