( Zawgyi version )
ခပ္ေအးေအးအသံေလးေၾကာင့္ ထိုသူရဲ့ရုပ္အသြင္အျပင္ကို စိတ္ထဲကေနခန့္မွန္းၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ျမင္းလွည္းတံခါးကိုဖြင့္ျပီးဝင္လာသူေၾကာင့္ မ်က္ခံုးေတြဟာပင့္တတ္သြားတယ္။အသံနဲ့လိုက္ဖက္ေအာင္ ေအးခ်မ္းတဲ့မ်က္နွာမ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။ေဖာ္ေရြွပံုေပၚတဲ့ ထိုလူက သူ့အား ျပံဳးျပလာတယ္။ထိုခဏမွာ သူ့စိတ္ထဲ တစ္စံုတစ္ရာကိုေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္။ထိုလူရဲ့အျပံဳးက သိပ္လွတယ္လို့ ။
တစ္ေရြ့ေရြ့သြားေနတဲ့ျမင္းလွည္းထဲမွာ တစ္ခ်ြင္ခ်ြင္ျမည္ေနတဲ့ခ်ဴသံကလြဲရင္ အရာအားလံုးကတိတ္ဆိတ္ျခင္းအတိ။ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ျမင္းလွည္းသမားဦးေလးၾကီးက မတိုးမက်ယ္အသံနဲ့ ျမင္းလွည္းထဲက တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းကိုျဖိဳခြင္းလိုက္သည္။
"ဆရာေလး ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ကၾကာျပီမို့လား ဘာလို့ဒီအခ်ိန္ၾကီးမွျပန္ရတာတုန္း"
"ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ေက်ာင္းပ်က္တာၾကာေနလို့ သူ့အိမ္ကိုသတင္းသြားေမးတာပါဗ် အဲ့တာေၾကာင့္ ေနာက္က်သြားတာ"
ထိုလူရဲ့ စကားသံတစ္ခြန္းခ်င္းစီတိုင္းက အိပ္ယာဝင္ပံုျပင္ေျပာျပေနသလိုမ်ိဳး သိပ္ကိုနားေထာင္လို့ေကာင္းသည္ဟု သူ့စိတ္ထဲကေနေတြးေနမိသည္။
"ေၾသာ္ .."
"ဒီက ေက်ာင္းဆရာလား"
ရုတ္တရက္ထြက္လာတဲ့အသံက မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္က ဂုဏ္က်က္သေရအရွိန္အဝါ ရွိလြန္းေနတဲ့ ခရီးသည္ဆီကပင္။က်န္းက်ယ္ဟန့္ အနည္းငယ္ျပံဳးလို့ ေခါင္းျငိမ့္ျပမိသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္ .. ဒီက ခရီးသည္ကေရာ"
"က်ြန္ေတာ္က နန္က်င္းကေျပာင္းလာတဲ့ရဲအရာရွိတစ္ေယာက္ပါ"
က်န္းက်ယ္ဟန့္မ်က္နွာက အနည္းငယ္ဝင္းလတ္သြားသလိုပင္။သူက ရဲအရာရွိေတြကိုသိပ္ေလးစားတာ။အထူးသျဖင့္သူတို့က သူသိပ္မုန္းတဲ့ ဒုစရိုက္အလုပ္ေတြကိုနွိမ္နင္းေပးေနတဲ့သူေတြမို့လို့ေလ။
"အာ .. အရာရွိတစ္ေယာက္ပဲ ေတြ့ရတာဝမ္းသာပါတယ္ နာမည္ေရာဘယ္လိုေခၚလဲမသိဘူး"
YOU ARE READING
1956'𝐬 _ _ _♡︎
Fanfiction1956ခုနှစ်က အချစ်ဇာတ်လမ်းဟောင်းလေးတစ်ပုဒ် ♥︎ ဤ Ficထဲတွင် ပါဝင်သောအကြောင်းအရာများသည်စိတ်ကူးယဉ်မျှသာ၊မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမျှထိခိုက်စေလိုခြင်း အလျဉ်းမရှိ ။ မှားယွင်းခဲ့သည်ရှိသော် စာရေးသူနှင့်သာ သက်ဆိုင်ပါသည်။ 1956ခုႏွစ္က အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္...
