( Zawgyi version)
ညအခ်ိန္မို့ လမ္းမီးတိုက္မွိန္ျပျပေတြဟာ လူသြားလမ္းေတြကို တစ္ပိုင္းတစ္စျမင္ေနရသည္။တစ္ခ်ိဳ့ေနရာေတြမွာ တိတ္ဆိတ္ေနေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ့ေနရာေတြမွာေပါ့ ေသခ်ာေပါက္ ရုတ္ရုတ္သည္းသည္းျဖစ္ေနလိမ့္မည္။မီးခိုးစက္ေခါင္းတိုင္က တစ္လွိမ့္လွိမ့္တတ္လာေနတဲ့ မီးခိုးေငြ့ေတြကိုၾကည့္ျပီး သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္။အနီးနားမွာရွိေနတဲ့ အေမျဖစ္သူက ျပတင္းေပါက္နားမွာရပ္ေနတဲ့သူ့ဆီ တန္းတန္းမတ္မတ္ေလ်ွာက္လာကာ ပုခံုးကိုကိုင္လို့ စကားဆိုတယ္။
"ဘာလို့သက္ျပင္းေတြခ်ေနတာလဲ ဟန္အာ"
မိခင္ျဖစ္သူရဲ့ အေမးဆံုးေတာ့ သက္ျပင္းတစ္ခုဟာထပ္ျပီးထြက္ေပၚတယ္။သူဟာ မိခင္ျဖစ္သူကိုမၾကည့္ဘဲေလတစ္ျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနတဲ့ အျပင္ဘက္ကိုပဲမ်က္နွာမူလို့ ခပ္ေလးေလးျပန္ေျဖတယ္။
"ယံုရွဲ့က ဒီေန့ အမွုလိုက္သြားတယ္ အေမ "
"အမယ္ေလး ေက်းဇူးရွင္ရယ္ ဘာမ်ားလဲလို့ အဲ့တာက သူ့တာဝန္ပဲေလ ျပီးေတာ့သူက ဒီေလာက္ေတာ္တာကို စိတ္ပူမေနပါနဲ့"
"အဲ့တာေတာ့သိတာေပါ့ အေမရဲ့ ဒီလိုပဲ .. "
"အမယ္ေလး အားရွဲ့က အခုမွ အလုပ္စလုပ္တဲ့ကေလးလည္းမဟုတ္ဘူး ဒီထက္ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့အလုပ္ေတြေတာင္လုပ္ေနၾက မင္းကဘာလို့အဲ့ေလာက္စိတ္ပူေနတာတုန္း"
အေမျဖစ္သူစကားအဆံုး က်န္းက်ယ္ဟန့္ ေတြေဝသြားမိသည္။ဟုတ္တယ္ ဒါေတြက ယံုရွဲ့အျမဲတေစၾကံဳေတြ့ေနတာေတြ၊ ယံုရွဲ့ ဒီအလုပ္ကိုစလုပ္တုန္းကလည္း သူအရမ္းဂုဏ္ယူခဲ့တာ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုအခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ဘာလို့စိတ္ပူေနလဲဆိုတာ သူမသိဘူး။ ယံုရွဲ့က ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေတာ္ တစ္ခုခုထိခိုက္သြားရင္ဆိုတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ သူ့မွာေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ရျပန္တယ္။
"အေမ .. "
"ဘာတုန္း"
"က်ြန္ေတာ့္ကိုအေဖနဲ့အေမ့အေၾကာင္းေျပာျပပါလား"
ရုတ္တရက္ထေျပာတဲ့ သားျဖစ္သူေၾကာင့္ က်ယ္ဟန့္အေမမွာ အံ့ၾသသြားရသည္။ဒီကေလး ဘာစိတ္ကူးေပါက္ျပန္တာလဲ။
YOU ARE READING
1956'𝐬 _ _ _♡︎
Fanfiction1956ခုနှစ်က အချစ်ဇာတ်လမ်းဟောင်းလေးတစ်ပုဒ် ♥︎ ဤ Ficထဲတွင် ပါဝင်သောအကြောင်းအရာများသည်စိတ်ကူးယဉ်မျှသာ၊မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမျှထိခိုက်စေလိုခြင်း အလျဉ်းမရှိ ။ မှားယွင်းခဲ့သည်ရှိသော် စာရေးသူနှင့်သာ သက်ဆိုင်ပါသည်။ 1956ခုႏွစ္က အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္...
