Zawgyi Version
က်န္းက်ယ္ဟန္ရဲ႕မ်က္လုံးေတြက တစ္ေနရာထဲကိုပဲစူးစိုက္ၾကည့္ၿပီးၿငိမ္သက္ေနသည္။ယုံရွဲ႕ကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ေရွ႕မွာ ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္လ်က္ သူ႕ကိုေငးၾကည့္ေနသည္။ဟန္အာတကယ္ပဲ ဘယ္လိုခံစားေနရမလဲ သူတကယ္နားလည္သည္။
က်န္းက်ယ္ဟန္စိတ္ထဲမွာလည္းလုံးဝကိုလြတ္ေနၿပီ။ဒါကဘယ္လိုမွျဖစ္နိုင္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူးေလ။ကုန္းကြၽင္းက ကတိေပးထားတယ္ သူ႕မိသားစုကိုထိခိုက္ေအာင္မလုပ္ဘူးလို႔။ယုံရွဲ႕ကလည္း သူနဲ႕ကုန္းကြၽင္းနဲ႕ပတ္သတ္မႈကို မသိဘူး။Simonဆိုတာ ကုန္းကြၽင္းပါလို႔လည္း သူမသိဘူး။ယုံရွဲ႕က ကုန္းကြၽင္းကို ေခ်ာက္ခ်တာ မျဖစ္နိုင္ဘူး။ယုံရွဲ႕ကလည္း အဲ့သလိုလူစားမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ကုန္းကြၽင္းကလည္း လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး။
ဒါဆိုရင္ တကယ္တမ္းမွားတာ ဘယ္သူလဲ ? သူပဲလား။သူ႕မိသားစုအခုလိုပ်က္စီးသြားရတဲ့ တရားခံက သူကိုယ္တိုင္ပဲလား။
ဘာလို႔မ်ား ကိုယ္နဲ႕မဆိုင္တဲ့ကိစၥေတြကို ဝင္ပါဖို႔ဆုံးျဖတ္ရတာလဲ။ဘာလို႔မ်ား ကုန္းကြၽင္းကို ခ်စ္မိသြားရတာလဲ။သူေနာင္တရေနၿပီ တကယ္ကိုပဲ။အစစအရာရာအတြက္ သူကိုယ္သူလည္းစိတ္ပ်က္မိေလ၏။
က်န္းက်ယ္ဟန္ မ်က္ရည္ေတြ ထပ္မက်ေတာ့ဘူး သူ႕ပုံစံက အသက္ေတာင္မရႉေတာ့ပဲ တစ္ေနရာကိုပဲစူးစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။လုံးဝကို အသက္မဲ့သြားတဲ့ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လိုမ်ိဳး။
ယုံရွဲ႕ သူ႕ပုံစံတည္ၿငိမ္လာေတာ့မွ ခပ္တိုးတိုးညွင္းေလးေခၚလိုက္သည္။
"ဟန္အာ.."
က်န္းက်ယ္ဟန္ သူ႕ဘက္လွည့္လာၿပီး သူ႕မ်က္ဝန္းေတြကိုစိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။သို႔ေပမယ့္ ဘာစကားမွမဆို ။မင္းေျပာတာ ငါနားေထာင္ေနတယ္ဆိုတဲ့အၾကည့္မ်ိဳးသာ။
ယုံရွဲ႕ သူ႕လက္ကို ဖမ္းဆုပ္ကိုင္လာေပမယ့္ သူမ႐ုန္းဘူး။အဲ့အစားသူ႕မ်က္ႏွာက အမူအရာေတြက ေပ်ာက္ဆုံးလို႔ေနသည္။
"ဟန္အာ..ငါမင္းအတြက္ အဲ့လူေတြကိုဖမ္းေပးပါ့မယ္..ၿပီးေတာ့ ငါမင္းကိုတစ္သက္လုံးကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တယ္ "
YOU ARE READING
1956'𝐬 _ _ _♡︎
Fanfiction1956ခုနှစ်က အချစ်ဇာတ်လမ်းဟောင်းလေးတစ်ပုဒ် ♥︎ ဤ Ficထဲတွင် ပါဝင်သောအကြောင်းအရာများသည်စိတ်ကူးယဉ်မျှသာ၊မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမျှထိခိုက်စေလိုခြင်း အလျဉ်းမရှိ ။ မှားယွင်းခဲ့သည်ရှိသော် စာရေးသူနှင့်သာ သက်ဆိုင်ပါသည်။ 1956ခုႏွစ္က အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္...
