Zawgyi Version
အခုထိသတိလည္မလာေသးတဲ့ ေကာင္ေလးကိုၾကည့္ျပီး က်န္းက်ယ္ဟန့္ကသက္ျပင္းေတြပဲလွိမ့္ခ်ေနတယ္။က်န္းက်ယ္ဟန့္လက္နွစ္ဖက္လံုးက ကုန္းက်ြင္းလက္တစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ဘာေၾကာင့္ကိုင္ထားမိမွန္းသူမသိဘူး၊ေတြးလည္းမေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး။ရုတ္တရက္ အခန္းထဲဝင္လာတဲ့ခ်ြမ္ခ်ိဳးကိုျမင္ေတာ့ က်န္းက်ယ္ဟန့္က ကုန္းက်ြင္းလက္ကိုလြွတ္ခ်လိုက္တယ္။ခ်ြမ္ခ်ိဳးကေတာ့ ျပံဳးစိစိျဖင့္ ကိုင္လာတဲ့ဗန္းကိုစားပြဲေပၚတင္ျပီး စကားဆိုလိုက္သည္။
"သခင္ သတိမရေသးဘူးလား"
"အင္း..ခ်ြမ္ခ်ိဳး..သူဘာလို့သတိမရေသးတာလဲ"
သူကရိုးရိုးတန္းတန္းေမးလိုက္တာ သူ့အေရွ့ကလူၾကီးမင္းေလးက မ်က္ဝန္းတစ္စံုမွာစိုးရိမ္ထိတ္လန့္မွုေတြအျပည့္နဲ့သူ့အားျပန္ေမးလာသည္။မဟုတ္ဘူးေလ..သခင့္အေျခအေနက စိုးရိမ္စရာမရွိပါဘူး၊ဒါဏ္ရာဆိုတာထက္ သခင္က အရင္ပင္ပန္းထားတာေတြေၾကာင့္ပါ ေပါင္းအိပ္ေနတာေနမွာေပါ့။
"လူၾကီးမင္းေလးစိတ္မပူပါနဲ့၊သခင္က မၾကာခင္သတိရလာမွာပါ"
"...."
က်န္းက်ယ္ဟန့္က ျပန္မေျဖေတာ့ဘဲ ေခါင္းျပန္ငုတ္လို့သြားသည္။
"အရမ္းၾကီးစိတ္ပူမေနပါနဲ့ လူၾကီးမင္းေလး၊သခင္နိုးလာရင္ ဒီဆန္ျပဳတ္နဲ့ ေဆးေလးတိုက္လိုက္ပါေနာ္"
"အင္း..ထားခဲ့လိုက္"
ထြက္လာတဲ့အသံေလးဟာ ခပ္တိုးတိုး။ခ်ြမ္ခ်ိဳးလည္း သက္ျပင္းသာခ်ျပီး ျပန္ထြက္သြားေတာ့သည္။
ခ်ြမ္ခ်ိဳးထြက္သြားတာနဲ့ က်န္းက်ယ္ဟန့္လည္းထိုင္မေနေတာ့ဘဲ ပိတ္ထားတဲ့လိုက္ကာကိုဖြင့္ျပီး အနည္းငယ္ရွုပ္ပြေနတဲ့အခန္းကို လိုက္ရွင္းေနလိုက္သည္။ေသြးေတြစြန္းေနတဲ့ အက်ႌေတြကို ယူျပီး အျပင္ထြက္လာေတာ့ ခ်ြမ္ခ်ိဳးကိုေတြ့သည္။
"လူၾကီးမင္းေလး ဘာလုပ္မလို့လဲ"
"ေၾသာ္..ခ်ြမ္ခ်ိဳး ငါဒီအက်ႌေတြသြားေလ်ွာ္မလို့ မင္း သခင္ကိုခဏၾကည့္ထားလိုက္ဦး"
VOCÊ ESTÁ LENDO
1956'𝐬 _ _ _♡︎
Fanfic1956ခုနှစ်က အချစ်ဇာတ်လမ်းဟောင်းလေးတစ်ပုဒ် ♥︎ ဤ Ficထဲတွင် ပါဝင်သောအကြောင်းအရာများသည်စိတ်ကူးယဉ်မျှသာ၊မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမျှထိခိုက်စေလိုခြင်း အလျဉ်းမရှိ ။ မှားယွင်းခဲ့သည်ရှိသော် စာရေးသူနှင့်သာ သက်ဆိုင်ပါသည်။ 1956ခုႏွစ္က အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္...
