Zawgyi Version
ေနမေကာင္းေသာ လူသားသည္ အခြင့္အေရးယူလြန္းလွပါသည္။ဆန္ျပဳတ္ခြံ႕ခိုင္းလိုက္၊ေရကိုခြံ႕တိုက္ခိုင္းလိုက္၊ေဆးထည့္ေပးခိုင္းလိုက္၊ေဆးခြံ႕တိုက္ခိုင္းလိုက္ႏွင့္ တစ္သက္လုံးအျပဳအစုမခံရဖူးတဲ့ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနေတာ့သည္။က်န္းက်ယ္ဟန္ စတင္သံသယဝင္လာရသည္။ဒဏ္ရာကတကယ္ပဲအဲ့သေလာက္နာလို႔လား။
"ကုန္းကြၽင္း..မင္းဒဏ္ရာကတကယ္ပဲ တအားနာေနတာလား "
ကုန္းကြၽင္းသူ႕ကို မ်က္လုံးျပဴးမ်က္ဆံျပဴးၾကည့္လာၿပီး ဘာေျပာရမလဲေတြးေနသေယာင္။ခဏၾကာမွ သူကမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္ကာ
"အိုက္ရိုး ..နာလိုက္တာ "
သို႔ေပမယ့္လည္း အလိမ္ညာကိုယုံလြယ္တဲ့ လူကေတာ့ယုံေနဆဲပါပဲ။
"နာလာျပန္ၿပီလား ..ငါ..ငါၾကည့္ေပးမယ္"
က်န္းက်ယ္ဟန္ ကုတင္ေပၚကကုန္းကြၽင္းဆီ ထထိုင္ၿပီးလက္လွမ္းလိုက္ေတာ့ ကုန္းကြၽင္းကခ်က္ျခင္းသူ႕လက္ကိုဖမ္းဆုပ္ကာ ရင္ဘတ္နားကပ္လိုက္သည္။က်န္းက်ယ္ဟန္တစ္ကိုယ္လုံးေအးခဲသြားမိသည္။ကုန္းကြၽင္းရဲ႕ႏွလုံးသားတုန္ခါမႈက သူ႕လက္ကေနတစ္ဆင့္ေသြးေၾကာထဲကို လႈပ္ခတ္သြားေစသည္။
"ဒီနားေလး ..အရမ္းနာေနတယ္ "
က်န္းက်ယ္ဟန္ ေမးခြန္းထုတ္မိလိုက္သည္၊ကုန္းကြၽင္းထိခိုက္သြားတဲ့အထဲ အဲ့နားေလးမပါဘူးထင္သည္။
"ငါၾကည့္တာ မင္းထိခိုက္သြားတဲ့အထဲ အဲ့နားေလးမပါဘူးလားလို႔ "
သူေျပာသမွ်ယုံၿပီး မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြနဲ႕ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္၊စိတ္ပူလိုက္လုပ္ေနတဲ့ အႏွီေက်ာင္းဆရာေလးကို ကုန္းကြၽင္းဝါးၿမိဳပစ္ခ်င္မိေတာ့သည္။
//ဘယ္လိုေတာင္ အသဲယားစရာေလးလဲ //
"ပါတယ္..အရမ္းနာတာ..ေနာက္ေက်ာကထက္ပိုနာတယ္.."
"........."
"က်န္းေလာင္ရွစ္.."
က်န္းက်ယ္ဟန္ 'ဟမ္'လို႔သာအသံခပ္တိုးတိုးေလးျပဳမိၿပီးကုန္းကြၽင္းမ်က္လုံးေတြကိုစိုက္ၾကည့္မိလိုက္သည္။ ရွည္လ်ားၿပီးေကာ့ၫႊန႔္ေနတဲ့မ်က္ေတာင္ေတြေအာက္က မ်က္ဝန္းတစ္စုံကေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႕ ေလးနက္မႈေတြျပည့္ေနသည္။ ကုန္းကြၽင္းဖမ္းဆုပ္ထားတဲ့ သူ႕လက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ကုန္းကြၽင္းရင္ဘတ္နားမွာ ကပ္ထားလ်က္ရွိေနဆဲ။
BẠN ĐANG ĐỌC
1956'𝐬 _ _ _♡︎
Fanfiction1956ခုနှစ်က အချစ်ဇာတ်လမ်းဟောင်းလေးတစ်ပုဒ် ♥︎ ဤ Ficထဲတွင် ပါဝင်သောအကြောင်းအရာများသည်စိတ်ကူးယဉ်မျှသာ၊မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမျှထိခိုက်စေလိုခြင်း အလျဉ်းမရှိ ။ မှားယွင်းခဲ့သည်ရှိသော် စာရေးသူနှင့်သာ သက်ဆိုင်ပါသည်။ 1956ခုႏွစ္က အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္...
