1956'𝐬 _ _ _♡︎

♡︎ Cha 17 ♡︎

Zawgyi Version

ေနအိမ္ႀကီးတစ္ခုလုံးကလည္းအပ္က်သံကိုမၾကားရတဲ့အထိပုံမွန္ထက္ကိုတိတ္ဆိတ္လြန္းလွပါသည္။အရင္ကဆိုလွ်င္ သခင္ျဖစ္သူေရာ လူႀကီးမင္းေလးေရာ အတူရွိေနရင္ တစ္ခုခုမဟုတ္တစ္ခုအၿမဲရန္ျဖစ္ရင္းစေနာက္ရင္း ဆူညံေနတတ္ပါေသးသည္။ အခုေတာ့ႏွစ္‌ေယာက္လုံးအိမ္မွာရွိတာေတာင္ တစ္ေယာက္က စာၾကည့္ခန္းထဲကမထြက္၊ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း အခန္းထဲဟိုနားေကာက္ထိုင္ဒီနားလွဲအိပ္ ၊တမွိုင္မွိုင္တေထြေထြႏွင့္ တစ္ေယာက္မွပင္လူ႐ုပ္မထြက္ေတာ့ပါ။

ေလာ့ခြၽမ္ခ်ိဳးတစ္ေယာက္ဆူညံသံနားပူစရာေတြနဲ႕အက်င့္သားရေနၿပီးကာမွအခုလိုတိတ္ဆိတ္သြားေတာ့အမွန္တကယ္ပင္မေနတတ္ေတာ့။ ဒါေၾကာင့္က်န္းက်ယ္ဟန္အခန္းထဲကို မာေက်ာက္ပစၥည္းမ်ားယူကာ ဝင္သြားေလသည္။ သခင့္ကိုစိတ္ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ထက္ လူႀကီးမင္းေလးကိုစိတ္ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔က ပိုအေရးႀကီးသလို ၊ပိုလည္းလြယ္ကူပါ၏။

"လူႀကီးမင္းေလး ..ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကစားရေအာင္ "

"အင္း~ "

တစ္ပြဲ၊ႏွစ္ပြဲ၊သုံးပြဲ သို႔ေပမယ့္သူ႕ေရွ႕က‌လူသားကေတာ့ စိတ္မပါတစ္ပါႏွင့္ကစားေနသည္။

"လူႀကီးမင္းေလး ရႈံးသြားၿပီ ေရးး "

"အင္း~ "

"လူႀကီးမင္းေလ ဂုဏ္ျပဳပါတယ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုနိုင္သြားၿပီ ေရးး"

"အင္း~ "

ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီ'အင္း'တစ္လုံးပဲေျပာေနေသာ လူႀကီးမင္းေလးမွာအမွန္တကယ္ပင္ အ,မ်ားအ သြားပါၿပီလား။

႐ုတ္တရက္အခန္းတံခါးကိုဖြင့္သံၾကားလို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးၿပိဳင္တူလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ကုန္းကြၽင္းျဖစ္ေနေလသည္။ အခန္းထဲရွိလူသုံးေယာက္မွာ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ခဏေလာက္စိုက္ၾကည့္ေနၾကၿပီးမွ ခြၽမ္ခ်ိဳးသတိဝင္လာသည္။ သူဒီမွာ ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ၊လူႀကီးမင္းေလးနဲ႕လာေဆာ့ေနတာ သခင္သိရင္ အေအာ္ခံအဆူခံရေတာ့မွာပဲဆိုၿပီး ထဖို႔ျပင္လိုက္သည္။

သို႔ေသာ္လည္း ကုန္းကြၽင္းက ျပန္ထိုင္ခိုင္းလိုက္ၿပီး