Zawgyi Version
တဒုတ္ဒုတ္နဲ႕ခုန္ေမာင္းေနတဲ့ ရထားေပၚမွာ ခရီးသည္ေတြ တပုံတပင္။ကေလးေတြကို ေပါင္ေပၚတင္ၿပီး ေခ်ာ့ျမဴေနတဲ့မိခင္ေတြလည္းပါသလို သတင္းစာထိုင္ဖတ္ေနတဲ့လူေတြေရာ၊တုန္ရီေနတဲ့ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြေရာ အေျမာက္အမ်ားရွိလို႔ေနသည္။
ရထားတြဲရဲ႕တစ္ေနရာမွာ ေဘးခ်င္းကပ္ရပ္ထိုင္ေနတဲ့ ဝမ္မင္ယဲ့ နဲ႕ က်န္းယီရွန္းတို႔လည္းရွိသည္။ရထားအျပင္ဘက္ကိုေငးေမာေနတဲ့ ယီရွန္းကို မင္ယဲ့က ႏူးႏူးညံ့ညံ့ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ဒီေကာင္မေလးပုံစံအရဆို ရႈခင္းေတြကိုလက္ညိုးတထိုးထိုးနဲ႕ေပ်ာ္ေနခဲ့ရမွာ..အခုေတာ့ ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့နဲ႕ .. မင္ယဲ့ သက္ျပင္းအသာခ်လိဳက္မိသည္။
"အားရွန္း.."
မင္ယဲ့ ေခၚသံေၾကာင့္ ယီရွန္းက က်ေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"ဟင္ ..! အားရွန္း ငိုေနတာလား"
"မငိုပါဘူး"
"ညာေနျပန္ၿပီ.."
"မငိုပါဘူးဆို"
ယီရွန္းမွာေျပာရင္းနဲ႕ အသံပါထြက္ေအာင္ငိုမိသြားသည္။မင္ယဲ့မွာ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕တူတဲ့ ယီရွန္းကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းသလို အသည္းတယားလည္းရွိေနျပန္သည္။မင္ယဲ့က မရဲတရဲျဖင့္ ယီရွန္းကို သူ႕ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းလိုက္ၿပီး သူမ၏ေခါင္းေလးကို ခပ္ဖြဖြေလးပုတ္ေပးေနလိုက္သည္။
"မငိုနဲ႕ေတာ့..အားရွန္းက အၿပဳံးေတြနဲ႕ပိုလိုက္ဖက္တာ"
"အီးဟီး.."
ေကာင္မေလးကေခ်ာ့ေလငိုေလပင္။သို႔ေပမယ့္ မင္ယဲ့ ရင္ခြင္ထဲမွာရွိေနျခင္းက သူမ အတြက္စိတ္သက္သာရာရေစသည္။ သူမ မင္ယဲ့ ရင္ခြင္ထဲကေန ႐ုန္းထြက္လိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိဘူး။သူမ ဝန္ခံပါတယ္။အစ္ကိုမင္ယဲ့ကို သူမ သေဘာက်တယ္။
ဒါေပမယ့္ .. အခုခ်ိန္မွာ ကိုကို႔ ကိုရွာေတြ႕ဖို႔ကသာ အဓိကမို႔ အားရွန္း အစ္ကိုမင္ယဲ့ ကို သူမ သေဘာက်ေနေၾကာင္း ဖြင့္ဟမျပနိုင္ေသးဘူး။ဒီတိုင္းေလးပဲ..အစ္ကိုမင္ယဲ့ဘက္ကလည္း သူ႕ကိုသေဘာက်ေနမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ခဏေလာက္ အကူအညီေပးနိုင္တဲ့မိတ္ေဆြေတြအျဖစ္ပဲ ေနပါရေစဦး။
YOU ARE READING
1956'𝐬 _ _ _♡︎
Fanfiction1956ခုနှစ်က အချစ်ဇာတ်လမ်းဟောင်းလေးတစ်ပုဒ် ♥︎ ဤ Ficထဲတွင် ပါဝင်သောအကြောင်းအရာများသည်စိတ်ကူးယဉ်မျှသာ၊မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမျှထိခိုက်စေလိုခြင်း အလျဉ်းမရှိ ။ မှားယွင်းခဲ့သည်ရှိသော် စာရေးသူနှင့်သာ သက်ဆိုင်ပါသည်။ 1956ခုႏွစ္က အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္...
