ေတာေတာင္သစ္ပင္ေတြက အရမ္းကိုစိမ္းလန္းေနတယ္။ ေတာကလည္း ထူမွထူပဲ။ ခ်ံဳႏြယ္ေတြထူထပ္ေနလို႔ အေ႐ွ႕ကိုေကာင္းေကာင္းမျမင္ရဘူး။ အဲ့ေနရာမွာ ထူးေအာင္နဲ႔ကြၽန္ေတာ္က လက္ခ်င္းတြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။
အေ႐ွ႕မွာ ဆက္သြားစရာ လမ္းမ႐ွိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆက္သြားေနၾကတာပဲ။ သြားရင္းသြားရင္းနဲ႔ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ဘြားကနဲဆိုၿပီး အေဆာက္အဦးငယ္ေလးတစ္ခု ေပၚလာတယ္။ အဲ့အေဆာက္အဦးငယ္ေလးေဘးမွာက ႀကီးမားတဲ့က်ားႀကီးတစ္ေကာင္ ႐ွိေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ထူးေအာင္က က်ားႀကီးကို တအံ့တျသေငးၾကည့္ေနၾကတယ္။
"အဲ့ဒီနန္းေဆာင္ထဲကို ဘယ္သူမွဝင္လို႔မရဘူး။ ဝင္ဖို႔ျပင္လိုက္တာနဲ႔ အဲ့က်ားက ကိုက္သတ္ျပစ္ေတာ့တာပဲ"
ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေျပာလာျခင္းျဖစ္တယ္။ ေျပာၿပီး အဲ့ဒီလူက လွည့္ထြက္သြားတယ္။
အေဆာက္အဦးငယ္ကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ္ပဲ နတ္နန္းေဆာင္ေလးတစ္ခု ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရတာေၾကာင့္ ထူးေအာင္နဲ႔ကြၽန္ေတာ္က တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကိုတစ္ေယာက္ အဓိပၸာယ္ပါပါနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္ တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး နန္းေဆာင္ထဲကို ဝင္ဖို႔ျပင္လိုက္ၾကတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ေတြဘာေတြလည္း ႐ွိမေနၾက။
"ေဝါင္း!! ေဝါင္း!!"
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြကို စၿပီးေရြ ့လ်ားလိုက္တာနဲ႔ နန္းေဆာင္အဝင္ဝမွာရွိေနတဲ့ က်ားႀကီးက ထၿပီးမာန္ဖီလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက က်ားႀကီးကို ေၾကာက္မေနၾကပါ။ အေ႐ွ႕ကို ဆက္သြားဖို႔ပဲ စိတ္ဆႏၵေစာေနၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔က အေ႐ွ႕ကိုဆက္သြားေလ က်ားႀကီးက တေဝါင္းေဝါင္းနဲ႔ မာန္ပိုဖီေလ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကလည္း မရပ္တန္႔သလို က်ားႀကီးကလည္း ရပ္တန္႔မယ့္ပံုမေပၚခဲ့။
"ေတာက္!!!"
ရုတ္တရက္ နတ္နန္းေဆာင္ထဲကေန တတ္ေခါက္လိုက္သံ ထြက္ေပၚလာတယ္။ အဲ့အသံေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕ တေဝါင္းေဝါင္း မာန္ဖီေနတဲ့ က်ားဟိန္းသံက တိကနဲ ရပ္တန္႔တယ္။
