ဘြဲ႕ရၿပီးေတာ့ ဘာမွမလုပ္ခ်င္ေသးတာနဲ႕ အိမ္မွာပဲ နားနားေနေန ေနေနခဲ့တာ။ အခု သူထူးေအာင္လည္း ေက်ာင္းတက္ေရာ အိမ္မွာအားေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္က Automatic ေက်ာင္းအပို႔၊အႀကိဳတာဝန္ကို ယူလိုက္ရပါေရာ။ မလုပ္ေပးခ်င္လို႔လည္း မရဘူး၊ အိမ္မွာ သူကဗိုလ္။
"မႉးမႉး ဖဲသီးေတြ႕ရင္ ဝယ္ေပးဦး"
"ဖရဲသီးလား..."
"ဟုတ္"
"စားခ်င္လို႔လား... အင္းအင္း ဝယ္ေပးမယ္"
"ဟုတ္ရယ္... အူးငယ္က ေက်ာင္းမွာ ဗိုက္ဆာတိုင္း ဖဲသီးစားလို႔ မွားထားရို႔"
"ဟမ္... ဘာလို႔တုန္း။ ကိုယ္စားခ်င္တဲ့မုန့္ စားမွာေပါ့"
"သားသားအီးေပါက္တာ နံလို႔ရဲ႕... နံ႕ေပ်ာက္ခ်င္း ဖဲသီးစားရမယ္တဲ့"
"......."
"ဝယ္ေပးေနာ္ မႉးမႉး... စိတ္ေလးေတလည္း စိတ္ေပအုန္း"
"ေအးေအး... လုပ္ေပးမယ္... မင္းကိုပို႔ၿပီးတာနဲ႕ အျပန္က် ရွာဝယ္ၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္ထားလိုက္မယ္ ဟုတ္ၿပီလား"
"အာ ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္ရပူး။ အူးငယ္က ေရခဲက ဝမ္းခ်ဳပ္ရို႔ စားရပူးရဲ႕"
"မင္းမလည္း အူးငယ္စကားကိုပဲ နားေထာင္ေနလိုက္"
"အူးငယ္က သားသားေဖေဖပဲေရ နားေထာင္ရမွာေပါ့"
"ဒါဆို ကိုႀကီးထူးထူးက်ေတာ့ေရာ"
"အူးအူးကရဲ သားသားေဖေဖေရ"
"အဲ့ေတာ့ သူ႕စကားကိုလည္း နားေထာင္ေလ"
"ေထာင္ရယ္ေရ... အူးအူးက အူးငယ္ေျပာမွ် ကုန္လိုက္လုပ္ရို႔ေျပာတာ"
"........"
ေျပာမိတဲ့ကြၽန္ေတာ္ကပဲ မွားပါတယ္ဗ်ာ။ စိတ္ေလတယ္တကယ္။
"ကဲ ကိုယ္ေတာ္ေလး... ေက်ာင္းကိုေရာက္ပါၿပီခင္ဗ်ာ"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာေတာ့ သူထူးေအာင္က ကားေပၚမွဆင္းတယ္။ ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ့ဘက္ကိုလာၿပီး
"မႉးမႉး ဖဲသီးဝယ္ဖို႔ ေမ့နဲ႕ေနာ္"တဲ့... မ်က္ႏွာကိုငယ္ၿပီးေျပာတယ္။ ခေလးစုတ္ေလး။ ခိုင္းမယ္ဆို မ်က္ႏွာက အဲ့ပုံစံပဲ...
