"မောင်...ထူး...ဖြည်း...ဖြည်း..."
မနက်လေးနာရီလောက်ဖြစ်တာမို့ ပတ်ဝန်းကျင်က အရမ်းကိုတိတ်ဆိတ်နေတယ်။ အဲ့တိတ်ဆိတ်နေတဲ့အရာတွေထဲမှာမှ မတိတ်ဆိတ်နိုင်တာကတော့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်...
အခန်းတစ်ခုလုံးမှာ မောင်ထူးရဲ့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းက လွှမ်းခြုံလို့နေတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ထိစပ်တဲ့နေရာကနေ ထွက်ပေါ်လာတဲ့ တဖက်ဖက်မြည်သံ...အရာအားလုံးက စည်းချက်တကျ...
ကျွန်တော်က မှောက်လျက်အနေအထားနဲ့ တင်လေးကို နည်းနည်းကြွထားရတယ်။ မောင်ထူးကတော့ မှောက်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်ကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့ခါးနှစ်ဖက်ကိုဆွဲကိုင်လို့ အနောက်ကနေ စိတ်ရှိလက်ရှိဆောင့်နေတယ်။
တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း အသည်းခိုက်လောက်အောင် နာကျင်ပေမယ့် မောင်ထူးဆီကထွက်ကျလာတတ်တဲ့ တဟင်းဟင်းညည်းသံက ကျွန်တော့်ကို ပျော်ရွှင်စေတယ်။ သူကညည်းလေ ကျွန်တော်က တင်ကိုပိုကြွမိလေပဲ။ ကျွန်တော်က ပိုကြွလေ သူကပိုဆောင့်လေမို့ တဖက်ဖက်အသံက ပိုကျယ်လာတယ်။
"မောင်ထူး...နည်းနည်း...ဖြည်းပါ...ဦး"
"အင်း...အင်း...ကိုယ်မရ...တောင်းပန်..."
ကျွန်တော်က အရှိန်လျော့ခိုင်းပေမယ့် မောင်ထူးက လျော့မပေး... သူကောင်းနေမှန်းသိတာကြောင့် ကျွန်တော်လည်း ဘာမှဆက်ပြောမနေတော့...
"ချစ်တယ်...အထူးလေး.. "
ပြောရင်နဲ့ ပိုလို့ဆောင့်တယ်...
"ငါမင်းကိုအရမ်းချစ်တယ်...ထူးအောင်"
နှုတ်ကနေ တတွတ်တွတ်ရေရွတ်လျက် ေဆာင့်ချက်တွေ ပိုပြီးတော့ မြန်လာတယ်...
"သေလောက်အောင်... ဟင်း..."
မောင်ထူးအကောင်က တဆတ်ဆတ်တုန်ယင်လျက် ကျွန်တော့်အတွင်းထဲကို အရည်တွေပန်းထုတ်တယ်။ ပြီးတော့ မောပန်းစွာနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုယ်ပေါ်ကို ထပ်လျက်အနားယူတယ်။ အောက်ကအကောင်ကိုလည်း မချွတ်...
အဝတ်တွေမပါကြတဲ့အတွက် သူ့ရင်ဘက်နဲ့ ကျွန်တော့်ကျောပြင်က ထိကပ်လို့နေတယ်။ သူ့ကိုယ်မှာကပ်နေတဲ့ ချွေးစက်တွေက ကျွန်တော့်ကိုယားကျိကျိဖြစ်စေတာကတစ်ကြောင်း သူထုတ်လွှတ်ထားတဲ့ အရည်တွေက စေးကပ်ကပ်ဖြစ်နေတာကတစ်ကြောင်းနဲ့ ကျွန်တော်မနေတတ်တော့တာကြောင့်...
