One Sweet Glimpse (Season 1&2: Completed)

-4-

 ***4***

---

FROM: Fatima Grace~

Good morning! Saan ka na?

---

Napailing nalang ako ng bahagya nang mabasa ko ang text ni Fatima. Marami na naman siguro itong load kaya tinetext ako. Ako lang naman daw kasi pati ang parents niya ang tinetext niya. Huminto muna ako sa paglalakad at medyo gumilid sa daan saka ako nagsimulang magtype ng irereply ko sa kanya.

---

TO: Fatima Grace~

OTW. Papasok na ako ng gate ng schoOl.

 ---

Pagkasend na pagkasend ko ng text sa kanya ay tumuloy na akong pumasok sa gate. As usual, sa tuwing dadaan ako sa hallway ay nahahawi sila. I don't know why they're scared of me. Hindi ko naman sila ginagalaw.

Nang makarating na ako sa classroom namin sa 3rd floor ng Evangelista Building, (Evangelista, dahil ang pamilya nila Arthur Evangelista ay isa sa mga stockholders ng E.H.A/E.H.U)  ay medyo nakarinig ako ng malakas na pagbagsak. Huminto muna ako saglit sa gilid ng pinto saka ako sumilip sa maliit na salamin sa pintuan. Napansin ko lang sa loob na may pinapalibutan sila. Hindi ko makita kung ano o kung sino ito kaya pumasok na ako.

"Tabi! Nandyan na si Alexander!" Narinig kong sabi ng isa kong kaklase na lalaki. Natatarantang nagsialisan sila sa pagkukumpol nila kaya nakita ko na kung sino ang pinagtitinginan nila.  Nakita ko si Fatima na nakaupo sa sahig at umiiyak habang nakayuko. Halatang bumagsak siya sa pagkakaupo niya. Nakita ko kasi na may arm chair sa tabi niya na putol ang isang paa.

"Fatima, ayos ka lang? Gusto mong pumunta ng clinic?" Tanong ni Jean sa kanya.

"Sh*t! Sinong may gawa sa kanya niyan?!" Singhal ko sa kanila. Lumapit na ako kay Fatima saka ko sana siya aalalayang tumayo kaso bumabagsak siya.

"A-Alex, masakit yung hips ko." Naiiyak niyang sabi saka niya pinunasan ang luha niya. Nung makita ko siyang humihikbi, hindi ko alam kung bakit pero nakaramdam ako ng matinding inis.

Tumayo ako saka ko tinadyakan ng malakas yung inupuan niyang sirang arm chair. Halata namang nagulat silang lahat. Wala ni isang nagsalita even the X9.

"Sinong nagpalit ng upuan niya?!?" I retorted with my gritted teeth. Wala na namang sumagot sa akin. Great, ayan ang ayaw ko. Yung nagsasalita ako tapos walang sasagot. Sobrang galing, nakakag@go lang.

"A..A-Alex, wag ka ng sumigaw. Wag kang magalit..." Nanginginig na sabi ni Fatima. Ngayon ko lang nakitang umiyak si Fatima, at pakiramdam ko, ayoko na siyang makita ulit na  inaapi o sinasaktan.

Napatiim-bagang ako kasabay ng paghigpit ko ng kamao ko. Pinalipat-lipat ko ang tingin ko sa X9. Tsk... Posibble... They're ex-pranksters.

"Who?!" I said calmly yet dangerously.

Bigla nalang ako dinaanan ni Kurt kaya nasa kanya na ang attention ng lahat. Then, he raised his right hand habang nakatalikod siya. "Okay, it's me. Why do you care anyways?" He asked coolly.

Dahil sa nag-iinit na ang ulo ko, bigla ko nalang hinablot ang polo niya mula sa likuran saka ko siya kinaladkad hanggang sa sulok. Nagpanic naman ang mga kaklase ko kaya dumistansya sila.

"WHAT THE FCK?! ANONG PROBLEMA MO ALEXANDER?!" Pagalit na sigaw niya sa akin. Marahas kong hinawakan ang kwelyo niya saka ko siya tinignan ng mata sa mata.

"You know what, Master?" I tightened my grip on his collar. X8, on the otherside, was trying to stop us pero hindi sila makalapit. "You're just showing how@sshole you are!"