𝐃𝐄𝐌𝐎𝐋𝐈𝐓𝐈𝐎𝐍[COMPLETED]

_28

ZAW

"ဘတ္ဟြၽန္း"

"ဟမ္!"

ဂ်ံဳအင္က ျပတင္းေပါက္ကိုမ်က္နွာမူလ်က္ ငိုင္ငိုင္ႀကီး ထိုင္ေနေသာ ဘတ္ဟြၽန္းကိုေခၚလိုက္ေလသည္။အၿမဲတမ္း အၿမဲတမ္း။ဒီလိုပဲလုပ္ေနေတာ့မွာလား။၂လ!! ၂လေလာက္ရိွၿပီ။ျပတင္းေပါက္ႀကီးကိုသာ မ်က္နွာႀကီးအပ္ထားရင္း ထမင္းလည္းမစား ေကာင္းေကာင္းလည္းမအိပ္နဲ႔။

အခုလည္း ေခၚတာကို အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္လာျပန္သည္။

"မင္းဒီတိုင္းႀကီး ေနေနမွာလား ထမင္းလာစား မစားမင္းငတ္မွာ မင္းေရာ မင္းကေလးေရာ"

ဂ်ံဳအင္က ၾကက္သားတံုးကိုကိုက္ရင္း မပိမသေျပာေလသည္။
ဘတ္ဟြၽန္းက ဂ်ံဳအင့္ဘက္လွည့္လာၿပီး ၿပံဳးျပေနေလသည္။
ဘာလား။ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္။

"ဂ်ံဳအင္"

"ဘာတုန္းကြာ အဲ့လိုႀကီးေတြမေခၚပါနဲ႔ ငါမေန႔က သရဲကားၾကည့္ထားတာ အေၾကာက္က မေျပေသးဘူးကြ အဲ့လိုေၾကာက္ခ်မ္းစရာေတြ "

ဂ်ံဳအင္က ပခံုးႀကီးကို အတင္းက်ံဳ႕လို ေျဖတယ္။
ဘတ္ဟြၽန္းကရယ္လာျခင္းလည္းမရွိ။ျပန္ေျဖလာျခင္းလည္းမရွိ။ဂ်ံဳအင့္ကို ဆက္ေခၚေလသည္။

"ဂ်ံဳအင္"

"ဘာလဲကြာ"

"သူတစ္ကယ္ေပ်ာ္ေနလား"

ဂ်ံဳအင္ မ်က္နွာခိုးမဲ့လိုက္တယ္။တစ္ေန႔တစ္ေန႔မၿပီးနိုင္ မစီးနိုင္နဲ႔ ဒီအေၾကာင္းေမးေနတာ။ထြက္လာခဲ့တာလည္းသူပဲ။သူပဲ မျပတ္နိုင္။ၾကားထဲကေန ဒုကၡခံေနရတာ ၂ေယာက္မရွိတဲ့ ဂ်ံဳအင္ပဲ။

"ေအးေအး ေပ်ာ္ေနတယ္ ေပ်ာ္ေနတယ္ ပါးစပ္ႀကီးကိုၿဖီးလို႔"

ဂ်ံဳအင္႐ြဲ႕ေျပာလိုက္တယ္။ဘတ္ဟြၽန္းကထိုစကားေၾကာင့္ၿပံဳးတယ္။ၿပံဳးရင္း မ်က္ရည္ေတြပါအစစ္ပါလာတယ္။ဒီတစ္ခါေတာ့ ဂ်ံဳအင္ ၾကက္သားကို ခဏခ်ၿပီး ဘတ္ဟြၽန္းကိုေျပာလိုက္ေတာ့တယ္။

"ဟင္းး လာခဲ့ ထမင္းစားမယ္ ငိုေနရင္ မင္းကေလးကစိတ္ဆိုးေနမယ္ေနာ္"

ထိုအခါမွ တစ္ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နွင့္ လမ္းေလ်ွာက္လာေလသည္။
ဂ်ံဳအင္က ၾကည့္ရင္းတစ္ကယ္ကို စိတ္မရွည္ျဖစ္ေနၿပီ။