Buiten het Script

1. Bij het Begin

Het leven was één groot toneelstuk; De wereld was mijn podium, en de mensen om me heen waren het publiek.

De felle lichten schenen in mijn gezicht terwijl ik de lokken van mijn blonde pruik achter mijn schouder gooide. Hand in hand met mijn vrienden stonden we voor het publiek vooral bestaande uit tienermeiden die aan het giechelen waren. We trokken onze lichamen omlaag, het kostuum plakte aan mijn rug door al het zweet. Het applaus barstte uit vanuit het publiek en ik hield mijn adem in.

Racende harten en een voldoening die verslavender was dan elke sigaar die er bestond. Dat was de kunst van het toneel, de reden waarom onze theatergroep, de Sterrenstrevers, bestond.

En een deel van me vond het toch weer jammer dat ik het niet meer voelde.

Ik kwam weer overeind, de blonde pruik was verschoven waardoor het ongemakkelijk op mijn hoofd zat. Met een laatste zwaai naar het publiek verliet ik het podium, de lichten gingen eindelijk uit.

Eenmaal achter de gordijnen trok ik de pruik van mijn hoofd, mijn zwarte haren plakten aan mijn voorhoofd. Het was enorm warm hier. Met mijn vingers wreef ik in mijn droge ogen.

"Gaat het Estelle?" Ik knikte meteen. Roelle kwam naar me toe met een houten mok, zijn voorhoofd glinsterde van het zweet. Zijn bruine haren waren rommelig omhoog gekamd met zijn handen en hij had de bovenste knoopjes van zijn blouse geopend voor ventilatie.

"Dat heb je snel opgepakt," zuchtte hij dan terwijl ik de mok uit zijn hand pakte. Ik nam mijn tijd om een slok te nemen, voor ik mijn beste vriend antwoordde.

"Ik had geen keus, Florelle voelde zich niet lekker." Ik draaide met mijn schouders. Normaal was Florelle de tegenspeler van Roelle, ze was een fenomenale toneelspeelster, iemand waar ik nog veel van kon leren. Toch erkende ze dat zelf niet. Maar sinds ze ziek was, had ik een paar uur voor de voorstelling het script in mijn handen gekregen. We waren speciaal voor de verjaardag van een meisje ingehuurd, dus de lat om goed te presteren lag extra hoog. "En ik had niet al mijn tekst onthouden."

Op de momenten dat ik het even niet meer wist, gooide ik het roer om. Ik zou iets zeggen en hopen dat Roelle me weer op het juiste spoor kon helpen.

"Ach, niemand heeft het toch door." Mijn beste vriend strekte zich uit, zijn blik ging heen en weer voor hij zich weer op mij focuste. Ik keek met hem mee, spotte Cirelle in de hoek pratend met Jelle. "En vanavond, moet je dan..." Roelle fluisterde het zacht, zorgde ervoor dat het niet te horen was voor de andere leden.

Ik knikte alleen. De laatste tijd was ik meer aan het werk voor de graaf Olion dan voor de gezelschap. Misschien was het ook beter zo, acteren was niet hetzelfde zonder gevoelens. Geen kloppende hart meer wanneer ik het podium opliep, of brede glimlachen wanneer Roelle besloot te improviseren.

Nee, alles was leeg.

"Ah," mompelde Roelle teleurgesteld. "Móet je gaan?"

Ik knikte nog een keer, het was een afspraak waar ik niet onderuit kon komen. Met een gespeelde glimlach wilde ik mijn vriend geruststellen, maar een frons vormde meteen op zijn gezicht. Hij bromde zachtjes. "Waarom glimlach je erom?"

"Zolang ik lach, wordt mijn blijdschap werkelijkheid." Ik verbreedde mijn glimlach, negeerde de holte in mijn hart. Bij Roelle brak er gelukkig een lachje door.

"Met of zonder emoties, je blijft een idioot"

Dat was iets goeds, want wanneer de mensen van de Sterrenstrevers door hadden dat ik hetzelfde was zonder emoties als met, gedroegen ze zich weer normaal rondom mij.

"Wees veilig." Roelles hand landde op mijn schouder en hij gaf me een bemoedigende klop. Ik knikte weer met een brede glimlach. Hij trok me naar hem toe en drukte een kus net op mijn slaap, waar een moedervlek zat. Ik wist dat zelf nooit, totdat Roelle me vertelde waarom hij me altijd daar een kus gaf.