Buiten het Script

19.

Eenmaal wanneer ik thuis was, vond ik de prinses weer aan mijn eettafel. Ze had dit keer meer papieren van het paleis meegenomen die ze over de tafel had gespreid. Binnensmonds zuchtte ik, na vier afwijzingen van verschillende kroegen had ik hier geen zin meer in.

"Welkom thuis," begroette ze me terwijl ze op haar hand leunde. Haar lange blonde haren waren nu in een simpele paardenstaart, maar zelfs dat stond haar fenomenaal. Haar vingers bewogen over het papier met de veer alsof het niks was.

"Wat doe jij hier?" vroeg ik haar en ze strekte zich uit. Er stonden twee wachters achter prinses Olviea, maar ze stonden te rusten tegen de muur met een hand op het handvat van hun zwaard.

"Ik wilde je opwachten, maar het duurde een beetje lang. Dus ik was alvast aan wat paleiswerk begonnen." Met een hand gebaarde ze naar de tafel alsof ik de rotzooi de eerste keer nog niet had gezien. Mijn gezeur binnenhoudend kwam ik tegenover haar zitten. De prinses glimlachte speels en als ik eerlijk was, vond ik het niet zo erg dat ze me nu opwachtte in mijn eigen huis. Het was beter dan meegenomen worden door binnenwijkers.

"Ik besefte me dat ik onze relatie verkeerd heb aangepakt." Ik hield mijn hoofd schuin en keek de prinses vragend aan, waar had zij het nou weer over? Ze liet het klinken of we een getrouwd stel was. Of iets aan elkaar verschuldigd waren.

"Natuurlijk bevat je de talenten om de taken uit te voeren, maar ik besefte dat het vertrouwen er nog niet tussen ons zat. Dus ik dacht dat het misschien leuk zou zijn om elkaar een beetje te leren kennen." Ze knipte in haar vingers en de wachters schoten in beweging, uit het niets legden ze een plaat vol met toetjes op de tafel.

"Ik heb hier geen tijd voor," antwoordde ik haar en de prinses leek ietwat teleurgesteld, met terneergeslagen ogen knikte ze dan.

"Dat maakt niet uit, dan eet ik het zo zelf langzaampjes op."

En de elegantie van de prinses was verplaatst door een verlegen meisje, eentje die iets met moeite heeft weten te doen maar onzeker was over de uitkomst. Het was net als mijn eerste keer op het podium, toen was ik enorm nerveus over mijn handelingen en daden. Meteen voelde ik me schuldig omdat ik zo bot deed. "Oké, laten we kletsen." De prinses glimlachte, verborg haar enthousiasme achter haar ogen en kuchte dan.

We raakten in een stilte, iets wat ik niet per se als kletsen zou noemen, maar ik wist niet wat ik de prinses kon vertellen. Er was niks noemenswaardig voor een prinses om aan te horen. De prinses draaide met haar veer rondjes op het papier.

"Wat doe je in je vrije tijd?" vroeg ze me dan mompelend. Prinses Olivea keek me niet eens recht aan en als ik niet beter wist, zou ik aannemen dat ze ongeïnteresseerd was.

"Ik doe vooral theater. En daarnaast spendeer ik tijd met vrienden. En de jouwe?" Er was niets veel meer aan mijn leven dan dit. Ik sloeg mijn benen over elkaar, tuitte mijn lippen terwijl ik naar een slagroomsoesje greep.

"Ik borduur en lees graag, maar meestal heb ik daar niet zoveel tijd voor. Er is best veel werk dat moet worden gedaan en het uitzoeken van welke mensen corrupt zijn, neemt ongelofelijk veel tijd in beslag." De prinses zuchtte. We leefden in twee compleet andere werelden.

"Maar waarom doe je dan al die moeite?" vroeg ik haar. Er was een reden waarom de mensen een slecht pad kozen, het was makkelijker en zolang je niet betrapt werd, was er ook niks aan de hand.

"Omdat ik een veilige omgeving voor iedereen wil maken, en daarvoor moet ik eerst degene die valsspelen om aan hun rijkdom te kopen weghalen." De prinses keek naar haar papieren, haar lange wimpers streelden haar wangen bij elke knipper. Haar verzorgde nagels tikten op het tafelkleed.

"Is de prins een van die mensen?" vroeg ik haar dan. Prinses Olivea knikte zonder twijfel.

"Ik heb verschillende schandalen onderzocht waar hij waarschijnlijk mee te maken had, maar elke keer wist hij zichzelf net van alles te verwijderen. Zijn naam was gelinkt aan mensenhandel van graaf Olion en het verhandelen van delirium." De prinses klemde haar kaken op elkaar. "Dus heb ik besloten om hem nu in een rechtszaak voor eens en altijd te ontmaskeren. Hij zal een rechtvaardige straf krijgen zoals elke burger zou krijgen, de koninklijke naam zal hem niet beschermen." Ze fluisterde het laatste deel, ze wilde het doen, maar wist niet of het haar zou lukken. Ze had een goed hart, maar was dat genoeg?