Buiten het Script

17.

Geïntrigeerd keek ik naar de voorstelling van Cirelle en Gabrielle, ze waren ongelofelijk gepassioneerd sinds de we de laatste week alleen Roelle en Florelles stuk hadden geoefend. Iedereen had hun kostuums aan behalve Daan en ik. Ze leunde op mijn schouder en klaagde over hoe brak ze was. Danielle was flink losgegaan gisteren en ik hoorde dat Cirelle haar had tegengehouden om een willekeurige vrouw te vragen voor een danswedstrijd.

"Heb je wat water nodig?" vroeg ik haar, maar ze weigerde voor de zoveelste keer. Florelle had de jurk terug aan Daan gegeven na haar allergie incident. Mijn beste vriendin kreunde luid over haar kater. Met een hand aaide ik haar hoofd en hoopte voor haar en voor mijn mentale gezondheid dat ze snel beter zou worden.

Roelle kwam het podium op, hij had een blonde pruik op, maar zijn gewoonlijke bruin was een stuk mooier. Mijn mond raakte droog wanneer ik moest nadenken over het gesprek dat we moesten voeren. Ik had het vanochtend nog niet gedaan, wilde hem niet afleiden van zijn rol. Zodra onze blikken kruisten, gaf hij me een knipoog die alleen ik zag. En Danielle als ze haar ogen nog open had.

En de dag ging zo voorbij, we aten lunch met zijn allen en bereidden ons dan voor op de show van de avond. Sommigen gingen naar huis om even te ontspannen voor de voorstelling was. Danielle ging naar huis om uit te brakken en had me een knuffel gegeven voor ze vertrok.

"Dus, hoe ging het gisteravond?" vroeg Roelle toen wij een van de laatsten waren die overbleven. Ik had geen haast om naar huis te gaan. Cirelle was bezig met zijn jas pakken en keek walgend naar ons.

"Maak het matras alsjeblieft niet nog viezer terwijl niemand er is." Ik gaf hem een klap op zijn arm, het was niet iets wat ik van plan was. Roelle trok me naar hem toe.

"Alsof jij het jaren geleden niet met Ivo hier gedaan hebt." Mijn mond viel open en ik had Roelle niet geloofd, totdat ik Cirelles knalrode kop zag. Met een hand voor mijn mond verborg ik mijn neppe proesten.

"Hoe wist je dat?" mompelde Cirelle terwijl hij achter zijn nek krabde. Roelle schaterde het uit, trok me haast van mijn voeten af met zijn wilde bewegingen.

"Jullie gloeiden allebei erna in de Bronzen Koe, bijna iedereen wist het." Ik keek Roelle aan, ik wist het niet. Ik herinnerde me niet eens wanneer dit überhaupt gebeurd kon zijn. Roelle legde zijn hoofd op de mijne. "Jij was bij graaf Olion."

Ik knikte begrijpelijk, het voelde echt al jaren geleden dat ik bij hem geweest was, al was het ongeveer een halve maand geleden dat ik hem had vermoord. Een serieuze verandering was dan in Cirelles ogen te zien, hij pauzeerde met zijn jas en keek me recht aan.

"Zijn dood, daar had je mee te maken, toch?" Ik liet mijn glimlach niet vallen. Als er iemand was die dit uit zichzelf kon uitvogelen, was het Cirelle wel. Met een knik bevestigde ik zijn verdenking, waardoor de frons op zijn gezicht dieper werd. Hij trok zijn mond open, maar schudde dan zijn hoofd.

"Als er iets is, iets waar je hulp mee nodig hebt, of waar je mee in de problemen bent gekomen, laat het me weten." Dat was het enige dat Cirelle zei, waarna hij zijn jas dichtknoopte. Zijn stem was zacht, breekbaar.

"Het is niet zo erg als je denkt," antwoordde ik hem dan. "Alles zou goed komen." Ik gaf hem een warme glimlach, eentje waarbij mijn ogen meelachten en Cirelle zuchtte alleen.

"Dat is geruststellend." Hij hield zijn vuist in de lucht en ik gaf hem een boks terug, alsof het een afleidingsmanoeuvre was, pakte Cirelle mijn pols. Hij trok me naar zich toe en hield mijn hoofd onder zijn arm. Met zijn vrije hand wreef hij door mijn haren. "Wat je ook gaat doen, veel succes. Wees voorzichtig." Ondanks zijn ruwe aanpak, waren zijn woorden lief. Ik kon ook niet boos op hem worden en liet hem mijn haren verpesten.