Buiten het Script

6. Op eigen Keuze

Ik was al zo lang niet meer in mijn eigen huis geweest, dat de eettafel een laag stof als sneeuw aan het verzamelen was. Zuchtend maakte ik het schoon met een lapje. Waarschijnlijk had ik ook niets wat betreft eten, de laatste maanden was ik altijd bij Roelle.

Het huis was koud.

Vermoeid sleepte ik mijzelf naar de slaapkamer, er stond een enkel bed en er lag een gevallen deken op de grond. Het bed waar mijn moeder haar laatste adem had uitgeblazen. Toen ik jonger was wilde ik er nooit meer slapen, maar nu mijn gevoelens er niet meer waren, kon het me niet schelen.

Ik wilde gewoon stoppen met er over na denken.

Mijn weekend ging tergend langzaam voorbij. Ergens hoopte ik dat Roelle me zou ophalen, we weer wat te eten bij een kraampje zouden halen, maar het huis was muisstil. Ik haalde alleen wat eten van de lokale groenteboer, ik zette mijn masker op voor hem en wilde zo snel mogelijk weer terug in het huis zijn. Het enige wat ik deed was eten en slapen.

Pas op maandag had ik weer een reden om het huis uit te gaan, sloffend ging ik naar het verlaten huis om de repetities bij te wonen. Het nieuwe stuk werd vandaag voor het eerst opgevoerd, de meesten zouden wel nerveus zijn.

Tegen de tijd dat ik aankwam, was ik al veel te laat doordat ik mijn bed niet goed uitkwam. Door het raam heen zag ik de gezelligheid, de warmte die de gezelschap uitstraalde. Cirelle en Roelle waren ook aanwezig, weliswaar elk aan de meest uiterste zijden van de kamers. Zo ver mogelijk van elkaar vandaan.

Mijn hand rustte op de deurklink. Ik wilde naar binnen, maar ook weer niet. Ze hadden het nu gezellig en ik kon me al meteen voorstellen hoe wanneer ik een stap naar binnen zou zetten, iedereen stil zou vallen. Iedereen zou naar me kijken en de hele atmosfeer zou omslaan.

Ik trok mijn hand terug, stopte het weer terug in mijn zak. Het was oké, zolang ik wist dat de gezelschap het gezellig had, was ik blij.

Met die gedachte leidde ik mezelf af en liep ik terug naar huis om in bed te liggen, totdat het tijd was voor mij om me bij graaf Olion te melden. Loom kwam ik overeind van het krakende bed. Het was oncomfortabel. Met een paar kammen van mijn hand probeerde ik mijn haar goed te doen. Mijn kleren zouden nu helemaal gekreukt zijn, maar het kon me niets schelen. Ik voelde toch niks. Mijn blik viel op het roze flesje die ik op het nachtkasje had geplaatst. Het was mooi, maar dodelijk. Een beetje zoals de prinses. Met mijn vingers streelde ik het zilveren dopje en ik moest weer denken over de afspraak.

Ik hoefde het niet te doen, dat had de prinses me vaak genoeg verteld. En ze leek de waarheid te spreken, aangezien ze me nooit meer was komen opzoeken.

"Het hoefde niet." En met die woorden stopte ik het flesje in mijn zak. Het gewicht brandde tegen mijn bovenbeen, maar ik vertelde mezelf dat ik er niks mee ging doen.

Met mijn handen in mijn zakken strompelde ik richting de middencirkel. Zelfs de binnenwijken kon me niks schelen. Iedereen mocht me aanstaren, hun haat op me uiten, maar het was verspilde tijd. De wereld kon voor mijn ogen vergaan en ik zou niks voelen. Af en toe hing mijn blik bij een persoon die me aan zou staren, en ze zouden wegkijken. Ik was niet bang voor ze, ze deugden niet en daar eindigde het bij.

Eenmaal bij graaf Olion, slofte ik door de gangen. De bedienden keken me walgend aan, alsof mijn schoenen een spoor modder zou achterlaten. "Deze kant op alsjeblieft." De butler leidde me naar de enige kamer die ik kende, de kamer van graaf Olion. De oude man zou me voor de spiegel zetten, mijn haren vlechten en opmerkingen hebben over mijn oren.

En zoals altijd begonnen we daarmee. Zijn handen die door mijn onverzorgde zwarte haren kamden. "Al deze klitten kunnen echt niet voor een jongedame als jij." Met een borstel haalde hij hardhandig alle klitten eruit waar ik vandaag niet de energie voor had. Zodra hij daarmee klaar was, maakte hij een vlecht van mijn dikke haren en ik staarde naar mezelf in de spiegel. Naar de dode bruine ogen die ik altijd vermeden had.