Buiten het Script

16.

"Doe open!" Een ongeduldige stem aan de andere kant van de deur schreeuwde haast naar ons. Paniekerig keek ik om me heen. Er was nergens om me te verstoppen hier, het waren allemaal balkonnetjes naast elkaar. De prins wilde naar de wachters gebaren om de deur open te laten gaan, maar ik hield zijn hand vast. Verward keek hij naar me en ik schudde alleen mijn hoofd.

"Wacht heel even," fluisterde ik naar hem, mijzelf mentaal een slecht idee aanpratend. Ik ging naar de zijkant van het balkon en gooide een been over de reling, het ging minder soepel in de jurk, maar het lukte uiteindelijk wel.

"Waar ben je mee bezig?" siste de prins, hij pakte mijn arm vast, zijn vingerafdrukken brandden door mijn kippenvel. "Dit is gevaarlijk."

"Ik moet dit doen," fluisterde ik terug. Mijn gedachten draaiden. Ik wilde de prinses niet verraden, maar ik wilde de prins ook niet onder de koets gooien. Dus het enige wat ik kon doen was het laten lijken dat het plan verkeerd was gegaan. Het gebonk aan de andere kant werd steeds erger.

Ik stak mijn ene voet naar de andere balkon uit, maar door de stijfheid van mijn jurk kwam ik niet ver. Mijn voet zwaaide een paar keer heen en weer voor ik hem terugtrok. Mijn enige andere optie was dan om te springen naar het andere balkonnetje. De gedachte alleen al gaf me de kriebels. De grond was niet te zien in het donker, maar toen de wijnglazen vielen, duurde het aardig lang voor ze de grond raakten. Misschien zou ik ook uit elkaar barsten als het glas. Met diepe ademhalingen verzamelde ik de moed, maar twee armen trokken me terug over de reling. Ik struikelde over mijn eigen voeten en belandde weer op de grond.

"Dit ga je niet riskeren," beval de prins me. Hij stond naast de reling, zijn gezicht roze door de inspanning. Hij keek naar zijn twee wachters en gebaarde ze naar het volgend balkonnetje gaan. De twee wachters sprongen gemakkelijk vanaf de ene naar de andere kant en de prins volgde hem, met de hulp van een uitgestoken hand. Voor hij de sprong waagde, draaide hij zich om naar me met een grijns. "Er zijn veel makkelijkere oplossingen, mevrouw Wahn." Mijn hart sloeg me in mijn gezicht en ik keek weer weg. De prins stak over en rustte bij het balkon naast de mijne.

"Als er niet wordt open gedaan, dan forceren we het open." Snel kwam ik overeind op de hoge hakken, vegend over mijn rug en kont probeerde ik alle stof van mijn rode jurk te slaan. Dan opende ik de deur, en werd ik meteen begroet met de drammende dame die haar vuisten rood had geslagen op het hout. Ze viel haast naar binnen, haar lange zwarte haren waren gekruld en ze droeg een zacht gele jurk. Dit moest mevrouw Vivian Hining zijn volgens het plan.

"Gegroet?" vroeg ik haar met een verwarde glimlach. Haar ogen waren wijd, dit was waarschijnlijk niet wat ze verwacht te zien. Het balkon achter me was hartstikke leeg en ik was in mijn eentje. Ze schudde haar hoofd. Mensen in de balzaal stonden ons aan te kijken, ze wilden vast weten waar al deze commotie voor was. Zodra ze zagen dat alles prima was, sloegen ze verveeld hun blikken weer weg.

"Gegroet Yasmin, ik was al bezorgd om je dat ik je zolang niet gezien had." De vrouw haakte snel haar arm door de mijne en ik glimlachte en deed met haar mee.

"Sorry, ik moest gewoon even uitrusten Vi-vi, maar alles gaat nu wel weer goed." We liepen samen de balzaal weer in, mijn maag keerde zich om en de dofheid van de wereld trok terug in me. Er waren geen gevoelens meer, het was allemaal weer een act geworden. Mijn blik viel op Roelle, Roelle die zijn ogen net iets te lang op me bleef hangen. En opeens was ik verwarder dan eerst, wat was er net gebeurd en hoe kon ik voelen? Het gaf me koppijn als ik er al aan dacht.

Zodra we in een hoekje van de balzaal stonden, draaide Vivian Hining zich naar me toe. "Wat was daar gebeurd?" siste ze en ik schudde mijn hoofd. Het was niet slim om het in de balzaal over het plan te hebben.

"Mislukt," was het enige dat ik uitbracht. Vivian bracht haar duim naar haar mond en beet op de nagel.

"Oké, ga terug en kleed je om. Ze zal nog een keer contact met je opnemen voor verdere instructies." Vivian opende de deur naar de personeelsingang en duwde me er snel doorheen. Op automatische piloot liet ik mijn benen me voortdragen, mijn hart was nog steeds de gevoelens van net aan het naleven. De reactie die ik op de prins had en de angst die ik even voelde, liet me meer levend voelen dan de laatste drie jaar hadden gedaan. En dit voorproefje maakte me nog ongeduldiger om mijn gevoelens terug te krijgen. De prinses zat niet meer achter de tafel als ze net zat, maar de echte Yasmin Wahn was er nog wel. Ze had haar lichaam in een deken gerold en zat gehoorzaamd op de bank te wachten. Ik gaf haar haar jurk terug en trok mijn eigen kostuum weer aan.