Buiten het Script

8. Langs het Punt van Terugkeer

De volgende dag was mijn afspraak met de graaf afgezegd. Hij was niet in de villa had de butler gezegd, maar ik zag dat hij aan het liegen was. Toch zei ik geen nee tegen een dagje vrij, en bedankte ik de butler voor zijn antwoorden.

Ik vond het niet erg dat mijn haren vandaag niet gevlochten worden en ik geen zandkoekjes hoefde te eten vandaag. Met een glimlach slenterde ik de middencirkel weer uit, de winkelramen gevuld met glimmende spullen trokken mijn aandacht, maar ik keek niet te lang. Dat zou verdacht zijn. Mijn ogen zouden er vlug langs glijden en dan weer op de grond rusten. De mensen in de middencirkel leidden een heel ander leven dan wij en het was goed om de lijn te trekken, want wij zouden altijd aan het kortste eind trekken als het om hebzucht ging.

Ik arriveerde in de binnenwijk, maar gaf de mensen hier geen aandacht. Ze waren dat niet waard. Het was nog niet zo laat vandaag. Zou ik dan terug naar het verlaten huis gaan? De sterrenstrevers zouden daar zeker nog aan het repeteren zijn, of zou ik ze bij de Bronzen Koe onderscheppen?

Voor ik met een antwoord kon komen, werd er een hand op mijn mond gelegd. Een andere boeide mijn arm tegen mijn middel. Geschrokken probeerde ik vrij te komen, trapte ik in het wild zodra ik werd opgetild. Zo krachtig als ik kon draaide ik mijn lichaam heen en weer, maar de ijzeren greep liet me nooit los.

Ze trokken me door een steegje en ik probeerde mijn voet achter een afvoerpijp te steken, maar het resulteerde alleen in een pijnlijke botsing tegen mijn tenen. Handen smoorden mijn gillen.

"Doe eens rustig," siste de man en ik probeerde hem te trappen. Alsof zijn woorden mij zouden kalmeren. Ik werd meegenomen als een aardappelzak. Een deur ging open en ik wist dat als ik er doorheen werd gebracht, ik er niet meer uitkwam. Met alle kracht die ik had, greep ik de deurpost vast, haakte ik mijn been erachter om niet het huis in gebracht te worden.

"Wat zijn jullie met haar aan het doen, zet haar onmiddellijk neer." Ik herkende de stem van Olivea en op haar bevel, lieten ze me los. Pijnlijk belandde ik op mijn zij op de grond en ik hapte naar adem. Met een gepijnigd gezicht kwam ik overeind.

"Gaat het, Estelle?" Olivea vroeg het lieflijk, maar ik keek haar kwaad aan. De ruimte was gedimd doordat de ramen met planken betimmerd waren en het gebouw was verlaten, doordat er niets anders dan een tafel hier stond waarachter prinses Olivea zat. Haar jurk ontplofte in purpur onder de tafel terwijl ze met haar benen over elkaar zat. Haar perfecte blonde haren schenen in het donker haast en ze gooide een glimlach met perfect rechte tanden.

"Weet je, ik ben niet zó moeilijk te bereiken dat je me van straat moet ontvoeren. Je mag best gewoon langskomen bij mij thuis." Geïrriteerd kwam ik overeind, wreef ik over de beurse plekken die ik nu weer had.

"Als je de energie hebt om te acteren, lijkt het me dat het goed met je gaat." De prinses wuifde me dichterbij, ze zat achter een bureau. "Het was niet de bedoeling dat ze je pijn deden." Olivea keek de mannen met een beschuldigende blik aan, maar ze staken alleen hun handen omhoog.

"Ze heeft alleen haarzelf pijn gedaan door tegen te stribbelen."

"En mijn emotionele schade dan?" Ik snoof afkeurend, hij waagde het om alle schuld op mij te schuiven. De prinses klakte met haar tong om de aandacht te trekken.

"Jullie hebben je werk gedaan, dankjewel en ga maar. Ik moet nog een goed gesprek met Estelle voeren." De prinses zette haar handen op het bureau en keek me met een serieuze blik aan. Zodra de mannen de ruimte hadden verlaten, plofte ik neer op de bank die er stond.

"Je mag je honden wel beter trainen," viel ik tegen haar uit. Vanuit mijn ooghoeken peilde ik haar reactie, maar de prinses hield een perfecte glimlach op haar gezicht. Achter haar stonden twee lange ridders, de een met lange blonde haren die me deden denken aan Cirelle en de ander met zwarte krullen en wat buitenlands bloed aan zijn haarkleur en zongebruinde huid te zien.