Buiten het Script

5. Voorbij de Normaliteit

Zodra Ley weer tevoorschijn kwam, ging ik weg. Mijn benen droegen me door de lange hal en mijn blik hing kort bij een portret. Het portret van Alia met haar zwarte gevlochten haren en bekleed in en dure groene jurk. Groene juwelen hangen aan haar oren en haar nek en ze had een lieflijke glimlach op haar gezicht. Ze was een prachtige vrouw, maar ik had een hekel aan haar. Als zij niet was gestorven, hoefde ik dit niet te doen.

En eenmaal buiten rende ik weer, liet mijn hart bonzen alsof ik bezeten was. Mijn benen stopten niet, zelfs niet toen ik al in de buitenwijk was. Het zweet rolde over mijn rug en ik wilde doen alsof dit spanning was, maar mijn brein geloofde het niet meer.

Ik voel niks.

Het was de waarheid. Maar nu iemand het tegen me had gezegd, leek ik er minder goed mee om te kunnen gaan. Hijgend zette ik mijn handen op mijn knieën zodra ik bij de Bronzen Koe aankwam. Met diepe ademhalingen probeerde ik mijzelf bij elkaar te rapen. Glimlach, wees vrolijk, wees normaal.

Zodra ik mij weer goed voelde, strompelde ik de kroeg in. Nog net zag ik Florelle en Roelle bij elkaar komen voor hun zoen die het einde aankondigde. Het doek viel op ze neer en het applaus barstte uit. Ongemerkt glipte ik naar de bar, ik zou wachten tot het theatergezelschap hier kwam en we zouden het stuk vieren.

Met een trillende hand pakte ik het glas sneeuwbier dat ik besteld had en gooide ik het meteen achterover.

"Doe rustig aan joh." Een por in mijn zij zorgde ervoor dat het laatste beetje over mijn wang ging. Geërgerd keek ik naar Roelle die naast me kwam zitten. Frons, niet te veel, maar genoeg om het te zien. Vernauw mijn ogen. Wees geïrriteerd, wees normaal.

"Jullie waren vroeg klaar vandaag." Meteen bestelde ik nog een glas en liet ik de alcohol mijn wangen kleuren. Het was warm. Warm was goed.

"Alles ging voor een keer heel soepel, zelfs de garderobe," grinnikte Roelle. Hij bestelde hetzelfde en legde een hand op mijn knie. Met zijn neus rook hij een paar keer in de lucht. "Waarom ruik je zo naar... een oude oma?" Mijn hand ging automatisch naar mijn nek, de parfum zat er zeker nog. Brommend probeerde ik het weg te vegen.

"Graaf Olions?" Roelles glimlach viel en zijn stem was zacht, mijn blik zocht naar Cirelle die net de kroeg in kwam lopen van achteren. Ik knikte alleen, het had geen zin om te liegen tegen Roelle, die zou het meteen doorhebben. Het gezicht van mijn beste vriend stond op onweren, met een frons schudde hij zijn hoofd. "Waarom doet hij dit?"

"Het is oké, ik ben gelukkig om hier te zijn."

"Ben je gelukkig?" Cirelles stem sneed door mijn act, hij keek me met een moeilijke blik aan. Zijn frustratie en medelijden vermengden tot de staat waar hij zich nu in bevond. Natuurlijk was Cirelle degene die die opmerking moest maken, ik sloeg mijn ogen naar de grond en hoopte dat als ik het negeerde, hij dat ook zou doen. "Estelle... Stop met het voordoen. Je raakt jezelf er kwijt mee." Ik zoog mijn adem scherp in,

het was geen act. Ik was normaal.

Cirelle kwam dichterbij, wilde zijn hand op mijn schouder leggen. Ik vergaarde al mijn energie voor een overtuigende voorstelling, eentje die al zijn zorgen zou wegspoelen.

"Ik ben niets aan het voordoen." Met een glimlach antwoordde ik de bruinharige jongeman. Cirelle trok zijn hand terug.

"Estelle alsjeblieft, je maakt jezelf zo ongelukkig."

Wat was het gewicht van ongelukkigheid als je het niet voelde.

"Hoe durf je dat te zeggen!" viel Roelle dan tegen hem uit. Mijn beste vriend kwam tussen ons in te staan, zijn bulderende stem had de aandacht van de mensen om ons heen getrokken. "Herinner je je niet meer dat jij de reden bent dat Es alles kwijt is?" Roelles stem klonk gebroken, Cirelle zag er gebroken uit.