Buiten het Script

25.

Ik herinnerde me niet hoe ik thuis kwam, of hoe Roelle me aankeek terwijl ik de deur door liep. Het enige wat ik wist was dat wat we ook hadden, nu over was.

Hoe moest ik gelukkig zijn, als ik niet wist wat me gelukkig maakte?

Ik had mijn armen over mijn opgetrokken knieën geslagen en staarde naar het bed. Ik voelde me ontzettend verdwaald.

"Wat moet ik doen, mam?" Ik begroef mijn gezicht in mijn elleboog en zuchtte, staarde naar de sterren in de hoop dat het antwoord te zien was. Niks kwam in me op en de dag erna dat ik Roelle zag, spraken we elkaar niet.

Zo onverschillig mogelijk liep ik langs hem, dwong mezelf niet om te kijken naar hem. Hij had zijn keuze gemaakt en ik moest het respecteren. Hij had jaren op me gewacht en natuurlijk was zijn geduld op een gegeven moment op. Het was logisch.

Bijtend op mijn wang staarde ik naar de voorstelling, maar ik lette niet op. Iets in me zat in de knoop en ik wist niet wat. De Sterrenstrevers vroegen om mijn drie dagen afwezigheid, maar ze stopten al snel toen ik vertelde dat ik een tijdje ziek was. Roelle zou af en toe een blik naar me gooien, maar hij hield zijn mond gesloten.

Mijn beste vriend was de enige die het geheim wist, maar om een reden had ik niet het gevoel dat ik nog met hem erover kon praten.

"Is er wat tussen Roelle en jou gebeurd?" vroeg Vanelle me toen ze van het podium afkwam. Ze wuifde met haar hand naar gezicht terwijl haar korte lokken aan haar voorhoofd plakten.

"Hoezo?" vroeg ik haar eerst. Mijn vraag kwam er geïrriteerd uit maar dat was niet mijn bedoeling. Vanelle negeerde mijn toon echter en kwam naast me zitten.

"Het is te voelen in de lucht. Normaal zijn jullie nooit zo stil tegen elkaar." Ik haalde alleen mijn schouders op.

"We zijn gewoon vrienden" antwoordde ik dan. Dat waren we ook. We waren niets meer dan vrienden, dat was het probleem nu. Als het een probleem was. Ik wist het allemaal niet.

Vanelle knikte dan. "Toch, het is vreemd." Ze sloeg haar ogen neer, friemelde met haar duimen tegen elkaar. Ik legde mijn hand op haar schouder.

"We hebben gewoon een klein conflict, maar dat moet je niet weerhouden van je best doen voor het toneelstuk. Met tijd zullen Roelle en ik weer beter worden." Ik meende het, we gingen door dik en dun, hadden van alles meegemaakt: van de oprichting van de Sterrenstrevers tot het lubben van nieuwe leden voor het gezelschap en tot op de dag van vandaag stonden we nog sterk in onze schoenen. We gingen van vreemden naar vrienden naar geliefden, om vervolgens terug te vallen naar vrienden. Ik hoopte met heel mijn hart dat we niet verder achteruit gingen naar vreemden.

"Als jij dat zegt." Haar onverschillige toon vertelde me dat ze het niet helemaal geloofde, maar ik had geen zin om me meer te rechtvaardigen, ik was haar geen uitleg verschuldigd. Vanelle haalde haar hand door haar korte lokken, met tuitende lippen keek ze tussen mij en Roelle die op het vieze matras aan de andere kant van de kamer zat.

En de repetitie gedroeg Roelle zich hetzelfde. Ik wilde hem tijd en ruimte geven, maar ik wist ook dat de afstand niet goed was. Vooral niet voor de Sterrenstrevers die af en toe een bezorgde blik op ons gooien.

Het was pas toen er een week verstreken was sinds alles voorbij was, toen Roelle binnenkwam met een korter kapsel. Zijn lange lokken waar ik mijn hand altijd doorheen haalde waren weg en de zijkant van zijn hoofd was nu niet bedekt door zijn haar. In zijn oren glommen twee gouden knopjes die ik eerder nog niet had gezien. Gabrielle was de eerste die het zag, haar mond viel open terwijl ze naar hem wees.

"Je hebt ze geschoten," riep ze enthousiast. Het meisje klapte in haar handen. "Ze staan je echt goed!" Jelle gaf Gabrielle een knuffel van achteren, wat hem ertoe leidde begreep ik niet. Vond hij dat Gabrielle te veel aandacht besteed aan iemand anders?