Buiten het Script

31.

Cirelle liep me die avond naar huis, ook al had ik hem verteld dat het me wel lukte. Mijn lange vriend wilde me echter niet alleen over de straat laten, om de zoveel stappen raakten we elkaar met onze schouders. Met droge ogen staarde ik naar Ley die bijna helemaal vol was, hopend dat mijn moeder niet te teleurgesteld in me was.

We liepen erg langzaam door mijn pijnlijke enkel, maar Cirelle matchde zijn pas met de mijne. Ik sloot mijn ogen en zoog een flinke teug lucht in, kromp in van de pijnscheut die door mijn gezwollen wang schoot.

"Cirelle?" vroeg ik hem.

Hij keek opzij naar me, zijn handen rustten in zijn jaszakken.

"Ik heb graaf Olion vermoord." In een uitademing vertelde ik hem iets wat hij altijd al verdiend had. Cirelles blik veranderde tot een verslagen glimlach, met een hand tegen zijn gezicht schudde hij zijn hoofd. Hij zou vast ook teleurgesteld zijn in me.

"Dat had je me al verteld."

Met klemmende kaken staarde hij naar de stoep en ik zuchtte.

"Het spij-"

"Sorr-"

We onderbraken elkaars verontschuldiging en met een verwarde blik keek ik hem aan.

"Waarom zeg jij sorry?" Cirelle opende zijn mond en sloot hem weer, voor hij gefrustreerd naar zijn schoenen keek. Ondertussen was hij met zijn zolen gaan sloffen.

"Ik weet niet, ik heb gewoon het gevoel dat als je nooit je gevoelens kwijt was geraakt, je dit nooit had gedaan." Ik schudde mijn hoofd, daar had ik ook niet over getwijfeld. Mijn geweten zou me dan allang hadden gestopt, dan had ik het flesje van de prinses ook niet aangenomen.

"Het is absoluut niet jouw fout Cirelle," mompelde ik, we hadden dit gesprek al vaker gehad.

"Ik weet het, maar toch lukt het me niet om dat idee van me weg te houden." Hij krabde aan zijn nek met neergeslagen ogen.

"Het is nergens voor nodig. Ik heb het gedaan en nu betaal ik de prijs ervoor, zo makkelijk is het." Met een glimlach probeerde ik hem op te beuren, voor ik hem vertelde over mijn ontmoeting met de prinses. Ik wilde dat Cirelle het wist, vooral omdat ik niet altijd naar Roelle kon gaan met deze dingen.

Dus vertelde ik hem over de prinses, het bal, de gevoelens met de prins, mijn infiltratie in het paleis, Roelle en ons besluit om te stoppen met de relatie. Alles kwam eruit als een waterval die niet meer te stoppen was. Toen ik eenmaal klaar was met praten, floot Cirelle door zijn tanden.

"Mijn hemel wat heb jij de laatste weken uitgespookt?" Ik lachte toen mijn vriend zijn wangen opblies en verwoed knipperde. Het was heel wat en nu ik het allemaal eruit had gegooid, was het alsof er een grote last van mijn schouders afrolde.

"Maar weet je zeker dat het de prins was die het koninklijke oordeel had verstuurd?"

Ik haalde mijn schouders op. We kwamen aan bij mijn huis en bleven stilstaan voor mijn deur. Met een hand rustend op de deurknop leunde ik tegen de deur. "Ik zou niet weten wie het anders zou doen?"

"Prinses Olivea misschien?"

"Denk je?"

Cirelle strekte zich uit, we begonnen allebei in te kakken en ik verlangde naar een bed.

"Ze heeft je wel aangesproken op het moment toen jij het kwetsbaarst was. En weet je zeker dat je het gevoel had dat er een keus was?" Tuitend met mijn lippen probeerde ik terug te denken naar mijn donkere tijden, maar mijn gedachten waren alleen een waas. Fronsend staarde ik naar de grond, had ze echt gebruik gemaakt van mijn situatie waar ik in zat? Het was moeilijk te zeggen of het een donkere tijd was aangezien ik niets voelde.