Buiten het Script

33.

Vanuit mijn raam zag ik hoe de slingers opgehangen werden voor de eerste avond van Leys daling. We vierden de jaarlijkse heropkomst van onze maan, de eerste avond zou hij verdwijnen en op de tweede zou hij weer wederkeren naar ons. Ondanks de feestdag waren de Sterrenstrevers nog steeds van plan om op te treden in de Bronzen Koe, om daarna van het festival te genieten.

"Goedemorgen." Iedereen bevond zich in mijn keuken waar de eettafel tegen het aanrecht aangeschoven was voor de ruimte. Het was er nauw en warm door alle activiteit. Ik zat op de eettafel met Vanelle starend naar de repetitie, al keken we iedereen nu erg confronterend aan door het gebrek aan ruimte.

"Heb je zin in vanavond?" vroeg ik Vanelle, we waren voor het eerst van plan om met zijn allen het festival te vieren. Meestal hadden er een paar met hun familie afgesproken, maar dit jaar waren we vastberaden om minstens één avond samen door te brengen.

"Ja! Ik heb echt zin om met iedereen over de markt te lopen en lekkere dingen te eten." Ik grinnikte, Vanelle hield haar handen in de lucht alsof ze in afdaling zat. Haar korte bruine haren zwierde heen en weer in haar enthousiasme.

Een deel van me keek er ook ongelooflijk naar uit, maar een andere deel was doodsbang voor wat ik vanavond wilde doen. Maar nu Cirelle en Danielle het wisten, kon ik er niet meer onderuit komen.

Mijn blik reisde naar Roelle die tegen de muur aan stond, zijn ogen halfgesloten wachtend op zijn beurt. Het petje dat iets was ingekort doordat het tweedehands van Cirelle kwam, bedekte zijn haren. Met een ingehouden glimlach moest ik denken aan het jurkje dat op mijn bed lag, zou hij het ook leuk vinden? Alleen vandaag liet ik deze gedachten vrij terwijl het toneelstuk op rolletjes verliep.

"Dat was de repetitie van vandaag, ik zie jullie over een paar uur in de Bronzen Koe." Roelle klapte in zijn handen om het einde van de dag aan te geven. "Daarna gaan we van het festival genieten, dus neem een jas mee voor buiten."

Iedereen knikte naar hem als brave kinderen en liepen dan de deur uit, fluitend sprong ik van de tafel om eettafel weer terug te zetten. De zwarte laarsjes die dokter Francis gekocht had voor me voelden aan alsof ik op warm gras aan het lopen was. "Ah laat me je ermee helpen."

Roelle hielp me de stoelen op de goede plaats te zetten terwijl ik de tafel aan een kant naar hem toeschoof. "Dankjewel," neuriede ik. Met een blije blik keek ik naar de fruitschaal die ik tijdelijk op het aanrecht had geplaatst, ik had zin in de groene appel die ik erin had gelegd gisteren.

"Hé fruit," merkte mijn beste vriend op terwijl ik het mandje op de tafel zette. Ik knikte.

"Wil je? Ze zijn lekker!" Terwijl ik de laatste stoelen aanschoof en een gebruikte kaars neerzette. Roelle glimlachte zacht, alsof hij een goede herinnering ophaalde.

"Dankjewel." Hij greep naar de groene appel waardoor ik op mijn tong moest bijten. Het was de laatste. Zijn hand bleef hangen op het fruitstuk, maar wanneer hij besloot om voor een peer te gaan zuchtte ik onder mijn adem. "Je verandert ook nooit," grinnikte hij terwijl hij een hap uit de beurse peer nam.

Voordat mijn beste vriend van gedachten kon veranderen griste ik de groene appel voor mezelf. "Ik zei niet dat je hem niet mocht pakken," antwoordde ik terwijl ik er een hap uitnam.

"Je gezicht zei het anders wel." Ik rolde met mijn ogen, hij mocht misschien gelijk hebben; ik had uiteindelijk wel de appel. "Zie ik je vanavond?"

"Ja, ik zal niet bij de voorstelling zijn, maar ik ga wel mee met iedereen voor de rijzing van Ley." Met mijn pols veegde ik het sap van de appel die over mijn kin. We waren nu met zijn tweeën, in plaats van vanavond zou ik hem ook nu mijn gevoelens kunnen vertellen. Alsof het iets alledaags was.