Buiten het Script

37.

Met een droge mond keek ik naar het schouwspel, Felix werd teruggeduwd met elke slag. Zijn tegenstander had de bovenhand, speelde met hem als een kat met een muis deed. Ik draaide me terug naar Florelle, we moesten hier weg. Als Felix verloor dan hadden we geen keus meer. De idioot moest ook niet zomaar een gevecht induiken.

"We moeten naar de andere kant van de gang, we moeten hier weg," fluisterde ik naar haar. Het meisje trilde, maar knikte. Met elke stap die ze zette leek het alsof ze door haar benen zou vallen. Mijn bonzende hart overstemde mijn ademhaling terwijl ik overeind kwam. We moesten hier ongezien langs zien te komen, maar het was moeilijk met het licht op de gang geschenen. Over mijn schaduw keek ik naar de brunette, ondanks haar angst was ze overeind gekomen met vastberaden blik. Met mijn handen tegen de muur keek ik om de hoek voor een goed moment, een goed moment voor Florelle om erlangs te kunnen.

"Ga," fluisterde ik haar toe, Florelle schoot naar de andere kant van de gang. Haar schaduw flitste in het licht en ik kneep mijn ogen dicht, hopend dat niemand haar opmerkte. De prins draaide zijn hoofd een beetje, zo weinig dat ik het haast verbeeldde, maar ik merkte aan zijn ogen dat hij iets zag.

"Maak het af," beval de prins zijn ridder, zijn geduld was op. Zijn persoonlijke wachter werkte Felix naar de grond met een slag in de binnenkant van zijn knieën. Felix schreeuwde, het brandde in mijn oren en ik zette een stap naar achteren. Aan de andere kant van de gang zag ik Florelle staan, ze keek naar me alsof ze vroeg waar ik bleef, maar ik kon niet zomaar oversteken. Ze hadden het door.

"Ga verder," fluisterde ik haar toe, met trillende handen gebaarde ik haar om verder te gaan. Het meisje schudde haar hoofd, maar haar bevende benen weergaven haar angst.

"Estelle? Kom tevoorschijn als je wilt dat Felix blijft leven." Mijn naam uit zijn mond woog zo zwaar als steen. Ik keek weer langs de stenen om te zien dat Felix op zijn knieën tegen de grond gedrukt was. Zijn blonde haren hingen voor zijn gezicht en hij keek met een diepe teleurstelling. Hij was gefaald in de laatste taak die hij zichzelf had gegeven, het wreken van de prinses. Florelle gebaarde naar me snel te komen, maar als ze dacht dat we sneller waren dan een getrainde ridder, had ze het goed mis.

De prins kwam in grote stappen deze kant op, mijn blik viel op Florelle. Als hij verder kwam dan zou hij haar ook ontdekken. Mijn vingers raakten wit terwijl ik gefrustreerd tegen de muur duwde, er was geen keuze. Zwijgend stapte ik in het licht, hield mijn ogen op Felix die geknield zat. Zijn zwaard lag een stuk verderop op de grond. Hij keek me aan, vertelde me met zijn ogen dat ik weg moest gaan. De dolk woog zwaar in mijn broekzak, ik wist niet wanneer ik het kon gebruiken of dat ik het überhaupt kon gebruiken. Ik was geen moordenaar, geen getrainde ridder. Ik was maar een toneelspeelster, een naïeve toneelspeelster die fouten had gemaakt.

"Ik ben er," fluisterde ik met een schorre stem. Prins Alisios hield zijn hoofd schuin, keek me vragend aan.

"Jammer dat je weer de cape van een andere man draag," slaakte de prins. Hij wees naar de cape die Felix me had omgedaan. De man met een hart net zo groot als die van de prinses.

"Wat wil je van me?" Ik vermomde mijn angst in zelfverzekerdheid, keek hem recht in zijn ogen aan. Hij zuchtte met twee stappen overbrugde hij de afstand tussen ons. Ik wilde van hem weg, maar als ik naar achteren stapte zou hij Florelle kunnen zien, in plaats daarvan liet ik hem mijn kaak vastpakken tussen twee vingers.

"Ik wil die zelfverzekerde blik van je breken," fluisterde hij dan. "De blik die zegt dat je alles in de wereld hebt, de blik die zo op me neerkijkt." Ik wist niet dat ik die had, maar tegelijkertijd vertrouwde ik de woorden van de prins niet. Hij was niet goed in zijn hoofd, dat had hij keer op keer bewezen. "Wat geeft jou het recht om me af te wijzen?" Zijn hand bewoog naar Felix waardoor zijn persoonlijke wachter zijn zwaard ophief, klaar voor een laatste slag.