Buiten het Script

36.

Zachtjes wachtte ik mijn einde af. Ik deed niet de moeite om het proces te versnellen, iets in me hoopte op een mirakel, een wonder. Misschien zou Roelle door hebben dat ik in de problemen was, maar daar stopten me gedachten, want als ik verder dacht, wist ik dat het een belachelijk idee was. Hij moest dan het koninklijk paleis infiltreren en weten dat ik in deze precieze kamer was.

Mijn handen en kleren waren stijf van het opgedroogde bloed en ik durfde niet meer achterom te kijken naar de prinses. Er waren uren voorbij gegaan waar mijn hart alleen maar wild kon kloppen. De vuurwerkshow die het eind van Leys festival aangaf was nog niet gegaan, waardoor ik wist dat de nacht nog jong was.

Mensen zouden nu van het festival genieten, niemand zou hier komen kijken. Maar op een gegeven moment zouden ze zich naar elkaar toedraaien, opmerken dat ze de prinses voor een lange tijd niet gezien hadden en naar haar zoeken. Ik kon het allemaal al voor me zien.

Ik had gewild dat ik de Sterrenstrevers misschien nog een laatste keer kon zien, al had ik gisteren de hele dag met ze doorgebracht, ik wist niet dat het dan zou eindigen. Dan had ik Pollelle en Jamielle meer advies gegeven om hun ouders en cultuur te omarmen, tegen Florelle gezegd dat ze het ver zou maken, aan Cirelle verteld wat voor een goede vriend hij was. Ik zou Jelle en Gabrielle geluk en het beste wensen voor hun relatie, Vanelle vertellen wat een mooi en lief meisje ze was, Danielle nog een laatste keer omhelzen en met haar huilen om de stomste dingen.

Ik wilde Roelle nog een laatste keer vertellen dat ik van hem hield. Hem nog wat langer vastgehouden en het gelukkige gevoel in mijn hart gekoesterd.

Het was door en door bitter, ik had net mijn gevoelens terug en moest er voor boeten.

"Estelle?"

Een zachte fluistering trok me ruw uit mijn gedachten, ik kroop naar de deur. Het was een stem die ik wenste te horen, de stem waarvan ik dacht dat die hier nooit meer kwam.

"Roelle?"

Mijn stem was niets meer dan een zucht, ik was vast aan het hallucineren, mijn diepste wensen aan het projecteren, maar toch zette ik mijn hand tegen de deur.

"Ja, ik hoorde haar."

Met een hand tegen mijn mond kwam ik overeind, het was echt Roelle. Ik wist niet hoe, maar hij stond echt aan de andere kant van de deur.

Zachtjes ging hij open en ik stapte aan de kant om mijn vriend te zien, hij had een bezorgde blik wanneer hij me zag. Mijn benen hadden de kracht niet om me te dragen waardoor ik maar ellendig op de grond bleef zitten.

"Ze hebben de prinses vermoord," piepte ik hoofdschuddend, ik deed mijn best om mijn tranen binnen te houden. Met mijn handen ging ik langs mijn armen, het beeld van de dolk die het lichaam van Olivea verliet was nog vers in mijn netvlies gegraveerd.

Roelle stapte naar binnen met Cirelle en Florelle, achter de drie bekende volgde een ridder met lange blonde haren. Eentje die ik herkende als de andere persoonlijke ridder van de prinses. Met wijde ogen keek ik hem aan, was mijn leven nu over?

"Ik wist dat Corelian ons zou verraden," mompelde de blonde ridder terwijl hij naar de prinses keek. Roelle greep naar mijn hand terwijl ik met een hand op mijn hart mezelf probeerde te kalmeren. Ging hij nu zijn zwaard trekken en me neerhalen? "Rustig aan, ik weet dat jij het niet was." Halfslachtig keek hij vanuit zijn ooghoeken naar mij terwijl Roelle over mijn rug wreef om me te kalmeren. De ridder knielde bij de prinses met gesloten ogen en ik knikte naar mezelf, het was nog niet voorbij. Ik had nog niet opgegeven.

"Waarom... wat doen jullie hier?" vroeg ik mijn vrienden zodra ik mijn gedachten weer op een rijtje had.

"We waren bezorgd om je," mompelde Roelle. Ik besefte me nu pas dat Cirelle en Roelle compleet gekleed waren in het wit, in hun handen droegen ze een lichtblonde pruik. Florelle was gekleed als een bediende in een zwarte jurk.