Buiten het Script

30.

In de Bronzen Koe had ik mijn vaste plekje opgezocht. De barman had ondertussen door dat ik het sneeuwbier niet meer dronk en gaf me voortaan een zwak mixje die mijn vingers ongelofelijk liet plakken wanneer ik het morste. Nia kwam ook naast me zitten, zoals ze de laatste tijd vaker deed. Nerveus draaide ze aan haar oorbellen wanneer ik in stilte naar de voorstelling zou kijken. Af en toe hadden we een kort gesprekje over ons leven, over de gebeurtenissen, maar eerlijk gezegd was er niet veel om over te praten. Niet voor mij in ieder geval.

De voorstelling verliep vlekkeloos ondanks de tegenslagen van vandaag, iedereen deed hun best. Toch miste ik een vurige passie die achter elke actie zat, alsof elk gebaar dat gemaakt werd de laatste kon zijn. Nu bewogen ze met elegantie en voorzichtigheid, alsof ze met glazen speelden.

Ik probeerde mijn concentratie te houden op de voorstelling, focuste op Cirelles woorden, maar het gevoel dat iemand me aankeek draaide mijn maag om. Nerveus nam ik nog een slokje, hoopte ik dat het allemaal maar in mijn hoofd zat.

"Gaat het?" vroeg Nia terwijl ze naar me toe leunde, haar stem verbrak mijn paniekerige trance. Meteen knikte ik, het was vast maar mijn brein die een grapje met me uithaalde. Zodra het dichtvallende doek het einde aankondigde, stonden Nia en ik op om te klappen.

Samen glipten we naar achteren, waar we mengden met het gezelschap. Nia ging meteen naar Roelle, maakte af en toe een gesprekje met Gabrielle. Toch had ik gemerkt dat ze naast Roelle, Gabrielle en mij niet zoveel aandacht besteedde aan de rest. Vooral niet aan de jongere leden van het gezelschap.

"Lekker bezig meiden." Ik legde een hand op elk schouder van Jamielle en Pollelle. De twee glimlachten breed.

"Estelle!" Pollelle gooide haarzelf om mijn middel. Ondanks ze stiller was dan haar zus, was ze meer van de knuffels. Ik grinnikte, sloeg mijn arm om haar heen. Het duurde niet lang tot Jamielle zich buiten gesloten voelde en haar armen om ons heen sloeg.

"Zullen we met zijn allen naar Leys festival?" Zodra Jamielle me losliet keek ze me met grote ogen aan, met twee gebalde vuisten stuiterde ze op en neer. Ik schoot in de lach.

Het festival was een tweedaagse beleving, waarop de eerste dag Ley zou dalen en de sterren ongelofelijk mooi uitkwamen doordat de maan verdwenen was. Dat was de nacht voor feesten en eindeloze dansjes. De tweede dag was Leys rijzing, waarbij de maan weer omhoog zou komen als een opkomende zon. We zouden het vieren met vuurwerk en het was een dag voor familie en dankbaarheid. Dankbaarheid voor Ley en haar begeleiding in de nacht.

"Zullen we het voorstellen?" vroeg ik haar, waarop het meisje enthousiast knikte. Even was ik bang daar haar hoofd van haar nek af zou rollen als ze zo doorging. "Zullen we Leys daling met iedereen meemaken?" Ik verhief mijn stem zodat iedereen het hoorde.

De Sterrenstrevers barstte uit in een enthousiaste bevestiging; Gabrielle sprong meteen naar Jelle en begon te fantaseren over alles wat ze samen konden doen; Florelle begon te vertellen over hoe ze altijd wilde dansen onder de sterren; Cirelle knikte alleen met een verzachtende blik van adoratie. Even was de sfeer lichter, vergaten we het huis.

Toen de Sterrenstrevers zich verplaatsten naar de bar, werd de alcohol flink geschonken. We waren in een goede stemming en het was lang geleden dat we zorgeloos drankjes namen. Ik probeerde Florelles favoriete cocktail uit, terwijl ze me met verwachtende ogen aankeek. Het was zoet en fleurig, net een beetje als zij.

Na een tijdje excuseerde ik mezelf van de drukte en stapte de deur uit. Eenmaal buiten vulden mijn longen zich met de frisse lucht, mijn wangen hadden een rozig tintje door de alcohol en ik legde de rug van mijn koude hand er tegenaan. Met mijn ogen gericht op de sterren stak ik mijn andere hand in de lucht, alsof ik een handvol van de hemel wilde grijpen. Er gebeurde zoveel in deze avond dat ik even tijd voor mezelf moest nemen.