The Tweet - Ashton Irwin ✔️

#Parents

Zeven weken later. Zeven weken, vol met ruzie's, verdriet, woede en eenzaamheid. Met de dag voel ik me slechter. Thuis zijn de ruzie's hoog opgelopen.

Mijn moeder kijkt me verontwaardigt aan, evenals mijn vader. 'Je voelt je alleen?! Kom op zeg, je bent zeventien jaar, je hebt vriendinnen, een vriendje waar je mee kan praten,' Ik onderbreek haar, 'Een vriendje en vriendin die aan de andere kant van de wereld zitten waardoor ik ze haast niet spreek aangezien er fucking tien uur tijdsverschil is, plus dat mijn vriendje, een drummer uit een wereldberoemde band, het nogal druk heeft met concerten, interviews en weet ik veel wat? Maakt dat de situatie niet een heel klein beetje anders?' zeg ik boos. 'Doe dan iets met je leven, ga eens werken voor je geld en laat je ouders niet de handen uit de mouwen steken, maak vrienden.'

Ik was gekwetst. Ik ben geen meisje dat makkelijk vrienden maakt, dat weten mijn ouders ook. Ik zorg dat alles netjes is als mijn ouders terugkomen van het werk, dat er eten op tafel klaar staat. Elke keer weer gingen ruzie's over dat ik niks deed met mijn leven, dat ik eens niet de hele dag thuis moet zitten. Ik weet dat ik niet de makkelijkste dochter ben, dat ik problemen heb gehad en diep van binnen nog steeds heb, maar ze moeten eens beseffen dat ik nadat ik naar de afkickkliniek ben geweest, ik niét opeens dé volmaakte dochter ben. Na ruzie's vluchtte ik vaak uit huis, ging ik naar Lisanne toe, of ging ik ronddwalen door de stad.

En toch, ben ik dat meisje wat doet wat haar ouders zeggen. Volgende week kan ik beginnen met werken in Valentino's, een restaurant hier in Londen.

Lisanne weet dat ik een aantal ruzie's thuis heb, maar Olivia en Ashton heb ik niks verteld. Puur omdat ik het niet durf. Ik schaam me ervoor dat nu ik al lang uit de kliniek ben ik me weer slecht voel.

Over twee weken vlieg ik naar Griekenland, dan kan ik eindelijk Ashton weer in mijn armen sluiten en ontsnappen aan de spanningen thuis.

~

'Ik ga naar bed,' zeg ik zacht, terwijl ik uit de bank opsta. 'Slaap lekker,' zegt mijn vader, zonder op te kijken van zijn mobiel. Mijn moeder heeft een avonddienst en is dus nog aan het werk. Zuchtend loop ik de trap op naar mijn slaapkamer. Ik kleed me om in het ongewassen shirt van Ashton en ga naar de badkamer om te tandenpoetsen en mijn make-up eraf te halen. Wanneer ik dat heb gedaan loop ik weer terug naar mijn slaapkamer en ga in bed liggen. Ik pak mijn mobiel en stuur Ashton een bericht, in de hoop dat hij al wakker is. Aangezien Ashton met de band in Tokio is, hebben we acht uur tijdverschil, wat betekent dat het daar nu half acht is.

Hey Ash, how are yaaa? Word wakker en praat met je vriendin. Ik mis je, hou van je. x

Ik open twitter en scroll door mijn meldingen. Hoe vaker ik het doe, hoe meer de haat tot me doordringt. Ik probeer het te negeren, maar toch word ik er verdrietig van. Ashton zegt dat ik er niet naar moet kijken maar ik ben gewoon benieuwd wat mensen van mij vinden. Veel leuke meldingen, gelukkig. Ik bedank een aantal fans voor hun lieve berichtje door ze te volgen en ze een lief berichtje terug te sturen. Ik scroll door mijn tijdlijn en zie een tweet van Ashton voorbij komen, zes uur geleden gepost, dat was een latertje.

Tokyo, you were AMAZING! Let's go to night two!

Ik glimlach, Ashton heeft veel plezier tijdens het touren, dat is wel te merken aan de enthousiaste verhalen die ik van hem krijg en alle tweets.

Na een half uur op social media bezig te zijn geweest, zonder een bericht van Ashton te krijgen, vergrendel ik mijn mobiel en leg hem neer op mijn nachtkastje. Ik stop mezelf in in de dekens en sluit mijn ogen.

~
Wanneer ik wakker word merk ik gelijk de barstende hoofdpijn op. Pijnlijk druk ik mijn hand tegen mijn hoofd, in de hoop dat het stopt, tevergeefs natuurlijk. Langzaam open ik mijn ogen en zie dat mijn kamer al aardig goed verlicht is door het zonlicht die langs de gordijnen heen komt. Zuchtend sluit ik mijn ogen weer, maar na een aantal minuten voel ik de hoofdpijn nog steeds steken. Dat wordt twee aspirines nemen. Ik pak mijn mobiel van mijn kastje en ontgrendel hem. 

Één notificatie van Ashton Irwin.

Het spijt me sweetie, het was vannacht laat geworden dus heb uitgeslapen. Hoe gaat het met je? Nog maar een paar dagen te gaan en ik kan je weer knuffelen en zoenen, I miss you so damn much... xAsh

Met tranen in mijn ogen stuur ik hem iets terug.

Ik kan niet meer wachten Ash. Kan ik heel toevallig niet nu naar Tokio komen? Nevermind, ik weet dat management dat niet toelaat maar ik kan er niet tegen je zolang te moeten missen. I love you so damn much...

Ik heb de neiging om het eerste het beste vliegtuig naar Tokio in te stappen, maar ik weet dat dat niet kan. Op de één of andere manier moet alles precies volgens het management gaan, qua datums. Ik begrijp het, maar het is en blijft verdomd irritant dat ik niet naar mijn vriendje kan wanneer ik wil.

~
Ja hallo dit is een kort shitty hoofdstukje im so sorry. Ik heb al heel lang niet geupdate maar er kwamen alleen maar zielige dingen uit mn hoofd, net zoals nu, de ruzie met Jade en haar ouders. Ik denk dat het heeft te maken met Zayn, ik ben er nog steeds zo verdrietig over... OKE ANNA BE HAPPY SSH.

Verwacht deze 2/2 en een halve maand niet teveel updates aangezien ik op uitwisseling ga, pas in juni, voor een week dus dan kan ik wss al niet updaten en eind april komt er een meisje bij ons in huis en weet ik ook niet of ik tijd heb om te schrijven, plus mei word een hele drukke maand met verjaardagen en zooi, ugh... Ik probeer nu een beetje vooruit te schrijven maar weet niet of dat gaat lukken...

Mensen, vertel me alsjeblieft jullie ideeen voor dit verhaal want ik heb even geen inspi, of alleen maar zielige inspi...

Luv u all💖

xxAshHisDrumsticks

/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\

edited