The Tweet - Ashton Irwin ✔️

#Airport

We staan met zijn allen op het vliegveld. Het is woensdag, wat betekent dat Olivia, na negen dagen, weer weg moest vanwege haar werk. In dit seizoen zijn er veel toeristen in Sydney, en aangezien ze in een ijssalon werkt kon ze onmogelijk nog langer vrij nemen door de drukte. We hebben nog geen nieuwe datum gekozen waarop we elkaar weer zouden ontmoeten, wat het afscheid alleen maar moeilijker maakt. Zien we elkaar over een maand weer, of pas over een half jaar?

Mijn tranen gaan de vrije loop. Ik trek Olivia in een knuffel, 'We zien elkaar snel weer,' zegt ze troostend, terwijl ze ook huilt. 'Het was echt heel gezellig Liv, ik hou van je.' 'Ik ook van jou, Jadie,' mompelt ze snikkend. 'Maak er nog wat leuks van met de jongens en hou me op de hoogte met details over jou en Ash, deal?' fluistert ze, zodat de jongens het niet horen. Ik lach verdrietig, 'Dat zal ik zeker doen.' 

Ik heb nog vijf dagen te gaan met de jongens, dan moet ik ook hén missen. Ik laat Olivia langzaam los en doe een stap naar achter. We kijken elkaar glimlachend aan, daarna geeft ze de jongens ook allemaal een knuffel, 'Ik kan nog steeds niet geloven dat ik vrienden met jullie ben geworden,' Terwijl ze de jongens één voor één aan kijkt. Ze grijnzen alle vier. 'Het was ook heel gezellig met jou, Olivia.' zegt Luke, terwijl de andere jongens instemmend knikken. 'De passagiers van vlucht 571 naar Australië, Sydney, kunnen gaan boarden.' Ik kijk Olivia verdrietig aan. 'Ik denk dat dat mijn vlucht is...' zegt ze zachtjes. We knikken. 'Ik zie je zo snel mogelijk weer Jade, dat beloof ik je.' Met een droevige glimlach knik ik. 'En ik wil dat jullie,' Ze kijkt naar de jongens, 'Deze vijf dagen goed op Jade passen en nog een beetje plezier hebben, goed?' 'Pruh, ik ben geen klein kind meer hoor,' 'Nee, maar je bent wel een heel onzeker meisje terwijl je het mooiste meisje bent wat ik ken en dat moeten de jongens deze laatste vijf dagen nog eens goed bij je erin stampen,' zegt ze met een lieve glimlach en een vleugje bezorgdheid. Ashton slaat een arm om me heen, 'Dat komt helemaal goed!' zegt hij grijzend. Olivia geeft me opnieuw een korte knuffel en pakt dan haar koffer vast. 'Doei, dan...' Zegt ze moeilijk. 'Doeg Liv, je belt me als je bent aangekomen?' Ze steekt haar duim op, niet in staat wat te zeggen aangezien ze dan waarschijnlijk in huilen uitbarst. De jongens zeggen haar ook voor een laatste keer gedag en dan loopt ze door het poortje, waarna ze al snel de hoek om loopt. 

De tranen stromen over mijn wangen en ik bijt hard in mijn lip. Ashton raakt mijn lip zachtjes aan, 'Niet doen, dat is nergens voor nodig,' zegt hij zacht. Zuchtend haal ik mijn tanden van mijn lip af. Ik voel al snel vier paar armen om me heen en glimlach even zwakjes. Opeens horen we gegil en ik kijk geschrokken om me heen. We laten los uit de knuffel. Ik zucht opgelucht als ik zie dat het, waarschijnlijk, vier fans van de band zijn, aangezien twee van hen een shirt aan hebben met Five Seconds of Summer erop, en de andere twee om de jongens heen springen, smekend om een foto. Ja, dit zijn fans. 

De jongens gaan met ze op de foto en maken ondertussen een praatje met de meiden terwijl ik een beetje doelloos om me heen kijk. Al snel zie ik nog twee fans aan komen rennen, en vanaf de andere kant nog een groepje van drie meiden. Van weer een andere kant komen twee vrouwen aanrennen. Ja, vrouwen van zo rond de vijftig die fan zijn van de rockband Five Seconds of Summer. Moeten die niet aan het breien zijn en ondertussen naar André Hazes aan het luisteren zijn ofzoiets? Er komen steeds meer meiden aangerend, en nog een paar jongens. Er wordt aan me getrokken en al snel zie ik geen Calum, Luke, Michael en Ashton meer. Ik word geplet tussen de gillende meiden en kreun. Ik ga op mijn tenen staan maar daar heb ik ook niet zo veel aan, aangezien ik als ik op mijn tenen sta zo ongeveer bij de schouders van de meiden voor me uit kom. Ik raak in lichte paniek. Je zou kunnen zeggen dat ik claustrofobie heb, niet dat ik angst heb voor kleine afgesloten ruimtes, maar het probleem heb dat ik in paniek raak als ik in een mensenmassa sta waarbij ik weet dat ik daar niet zomaar uit zou kunnen komen. Je moet me bijvoorbeeld echt niet in een stavak van één of ander groot concert zetten, of zoals wat nu gebeurd, geplet worden door honderden fangirls. Vloekend zoek ik naar een uitweg en wurm me tussen de meiden door. 

Ik raak in paniek en de tranen stromen over mijn wangen, maar niemand blijkt aandacht aan me te geven. Ik voel me licht worden in mijn hoofd en krijg al wat zwarte vlekken voor mijn ogen. Per slot van rekening krijg ik ook nog een elleboog tegen mijn neus aan waarna mijn neus begint te bloeden. Ik duw meiden aan de kant en ren langs iedereen heen. Uiteindelijk, zo uit het niets, ben ik uit de meidenmassa. Ik plof neer op een bankje iets verderop en knijp mijn neus dicht met twee vingers, terwijl ik ondertussen mijn adem weer onder controle probeer te krijgen. Ik kreun even van de pijn bij mijn neus, die meid heeft me hard geraakt met haar elleboog. 

Langzaam verdwijnen de zwarte vlekken voor mijn ogen en gaat het lichte gevoel weg. Ik zucht opgelucht en kijk naar de gillende meidengroep een paar meter verderop. Ik schat dat er inmiddels wel 200 mensen om de jongens heen staan. Ik pak mijn mobiel terwijl er ondertussen nog wat bloeddruppels op mijn schoot vallen bij gebrek aan een zakdoekje. De smsjes van de onbekende blijven nog steeds doorgaan. In de tijd dat ik in de afkickkliniek zat heb ik er geen één gekregen, maar wanneer ik uit de kliniek was kwam er standaard elke dag een smsje binnen met teksten als "Watch out" "I'm watching you." "Be scared" En ik zie dus net dat ik weer een nieuw smsje heb binnen gekregen.

"Feeling alone?"

Ik zucht om het berichtje. Nog niemand weet dat ik deze smsjes krijg, en als het bij alleen maar smsjes blijft, hou ik dat ook maar zo. Ik stop mijn mobiel weer in mijn broekzak, sta op en volg het bordje van de toiletten. Wanneer ik daar aankom pak ik een strook wc-papier en hou die tegen mijn neus. Het bloeden is nog steeds niet gestopt, wat me toch wel ergert.
Hoe kom ik nu naar huis? Want ik denk dat de jongens nog wel even bezig zijn. Zou ik moeten wachten? Of zal ik zelf een taxi nemen die me naar huis kan brengen? Ik zucht en pak een nieuwe strook wc-papier die ik weer tegen mijn neus aandruk. Ik besluit om nog een half uur te wachten op het bankje en als er dan nog een hele grote groep om hen heen staat zal ik de taxi nemen naar huis, hoe erg ik daar ook van zou balen.

~
Jaja, eindelijk weer een nieuw hoofdstuk na zes(!!!!!)dagen. sorryknorry voor het zo lange niet updaten maar school is weer begonnen en laten we zeggen dat ik niet goed met huiswerk plannen ben dus alles een dag van tevoren maakte en blablabla :c

Anyway, 15K FREAKIN READS WHUT THANKYOUSOMUCH💕💕💕

Oh en zouden jullie het wat vinden als ik ook eens een keer Ashton's POV zou doen? Of moet ik het hele verhaal alleen maar vanuit Jade doen? Tell meee ;)

xx AshHisDrumsticks

/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\ 

edited