The Tweet - Ashton Irwin ✔️

#Depression

Hiii! Ik heb eigenlijk helemaal nog geen lezers :x maar ik vind het zo leuk om te schrijven aan dit verhaal, dus daarom nieuw chapter :) Na 1 reactie en 1 vote ga ik verder c:

~

Ik stap het huis binnen en ren gelijk naar boven, naar mijn kamer. Ik laat mijn rugtas op de grond vallen en loop gelijk naar de plank boven mijn bureau toe. Ergens achteraan ligt de oplossing. Al snel zie ik het glinsterende dingetje en pak hem van de plank af. Ik stroop mijn mouw op en huilend zet ik het mesje in mijn arm. Ik trek een rechte snee, van ongeveer vijf centimeter lang. Ik hoor de deur opengaan en kijk snel op. Mijn moeder staat geschrokken in de deuropening. Ze loopt voorzichtig naar me toe, 'Meisje, rustig maar, leg het maar even neer,' probeert ze me te kalmeren. Ik laat het mesje uit mijn hand vallen. 'Sorry mam, het spijt me zo,' zeg ik huilend. Ze trekt me in een knuffel, ik hoor haar ook huilen. 'Ik weet dat ik het beloofd had, maar... Het was zo erg op school, mam...' zeg ik zachtjes. Ze wrijft over mijn hoofd heen, iets waar ik altijd al rustig van werd.

Langzaam stoppen de tranen over mijn wangen te rollen. Mijn moeder begeleidt me naar mijn bed en we gaan er op zitten. 'Weet je lieverd, ik weet dat het heel moeilijk voor je is, maar nog minder dan een maand en je bent van ze af, onthoudt dat. En doe alsjeblieft niet in de tussentijd erge dingen bij jezelf, ik vind het al erg genoeg om mijn enige dochter te zien lijden onder pesterijen...'

Ze zucht even, 'Wil je vertellen wat er is gebeurd?' Twijfelend knik ik, 'Justin was het weer... Hij ging nu gewoon echt te ver, toen werd ik boos, en toen ja... Dit.' zeg ik, terwijl ik naar mijn gezicht wijs, waar bloed op zit. 'Ach, meisje toch...' Het is een tijdje stil. 'Laten we het maar even schoonmaken,' zegt mijn moeder, terwijl ze verdrietig naar mijn wonden kijkt. Ik knik zachtjes. We staan allebei op, terwijl ik richting de badkamer loop. 'Het lukt wel zelf mam, echt.' zeg ik, terwijl ik merk hoe ze mee wil lopen. Ze lijkt even te twijfelen. 'Ik ga niks doen, ik beloof het.' zeg ik. 'Oké dan, ik ga alvast beginnen met het eten, je vader zal zo ook wel thuiskomen.' Ik knik. Ze geeft me nog een kus op mijn voorhoofd en loopt dan de trap af, naar beneden.

Ik zucht en loop de badkamer in. Ik ga voor de spiegel staan en zie een verwaarloosd meisje. Een meisje met haren die slap langs haar hoofd hangen, een meisje met nog rode ogen van het huilen, en een meisje met verwondingen over haar hele lichaam.

Ik zucht en pak een washandje. Ik hou hem onder de kraan en ga voorzichtig langs mijn gezicht. Ik veeg het bloed weg, wat blijkt weg te komen uit een klein wondje boven mijn wenkbrauw en een bloedneus. Ook haal ik het bloed bij mijn arm weg. Ik slik even als ik de snee weer zie. Op het moment dat ik mezelf snij, verlicht het de pijn, maar daarna krijg ik altijd zóveel spijt...

Op een random moment heb ik vaak zin om te douchen, zoals nu. Dus ik kleed me uit en stap onder de douche. Gelijk voel ik het prikken van de snee op mijn arm, maar het boeit me even niets. Ik geniet gewoon van de lekker warme douche. Ik doe conditioner in mijn haar en was mijn lijf.
Na een half uurtje stap ik er toch echt uit. De douche heeft me goed gedaan. Tijdens het afdrogen merk ik de plekken op mijn buik op, en een aantal op mijn benen. Het is nog niet echt blauw, meer geelachtig, morgen zal het vast al wel blauw zijn. Ik doe een comfortabele zwarte sweater en een grijze joggingbroek aan. Ik loop weer naar mijn kamer en pak twee wollen sokken uit de kast. Het klinkt een beetje oudbollig, maar ik hoú van wollen sokken, ze zitten zo lekker warm en zacht. Ik pak mijn mobiel van de grond af. Er zit een barst in, van de ene kant van het scherm naar de andere. Ik check of hij het nog doet, en tot mijn opluchting gaat hij aan. Ik kijk even op twitter, maar stop al snel mijn mobiel in mijn zak.

Ik loop naar beneden waar de heerlijke etensgeur me tegemoetkomt. Ik loop naar de keuken waar ik mijn ouders aantref. 'Heey.' zeg ik. 'Hallo lieverd, gaat het weer een beetje?' vraagt mijn moeder met een zwak glimlachje. Zuchtend knik ik, 'ik denk het...' mijn vader loopt naar me toe, 'ik heb gehoord wat er gebeurd is,' zegt hij zachtjes. 'Sorry pap.' zeg ik fluisterend terug. 'Ik begrijp je helemaal lieverd, wat ze je op school aandoen is niet meer normaal, maar snijden is niet de oplossing.' 'Voor mij wel... Of weet jij een betere oplossing?' zeg ik ietwat bot. 'Mama en ik hebben het er over gehad, misschien is het slim om naar een afkickkliniek te gaan, de mensen helpen je daar heel goed en...' ik onderbreek hem, terwijl mijn moeder gespannen toe staat te kijken, 'Dus jullie vinden mij een depressief kind, waar jullie van af willen door het naar een of andere kliniek te sturen?' zeg ik verontwaardigd, terwijl tranen in mijn ogen opwellen. 'Nee lieverd, zo bedoelen we het niet, je bent niet depressief, je hebt alleen een probleem, veroorzaakt door anderen, echt!' Ik schud kwaad mijn hoofd. 'Ik weet heel goed wat jullie willen, maar wees gerust, ik snap het allemaal wel hoor, ik weet hoe deze verdomde wereld in elkaar zit!' zeg ik kwaad. Ik ren naar boven terwijl de tranen over mijn wangen stromen en de frustratie door mijn hoofd woedt.

Ik lig al een uur doelloos naar het plafond te staren, terwijl ik op bed lig. De deur gaat voorzichtig open. Mijn moeder staat met een bord met dampend eten in de deuropening. 'Ik dacht, je zal wel honger hebben, dus ik heb het even opgewarmd...' zegt ze voorzichtig, bang op een woedeuitbarsting van mij. 'Dankje...' zeg ik terug. Ze loopt naar me toe. 'Het spijt me dat we er over begonnen, we willen je alleen helpen Jade.' Ik zucht, 'Weet ik ook wel mam, maar ik denk niet dat een afkickkliniek de oplossing is...' 'Laten we er maar over op houden. Ga maar eten.' zegt ze zachtjes. Ik knik. Ze zet het bord op mijn schoot, geeft een kus op mijn voorhoofd en loopt dan al weer de kamer uit. Zuchtend begin ik met het eten aan de lasagne op mijn bord.

/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\

edited