The Tweet - Ashton Irwin ✔️

#NotAgain

Het is drie uur 's middags. Ik lig in bed, huilend. Ik moét Olivia zien. Ik moét Ashton zien. Noem hun maar mijn nieuwe verslaving.

Een aantal keer heb ik met een stuk glas in mijn handen gestaan, maar ik weet mezelf tegen te houden. Ik moet sterk blijven. Voor mezelf, maar vooral voor mijn vrienden en ouders.

Ruw veeg ik mijn tranen weg en sta in mijn trainingsbroek en het veel te grote shirt van Ashton op. Ik loop naar mijn kledingkast toe en pak er een kort zwart sportbroekje met een donkerblauwe top uit. Tijd om mezelf te dwingen om te gaan hardlopen. Ik kleed me om en maak mijn haar in een hoge paardenstaart. Voordat ik mijn kamer uit wil lopen check ik mijn mobiel, één bericht van Lisanne.

Oh okay. Ik hoop dat je je snel weer beter voelt, en vooral wanneer je naar Ash toegaat! xxLiesje

Ik zucht, ik voel me schuldig doordat ik haar met een smoesje heb afgezet, namelijk dat ik hoofdpijn had, maar ik had er echt even geen zin in. Daarbij, ik denk dat ze wat meer tijd vrij moet maken voor haar andere vrienden. De meeste tijd dat ze niet werkt brengt ze met mij door. Ik laat mijn mobiel op mijn nachtkastje liggen en loop naar beneden. Ik stap in mijn sportschoenen en loop de deur uit, met de huissleutels in mijn hand. Ik loop een stukje over de stoep maar ga al snel verder met hardlopen. Wanneer ik door een verlaten park heen ren glijden er een paar tranen uit mijn ogen. Ik mis Ashton en Olivia. Ik mis Calum, Michael en Luke. Ik mis mijn ouders. En dan ben ik dat domme meisje die haar laatste vriendin, Lisanne, van zich wegduwt doordat ze zegt dat ze hoofdpijn heeft. Ik kan mezelf wel voor mijn domme kop slaan. Terwijl een aantal tranen over mijn wangen lopen ren ik via het park een zandweggetje op. Niet de ideale ondergrond om op te hardlopen, maar je kunt er vrijwel zeker van zijn dat hier geen mensen komen. Langs beide kanten van het onverharde weggetje is een kale grasvlakte, met hier en daar een paar kleine bomen en een aantal struiken. Er is geen huis te bekennen, geen ronkende auto's. Gewoon rustige stilte. Concentreren op het hardlopen, met daarbij een enkele keer denken aan Ashton.

Na een half uurtje, ik heb niet de beste conditie, open ik bezweet de voordeur. Ik stap de gang in en loop gelijk door naar boven. Ik pak de trainingsbroek en het shirt van Ashton, welke ik vanmorgen ook aan had. Ik pak een nieuw setje ondergoed uit mijn kledingkast en loop naar de badkamer. Ik neem een frisse douche en stap er na vijf korte minuten al onder uit, huilend. Ik herhaal het steeds, maar ik kan mijn vrienden, en vooral Ashton en Olivia niet langer meer missen.

Ik ga in kleermakerszit op mijn bed zitten en pak mijn mobiel. Geen berichten. Niet van Olivia, niet van Ashton. Vanmorgen heb ik nog met Olivia gepraat maar na het telefoontje bij het meer van gisteren heb ik Ashton niet meer gesproken. Ik weet dat hij het druk heeft met voorbereidingen voor de band, ook al is hij inmiddels in India en heeft hij deze vijf dagen alleen een interview, de band heeft toch nog steeds een drukke agenda, volgens Ashton. Ik leg mijn mobiel teleurgesteld weg en kruip in mijn bed. Ik rol me op als een bolletje en trek aan mijn haar. Ik wil hier weg. Ik wil niet alleen zijn. Verleidelijk kijk ik naar het kleine stukje gebroken glas op mijn bureau. Ik knijp mijn ogen stevig dicht, hier moet ik niet aan denken. Die afkickkliniek moet niet voor niets zijn geweest. Ik moet niet terugvallen.

~
Het is half acht, 's avonds. Mijn ouders zijn inmiddels thuis maar alleen mijn moeder is even kort in mijn kamer geweest om me te begroeten. Ze was weer snel weg, wat waarschijnlijk kwam doordat ik met mijn rug naar haar toelag en ze dacht dat ik niet wilde praten, maar ik was aan het huilen en wilde niet dat ze dat zag. Ik wil juist wél praten, ik heb haar nodig. Mijn vader is niet langsgekomen en ik begrijp hem, ik weet dat hij niet wil dat ik weer terugval. Hij denkt dat als hij niet opmerkt dat er iets met me is, er ook niets zal zijn, volgens zijn theorie.

Een uur lang. Een uur lang kijk ik onophoudelijk naar het glas. Huilend sta ik op en merk hoe de verleidelijke gedachtes in mijn hoofd aan de macht komen. Strompelend loop ik naar mijn bureau toe en pak het stukje glas voorzichtig vast. Stilletjes kijk ik naar het voorwerp in mijn handen, een aantal minuten lang. Wanneer ik de deurbel hoor maak ik een geschrokken beweging. Niet veel later hoor ik een aantal opgewonden stemmen van beneden komen. Vast één of andere klant van mijn vader die nog net een laatste vraag heeft, die natuurlijk van belang is voordat je gaat slapen... Daar maakt mijn vader natuurlijk wel tijd voor, maar voor zijn bloedeigen dochter niet.

Niet doen, Jade. Je krijgt spijt. 

Niemand die het zal merken, zo'n kleine snee.

Met tegenstrijdende gedachtes breng ik het glas huilend naar mijn arm toe. Net voordat ik het tegen mijn huid aan wil zetten hoor ik de deur open gaan, waardoor ik door de schrik het glas tegen mijn arm laat schuren. Geschrokken draai ik me om en komt een breed glimlachende Ashton de kamer binnenlopen. Die glimlach verdwijnt al snel als hij naar mijn arm kijkt. 'Jade? Wát ben je aan het doen?'

~
Okee die tweet hierboven vind ik zoooo lief💖

MENSEN WAT VONDEN JULLIE VAN DE CLIFFHANGER? EN VAN DE SNELLE UPDATE?

IK HEB AL VIER HOOFDSTUKKEN VOORUIT GESCHREVEN DUS IK GA DOEN DAT ALS IK 200 VOLGERS HEB, DAN MOET IK ER NOG 8, EN ALS ER 35 REACTIES OP DIT HOOFDSTUK KOMEN, DAN PAS KOMT HET VOLGENDE EROP DUS HET LOT LIGT IN JULLIE HANDEN😂

xxAshHisDrumsticks

/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\

edited