The Tweet - Ashton Irwin ✔️

#Ashton

Met grote, betraande ogen kijk ik mijn vriendje aan. Ik stort in en zak op de grond. Boos trek ik aan mijn haar. 'Jade?' Ik voel twee sterke armen om me heen. De armen die ik zo erg gemist heb, zijn nu weer bij me. Huilend sla ik mijn armen ook om hem heen. 'Het spijt me... Ik... haat mezelf.' Haast onverstaanbaar komen deze woorden eruit. Ashton wrijft lief en rustig over mijn rug. 'Rustig maar, ik ben bij je nu...' 'Het spijt me... zo erg.' zeg ik met grote uithalen. Huilend kijk ik in zijn ogen, die ook waterig staan. 'Waarom heb je me niks verteld?' vraagt hij verdrietig. Ik kijk weer omlaag en leg mijn hoofd tegen zijn borst. Huilend sluit ik mijn ogen, terwijl Ashton door mijn haar gaat.

Wanneer ik wat ben gekalmeerd, maar nog steeds huil, kijk ik weer op. 'Waarom heb je me niks gezegd? Wat is er gebeurd?' 'Ik wou je niet bezorgd maken...' Hij merkt dat ik niet verder wil praten, 'En?' vraagt hij door. 'Ik schaamde me dat ik me opnieuw zo voelde en wou er zelf weer bovenop komen...' 

'Waarom?' vraagt hij verdrietig. 'Om alles... Ik mistte jou, ik mis Olivia, en Michael, Luke en Calum natuurlijk ook... Ik mis mijn ouders...' Ashton kijkt me bij het laatste onbegrijpend aan. 'Ze werken alleen nog maar, we hebben steeds ruzie met elkaar...' 'Maar daarvoor hoef je jezelf geen pijn te doen, sweetie... Hoe vaak is het gebeurd?' vraagt hij, bang voor het antwoord. Ik laat hem mijn armen zien, en afgezien van de een paar minuten geleden gezette snee, is er geen één andere wond te zien. 'Je kwam op het beste moment, Ash... Ik hou van je.' Ashton zegt niks terug. Voorzichtig kijk ik hem aan, en ik zie hem bedenkelijk voor zich uit staren. 'Ash?' Hij richt zijn blik weer op de mijne. 'Ik denk dat we de... Snee moeten schoonmaken en even een pleister plakken. Ga met je ouders praten, Jade.' zegt hij, ietwat dwingend. Verdrietig kijk ik hem aan, 'Het spijt me echt...' Verontschuldig ik me nogmaals. 'Jij kunt er niks aan doen, Jade, maar ik beloof je dat we je gaan helpen, ook je ouders.' zegt hij, terwijl hij mijn hand pakt. Ik knik en samen staan we op. Hij slaat zijn armen om me heen en drukt zich kort tegen me aan. 'Ik heb je gemist, Jade...' hoor ik hem met krakende stem zeggen. 'Ik jou ook, Ash.' Hij laat me los en kijkt me nog even kort aan. We lopen naar beneden en blijven voor de woonkamerdeur staan. 'Ik durf niet...' zeg ik bang. 'Ik ga met je mee en zal je helpen, don't worry. Je zult zien dat je je na het gesprek opgeluchter voelt.' Onzeker knik ik. Mijn arm, waar een klein straaltje bloed uit komt, verberg ik achter mijn rug en samen lopen Ashton en ik de woonkamer in. Mijn ouders zitten beiden op de bank met een kop koffie, terwijl ze naar het nieuws kijken. Mijn moeder kijkt als eerst met een glimlach op, maar wanneer ze onze blik ziet staat ze bezorgd op. 'Wat is er?' Ook mijn vader staat op. 'Ik wil graag even praten...' begin ik. Ze knikken, en terwijl we allemaal gaan zitten merk ik hoe mijn moeder Ashton vragend aankijkt. 'Ik wil niet meer ruzie hebben.' 'Dan moeten we het uitpraten, lieverd.' zegt mijn vader met een kleine glimlach. Ik kijk Ashton even kort aan, die me een knikje geeft. 'Ik kan wel door blijven zeuren over dat ik denk dat jullie teveel werken, maar het liefst wil ik gewoon weer alles goedgemaakt hebben, het maakt niet uit hoe.' zeg ik zuchtend. Het is even stil, waarna mijn moeder begint te praten. 'Ik denk dat je gelijk hebt over het feit dat we teveel werken en dat we alleen de zondag met je kunnen zijn...' Mijn vader komt ertussen, 'Je moeder en ik zijn allebei zó bang dat er weer iets met je gebeurt dat we liever te veel werken en we dus niet kunnen merken hoe het met jou gaat, denk ik...'

We zijn een uur later. Het voelt weer beter tussen mij en mijn ouders nu we het hebben uitgepraat. Ze weten wat ik boven heb gedaan en dat Ashton op het goede moment was binnengekomen. Ik kon aan ze zien hoe geschrokken en schuldig ze zich voelden...

Ashton en ik hebben ook gepraat. Hij heeft me verteld dat toen de band te horen kreeg dat ze vijf dagen vrij zouden zijn hij gelijk naar een vliegticket heeft gezocht voor Londen, om me te verrassen. Hoogstwaarschijnlijk het liefste wat hij ooit voor me heeft gedaan.

We liggen samen op mijn bed. Ik geniet van Ashton's warme armen en mijn hoofd ligt tegen zijn borst aan. 'Ik kan het nog steeds niet geloven.' zeg ik zacht. 'Wat kan je niet geloven?' vraagt Ashton onnozel. 'Mijn hele leven... Dat ik jou ben tegengekomen, Olivia heb ontmoet, een nieuwe vriendin heb, dat je weer bij me bent na ik weet niet hoeveel weken, alles wat er deze avond is gebeurd...' 'Nou, alles is waargebeurd, dus ik denk dat je het maar eens moet gaan geloven,' zegt hij grijnzend.

'Ik begrijp nog steeds niet waarom ik mezelf weer pijn wou doen...' 'Ik wil je niet bang maken, maar ik denk dat die drang voor altijd in je zal blijven zitten. Je leert er beter mee omgaan, maar op de ergste momenten in je leven zal je nog steeds de aandrang voelen. Maar geloof me, je leert er mee omgaan, je merkt vanzelf dat je het tegen kan houden.' 'Heb je er de laatste weken last van gehad?' vraag ik voorzichtig. Ik voel hem tegen mijn hoofd aanknikken. 'Vorige week... Ik kon je niet meer langer missen.' 'Wat heb je toen gedaan?' vraag ik, terwijl ik met mijn hand door zijn krullen ga. 'De jongens weten dat ik soms nog eens de gevoelens heb en die dag had ik het hen ook gezegd. Ze hebben me geen minuut alleen gelaten en ervoor gezorgd dat ik me weer wat vrolijker voelde.' 'Je hebt geweldige vrienden.' Er klinkt bewondering in mijn stem. 'Het zijn niet alleen mijn vrienden, het zijn ook jóuw vrienden. Ze houden van je als een klein zusje.'

~

Menseeeen,, ik ben echt gewoon sprakeloos door jullie... Ik update het hoofdstuk, ga avondeten en ga weer in bed liggen en jullie hebben jullie ''taak'' volbracht ;00

Okee, maar nu over mijn wattpadaccount alleen,, 2 oktober 2014 begon ik met mijn eerste verhaal, The Tweet, en in het begin werd het eigenlijk amper gelezen, ergens in één van de eerste hoofdstukken staat zelfs iets van, ik heb eigenlijk nog helemaal geen reads maar ik vind het zo leuk om te schrijven! En nu kan ik niet meer geloven dat ik dat heb geschreven, want in een niet normaal korte tijd stond ik opeens heel hoog in fanfiction en kreeg ik steeds meer reads, reacties, votes & volgers. En dat in een half jaar tijd... Onbeschrijfelijk hoe je je dan voelt.... Bij elke reactie, maar dan ook echt elke reactie, krijg ik wel een kleine glimlach op mijn gezicht. I LOVE YOU ALL SO MUCH! Ik kan jullie niet genoeg bedanken, ohmygod, Anna wordt emotioneel :')

Ik kan het niet geloven, thank you all so so so much!

Wat vonden jullie van dit hoofdstuk? En wat vonden jullie ervan dat de cliffhanger zo afliepp?

xxAshHisDrumsticks

/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\

edited