The Tweet - Ashton Irwin ✔️

#Hospital

Na een dag thuisgebleven te zijn moet ik toch echt weer  naar school. Ik kom aan op school en zet mijn fiets in het fietsenrek. Het is nog rustig op het schoolplein, een aantal mensen kijken naar me en ik hoor dat ze over me fluisteren, maar verder niet zoveel bijzonders. Opgelucht loop ik naar binnen, richting mijn kluisje. Ik stop de boeken die ik na de pauze pas nodig heb er in en doe dan mijn kluisje weer dicht. Ik loop naar het wiskundelokaal, waar de les al snel begint.

Ik ben eindelijk vrij. Justin met zijn groepje heeft me opzich wel met rust gelaten, alleen een paar duwtjes en wat gescheld. Opgelucht loop ik richting mijn fiets. Maar nog voordat ik mijn sleutel in het slot kan steken, word ik tegengehouden door een arm, die aan mijn arm trekt. Ik draai me snel om en zie toch weer Justin voor me staan. Te vroeg gejuicht. Een paar anderen staan achter hem. 'Ik moet nog even met je afrekenen, omdat je gisteren zo brutaal deed.' zegt hij, terwijl hij hard mijn arm omdraait. Ik kreun van de pijn. 'Doe ik je pijn?' vraagt hij op een onschuldige toon. 'Je zou het tegen je vriendjes kunnen zeggen... Oh wacht! Die weten natuurlijk helemaal niet dat jij bestaat, niet waar?' zegt hij lachend. Als ik naar beneden kijk, geeft hij een ruk aan mijn arm, 'Antwoord dan!' zegt hij grijzend. 'Nee, ze kennen me niet.' zeg ik met opeengeklemde kaken. 'Ah, dat scheelt, aangezien je een waardeloos kind bent, niet dat ''Five Seconds of Summer'' helemaal perfect is, gewoon een paar verwende jongetjes, maar niemand geeft iets om jou, zelfs niet hun.' 'Rot op met die kutopmerkingen van je, of voel je je dan stoer ofzo?' Ik probeer het op een zelfverzekerde toon te zeggen, wat mislukt. Hij kijkt me verbaasd aan, 'Ach, durft meisje iets te zeggen? Wat lief.' een paar mensen achter hem beginnen te lachen. 'Maar ik meen het, die band van je, dat zijn alleen maar een paar verwende jochies, ze verdienen hun geld om vals te zingen, aangezien die clips van hun allemaal met autotune zijn, natuurlijk. Het is gewoon een vieze vuile homoband. Ze geven niks om hun fans, helemaal niks. Niemand geeft iets om jou Jade.' Hij begint te lachen. Uit woede geef ik hem een klap in zijn gezicht met mijn vuist. Een paar mensen beginnen te joelen, terwijl Justin me woedend aankijkt. 'Dat had je niet moeten doen, schat.' En gelijk heb ik spijt van mijn actie. Hij slaat terug in mijn gezicht, en stompt en schopt op elk plekje waar hij me raken kan. Ik val op de grond. Ik gil en huil van de pijn.

Eindelijk houdt hij op. 'Zo, begrijp je me nu?' hoor ik hem vragen. Ik hoor een paar geschrokken geluidjes. Als ik mijn ogen open merk ik dat veel mensen naar mijn armen kijken. Ik kijk ook naar mijn arm en zie dat mijn mouwen naar boven zijn geschoven, waardoor je duidelijk de sneeën ziet. Snel trek ik mijn mouwen er weer overheen. Moeizaam hou ik mijn ogen open, de pijn is ongelooflijk. 'Justin, laten we er maar mee ophouden, het is zo wel genoeg.' Ik herken de twijfelende stem van Finn. 'Wat is er dan? Ze heeft nog niet genoeg geleden.' zegt Jack, en ik merk, zonder hem aan te kijken, dat hij staat te grijzen. 'Verdomme Jus! Zie je het dan niet?!' hoor ik Finn frustrerend zeggen. 'Wat zou ik moeten zien dan?' 'Verdomme, ze snijdt zichzelf! Dit heb jij aangericht, ja!?' zegt Finn. Ik voel wat tranen over mijn wangen glijden. Het is even stil. 'Oh, en nu heb ik het in mijn eentje gedaan? Vergeet niet dat jij haar ook pest, vriend.' zegt nu ook Justin gefrustreerd. 'Ja, maar jij weet heel goed de reden waarom ik dat doe, omdat ik word gedwongen door jou. En ja, iedereen mag het weten!' Ik schrik van wat Finn zegt. 'Dat... Dat is niet waar!' zegt Justin onzeker. 'Jawel Justin, dat is het wel.' hoor ik Finn standvastig zeggen. 'Ik krijg je nog wel, klootzak!' hoor ik Justin woedend zeggen. Ik voel nog een aantal schoppen in mijn buik, en kreunend merk ik dat ik bloed spuug. Daarna hoor ik rennende voetstappen verdwijnen, en ik hoop zó hard dat het die van Justin zijn. Ik open voorzichtig mijn ogen, en zie het hoofd van Finn boven me hangen. 'Het spijt me zo, ik werd écht gedwongen door Justin,' zegt hij snikkend. 'Ik... Ik begrijp het,' zeg ik schor. 'Er moet echt een ambulance komen, kom op, wie heeft er een mobiel?' vraagt Justin aan een aantal mensen die er bezorgt bij staan. Niet veel later hoor ik iemand aan de telefoon praten. Ik begin opeens hard te hoesten. Justin snelt weer naar me toe, 'Fuck, gaat het wel jade?' Vraagt hij bezorgt. Nee, alles doet pijn, dat zie je toch wel?! Maar ik ben te zwak om te praten. Het laatste wat ik merk voordat mijn ogen dichtzakken, is de wanhopige stem van Finn, en de verschrikkelijke pijn die door heel mijn lichaam raast.

Voorzichtig open ik mijn ogen. 'Jade? Lieverd, je bent eindelijk wakker!' Ik richt mijn hoofd van waar de stem vandaan komt en zie mijn moeder zitten, met mijn vader naast haar. 'Hey mam, hey pap.' zeg ik schor. 'Hoe gaat het, meisje?' vraagt mijn moeder bezorgt. 'Gaat wel... Wat is er gebeurd?' vraag ik nieuwsgierig. 'Weet je dat niet meer? Je bent in elkaar geslagen door Justin...' zegt mijn vader zachtjes. 'Oh... Laat maar, ik weet het al weer,' zeg ik, als alle herinneringen al snel weer boven komen drijven.
Ik merk dat mijn rechterbeen wat stroef beweegt. Ik kijk onder de dekens en zie gips aan mijn onderbeen zitten. Ik kreun, 'Is het gebroken?' vraag ik aan mijn ouders. Ze knikken allebei. Er komt een dokter binnenlopen. 'Ah, ik zie dat je weer wakker bent. Hoe gaat het?' vraagt hij opgewekt. 'Ja, het gaat wel, denk ik.' 'Mooi, het valt ook wel mee met je verwondingen, je hebt alleen je scheenbeen op twee plekken gebroken, en voor de rest een aantal lichte kneuzingen en wat wondjes.' Oh ja, dat valt zeker mee hoor! Merk het sarcasme... Hij doet een paar testjes bij me. 'Nou, ik denk dat je al wel naar huis mag gaan, er is niks ernstigs waarvoor je in het ziekenhuis zou moeten blijven liggen. Je moet natuurlijk wel rustig aan doen, en je krijgt krukken mee, maar dan mag je toch echt gaan.' zegt hij met een glimlach. 'Oké, dankuwel.' zeg ik glimlachend terug. Hij geeft me een hand, evenals mijn ouders. Hij bespreekt nog een aantal dingen met ons, ik krijg de krukken, en dan is het nu tijd om te gaan.

We zitten eindelijk in de auto, op weg naar huis. De krukken waren nog een heel groot probleem. Ik heb in mijn hele leven nog nooit één keer op krukken gelopen, plus ik heb ook een kneuzing in mijn arm, wat het er ook niet makkelijker op maakt. Maar, punt is dat we bij de auto zijn gekomen.

Ik lig in mijn kamer op het bed. We zijn net thuisgekomen. Het blijkt dus dat het al de dag na het hele gebeuren is. Ik heb de hele nacht en avond in het ziekenhuis doorgebracht, voor het grootste gedeelte slapend. Ik was nog wel even bewusteloos, maar was niet veel later in het ziekenhuis even wakker geworden, al weet ik daar niks meer van. Het is nu inmiddels half één 's middags. Ik pak mijn mobiel erbij, aangezien ik toch niet veel anders kan doen met mijn gebroken been. Ik start de Twitter app op, en gelijk loopt mijn hele mobiel, letterlijk, vast. De mentions en tweets stromen binnen. Ik kijk met grote ogen en open mond naar wat er op mijn mobiel gebeurt. Heel veel meelevende berichtjes, heel veel nieuwe followers, veel berichtjes met allemaal dezelfde youtube-link erin. Nieuwsgierig klik ik op de link, en kijk met grote ogen naar het filmpje wat zich afspeelt. Een lachende Justin is te zien, waarop hij mij meerdere keren uitscheld, schopt en slaat. Snel klik ik het filmpje weg, dit wil ik niet zien. Ik kijk naar al mijn mentions, volgens mij wel duizenden berichtjes. Maar eentje valt mij in het speciaal op. Namelijk eentje van Ashton Irwin, bandlid en drummer van Five Seconds of Summer. De band die momenteel bezig is met heel de wereld te veroveren.

-

Yaaaay, hoofdstuk drie c: Vote of reactie zou leuk zijn? Hinthint :D Nee maar dat zal ik wel leuk vinden, want heb nu nog helemaal geen votes of reacties... Maaaarrr, hoop dat jullie wat van het hoofdstukje vonden. Ik schrijf zo snel mogelijk verder, ik heb al vakantie dus NO HOMEWORK <3 yaay c:

byeee x

/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\

edited