The Tweet - Ashton Irwin ✔️

#BadMonth

Het is een maand later. Er is veel gebeurt in die ene maand. Mijn buik en armen zitten inmiddels vol met pasgezette sneeën. Tijdens de examens kwam ik Justin weer tegen, je raad wel wat er gebeurde, hij heeft me een paar keer geslagen en uitgescholden, alhoewel Finn me kwam helpen, wat me verbaasde. Ook kom ik mijn bed niet meer uit, ik eet amper, en de smsjes van de ''onbekende'' blijven maar doorgaan, vaak krijg ik er meerdere per dag. Ik zit op het ''dieptepunt van mijn depressie,'' volgens mijn ouders.

Het enige leuke wat er in deze maand is gebeurd, is dat ik nog dagelijks praat met Ashton. Vaak zijn we niet tegelijk online door het tijdverschil, maar dat is opzich geen probleem. Hij weet niks van de moeilijke tijd die ik nu heb, afgezien van het pesten dan, en dat wil ik ook graag zo houden. We hebben het gewoon over leuke dingen, vooral over de Five Seconds of Summer worldtour, die volgende maand begint. En ja mensen, ik heb vorige week fucking kaartjes kunnen bemachtigen! Dat was dan ook de enige dag waarbij ik vrolijk en hyper was. Maar de dag erna kwam ik weer in de ellende terecht.

Ik lig, net zoals alle vorige dagen, in mijn bed, met een joggingbroek, een oversized sweater, mijn haar in een losse, warrige knot en mijn bril op, met mijn laptop op schoot. Normaal heb ik altijd lenzen in, maar ik zag er niet echt het nut van in om die vandaag in te doen. Ik scroll een beetje over mijn twittertimeline heen, totdat mijn beide ouders binnenkomen. Dit betekent waarschijnlijk niet veel goeds.. Ik zie mijn moeder even teleurgesteld kijken naar het dienblad met mijn ontbijt erop, die hier al zo'n vijf uur onaangeraakt staat. 'Hey lieverd,' zegt mijn vader voorzichtig. Mijn ouders gaan bij me op bed zitten, waarna ik mijn laptop dichtklap. 'We hebben besloten om je naar een afkickkliniek te sturen.' zegt mijn vader resoluut. Ik kijk ze beiden met grote ogen aan, 'Ik ben nergens verslaafd aan dus jullie hebben geen reden om me daar naartoe te sturen.' 'Jawel Jade, je hebt een verslaving, dat moet je onder ogen zien, je bent verslaaft aan jezelf pijn doen.' 'Ik ben er niet verslaaft aan, ik doe het alleen als ik me wat rot voel.' Mijn vader kijkt me indringend aan, 'Verdomme Jade, je moet inzien dat je verslaaft bent, dat je depressief bent, je snijdt je als je je rot voelt, wanneer voel je je dat dan? Juist ja, de hele dag door, dag in dag uit. Je snijdt jezelf elke dag, dat is een verslaving, je kunt er verdomme niet meer zonder mee! We willen je niet kwijt,' dat laatste zegt mijn vader met tranen in zijn ogen. Ik kijk omlaag en voel ook de tranen opkomen. 'Een afkickkliniek gaat me toch niet helpen, ik zit deze maand gewoon even in een dipje, dat heeft iedereen toch wel eens?' Zeg ik, tot mijn spijt, met wat aarzeling in mijn stem. Mijn moeder schudt haar hoofd, 'Je gaat er sowieso heen, we hebben je al een paar maand op de wachtlijst staan. Dit is misschien de enige kans nog om jou te redden, papa en ik willen je niet zien lijden onder al je verdriet. We willen dat je je bed uit komt, met vriendinnen afspreekt, plezier met een vriendje hebt, en weet ik veel wat nog meer. Alsjeblieft Jade, doe het voor jezelf, en voor ons...' Het is een paar minuten stil, terwijl over alledrie onze wangen de tranen stromen.
'Wanneer moet ik erheen?' Vraag ik dan maar. Mijn ouders kijken verrast op, 'Dus je besluit om...' ik onderbreek mijn vader, 'Om er heen te gaan? Ja, maar ik doe het dan ook alleen maar voor jullie.' Mijn moeder geeft een kus op mijn voorhoofd. 'Over drie dagen is er plek voor je.' Ik kijk gelijk met grote ogen op, 'Zo snel al?!' Dat had ik niet verwacht... 'En waar is het?' vervolg ik. 'Dichtbij Londen, in Wembley.' I k knik goedkeurend. Ik zit vol met vragen, 'Mag er ook bezoek komen?' Ze schudden beiden hun hoofd. 'Hoelang zit ik daar dan?' Vraag ik, een beetje bang voor het antwoord. 'De meesten zijn er binnen drie maand al weer weg.' Al?! Pas, zullen ze bedoelen. Oké, en dan nu de belangrijkste vraag, 'Mag je je mobiel er houden?' Ik kijk ze beiden hoopvol aan. 'Ik heb nergens gelezen over of dat wel of niet mag, maar reken er maar op dat je hem daar moet inleveren..' zegt mijn vader. Ik krijg een pruillipje. Drie maanden zonder mobiel? Dat is onmogelijk voor élke tiener.

Opeens barst ik in huilen uit. Mijn moeder trekt me in een knuffel. 'Wat is er nou, schat?' 'Alles, maar dan ook alles... Gaat mis in mijn leven...' Ik veeg mijn tranen ruw weg. 'School was een ramp de afgelopen jaren... Ik heb geen vriendinnen, nog nooit gehad ook. Oh, wacht, ik heb er eentje, eentje aan de andere kant van deze hele verdomde wereld!' Ik sta op uit bed, 'Ik ben nog nooit uitgegaan, nooit samen met een vriendin geshopt, de enigen met wie ik praat zijn jullie... En dat terwijl ik verdomme zeventien ben! Zeventien jaren zijn al verpest...' Bij het laatste laat ik me weer op bed vallen. Ook hoor ik mijn ouders snikken. 'En echt, mam en pap, het ligt niet aan jullie... Jullie zijn, en waren, degenen die er altijd voor me waren,  ik neem jullie niets kwalijk, dat meen ik.' 'Dat weten we ook wel, lieverd. En we nemen jóú ook niets kwalijk, dat je dat even weet. Jij kan hier ook helemaal niks aan doen. Als je weer uit de afkickkliniek bent dan gaan we er gewoon even tussenuit, om naar Olivia, zo heette ze toch?' Ik knik, 'Om naar Olivia te gaan, of zij komt naar Londen, daarna kun je misschien naar een opleiding gaan kijken, en anders een baantje zoeken, het maakt allemaal niks uit, maar je moet wel weer een beetje onder de mensen komen.' Ik glimlach bij de gedachte dat ik Olivia dus waarschijnlijk binnenkort ga zien. 'Dat lijkt me geweldig, mam.' Zeg ik met een lief glimlachje. 'Maar,' altijd een maar, 'Dan moet je wel echt je best doen in die afkickkliniek, want mama, jij, en ik, weten alledrie dat het er echt zwaar voor je gaat worden, Jade.' Ik zucht, 'Ik weet het, en ik ga het proberen...'

'We zijn trots op je, lieverd.'

-

Juaah, dit was weer een chaptertje! Snel geupdate, toch? En dat met 7 toetsen in één week ^^ Twee heb k er al verknald maarjaa ;0 T komt allemaal wel goed :3 Na 4 comments + 5 votes ga ik verder! Hiernaast niet helemaal een quote, maar k vond hem wel leuk lol ;p Bij mij komt eruuut, Luke Hemmings stalked me because he is my boyfriend , yaay :3 Tell me in de comment wat er bij jou uitkomt? ;d

xx AshHisDrumsticks

/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\ 

edited