The Tweet - Ashton Irwin ✔️

#Meeting

Deze vier maanden waren erg moeilijk voor me, maar het heeft echt geholpen. Op de één of andere manier zit ik veel beter in mijn vel en ik moet zeggen, het voelt erg goed. Ik heb veel kunnen praten over mijn problemen, en hier begrepen de mensen mij ook echt. Vooral Lisanne, omdat die natuurlijk haast hetzelfde heeft meegemaakt, en misschien is dat wel de reden dat we beste vriendinnen zijn geworden.

Ik heb een paar keer in de kliniek een terugval gehad, dat ik overal zocht naar iets scherps, waarna ik uiteindelijk een keer een plastic broodmes bij het ontbijt heb kunnen meesmokkelen en heb gesneden. Maar al gauw hadden ze het door en is het mes afgepakt. Gevolg, ik moest de weken daarna mijn brood laten smeren door een leider, zodat ik geen mes in handen kreeg. Dat was dan ook de reden dat ik nog een maand langer moest blijven.

Naast de groepsgesprekken hadden we ook nog individuele gesprekken met een psycholoog. Daar heb ik drie keer een uitstapje naar de stad mee verdiend. Zo keken ze of ik na vier maanden weer normaal onder de mensheid kon komen.

'Ik ga je zó erg missen, Lisanne!' zeg ik met tranen in mijn ogen. Ik mag eindelijk naar huis, maar Lisanne moet nog langer blijven, aangezien ze een maand lang ongezien alcohol heeft gedronken via de uitstapjes naar de stad. Als de leider naar bijvoorbeeld de wc ging, of ging betalen toen ze in een restaurant waren, had zij stiekem drank gekocht, heeft Lisanne mij verteld. 'Ik jou ook Jade, maar ik beloof je dat zodra ik hier ook weg mag, ik gelijk naar je toekom!' Hoor ik haar met trillende stem zeggen. 'Beloof me dat je niet meer gaat snijden alsjeblieft.' 'Dat beloof ik, als jij maar niet weer aan de drank gaat, hoe sneller je hier dan weg bent.' Ze knikt. 'En beloof me dat je plezier gaat hebben me Olivia en Ashton, god, ik ben zo jaloers dat je Ashton gaat ontmoeten! Kun je regelen dat ik Luke kan ontmoeten?' Vraagt ze hoopvol. Ik lach door mijn tranen heen, 'Ik ga mijn best doen, maar ik weet nog niet wanneer ik Ashton kan ontmoeten, dus ik weet ook niet wanneer ik Luke voor je geregeld heb.' Ze lacht, 'Ga nu maar snel Jade, zoek de vrijheid op!' Zegt ze, half sarcastisch. Ik geef haar nog een laatste knuffel met een aanmoediging, 'Stay strong Lies!' Ik pak mijn ingepakte koffer, we zeggen elkaar gedag, en dan loop ik toch echt onze kamer uit. Ik kijk nog één keer achterom en zie dat Lisanne nog in de deuropening staat. Ik zwaai, waarna ze terugzwaait, en dan loop ik richting het kantoor van Sophia Johnson, wie hier zo ongeveer de directeur van dit gebouw is. Ik klop drie keer op de deur. 'Kom binnen!' Hoor ik vaag. Ik open de deur, waarna ik Sophia aan haar bureau zie zitten. Sophia is een fors gebouwde vrouw en rond de veertig jaar, denk ik. Ze is opzich wel aardig, alleen is ze soms een beetje apart. 'Ah, Jade. Klaar om naar huis te gaan?' Ik knik met een glimlach. 'Ga even zitten, dan kunnen we nog de laatste dingen doornemen,' zegt ze, terwijl ze wijst naar de leren stoel die voor haar bureau staat. Ik ga zitten en zet de koffer naast me neer. Ze opent het dossier wat voor haar ligt en kijkt er even naar. Ze begint te praten, ik geef antwoord op haar vragen en ik beloof dat ik ga proberen om niet met scherpe dingen in aanraking te komen.

Ik loop richting de wachtruimte met de koffer die achter me aan rolt. Hier ergens zouden mijn ouders moeten zitten, die me kwamen ophalen. Als ik even rondkijk zie ik ze in de hoek zitten, met een tijdschrift voor hun. Ik laat mijn koffer staan en ren naar ze toe. Wanneer ze rennende voetstappen horen en opkijken, staan ze gelijk op en komen ook op me afrennen. 'Jade!' 'We hebben je zo gemist!' Ik trek ze in een knuffel. Vier maanden je ouders niet zien klinkt makkelijker dan het is in werkelijkheid. 'Ik ben zó blij dat ik eindelijk naar huis mag.' zeg ik, terwijl ik weer tranen in mijn ogen voel opkomen.

Ik stap de auto uit en loop naar ons huis toe. Ik wacht voor de deur totdat mijn ouders ook uit de auto zijn gestapt. 'Weten jullie al wanneer Olivia hier naartoe kan komen? Of ik naar haar?' vraag ik vrolijk. Mijn vader opent ondertussen de deur. 'Dat overleggen we nog wel even met haar, oké?' zegt mijn moeder. Ik knik en loop het huis binnen. Mijn jas hang ik op aan de kapstok, maar ik stop doordat ik iets in de woonkamer hoor vallen. 'Wat was dat?' vraag ik achterdochtig aan mijn ouders. Ze kijken elkaar met een moeilijk gezicht aan. Zonder het antwoord af te wachten open ik voorzichtig de woonkamerdeur. 

'SURPRISE!'

Ik kijk met grote ogen door de woonkamer. Olivia Johnson, Luke Hemmings, Calum Hood, Michael Clifford en Ashton freaking Irwin staan in mijn woonkamer. 'OH. MY. GOD.' zeg ik sprakeloos. Ik ren als eerste naar Olivia toe en spring in haar armen. Ja hey, Five Seconds of Summer mag wel veel voor me betekenen, maar Olivia is toch echt mijn beste vriendin die ik voor het eerst in mijn leven in levende lijve zie. 'LIV!' 'JADIE!' zegt ze enthousiast terug. Tranen van geluk springen in mijn ogen. Na een aantal seconden fluistert ze, 'Ik snap dat je heel veel van me houdt, maar er staan nog meer mensen op je te wachten.' Ik lach en laat haar dan los. Ik loop naar Ashton toe en geef hem blozend een knuffel. Hij knuffelt me stevig terug. 'Heey Ashton.' zeg ik verlegen. 'Hey, niet weer zo verlegen doen hé? We zijn vrienden.' zegt hij. 'God, wat voelt het fijn om je eindelijk eens te zien!' vervolgt hij. Eh ja, kan ik nog erger blozen?  'En je bent zo mooi!' Ja, ik kan nog erger blozen. 'Jij ziet er ook niet verkeerd uit.' zeg ik giechelend terwijl ik hem loslaat. Niet verkeerd? Damn, hij is goddelijk. Zijn krullen die perfect langs zijn gezicht vallen, zijn lieve hazelbruine ogen, en dan heb ik het nog niet eens over zijn mooie gespierde lichaam gehad. Ik stap opzij en zie Michael voor me staan. Hij geeft me een knuffel waarna ik me voorstel. 'I like your hair.' zeg ik grijnzend, als ik zie dat hij zijn haar rood heeft geverfd. 'Danku!' Ook Luke en Calum geef ik een knuffel. 'Hoe zijn jullie hier gekomen? Olivia, waarom wordt je niet helemaal gek nu je ze ziet? Hoelang blijven jullie?' Ik zit vol met vragen. Iedereen lacht. 'We zijn hier gekomen dankzij je ouders,' zegt Olivia. Ik draai me om en zie mijn ouders glimlachend in de deuropening staan.  Ik ren op ze af en knuffel ze. 'Zo erg bedankt!' stamel ik. 'Het is al goed meisje, we weten hoe graag je dit wou.' Ik laat ze weer los en het is even stil. 'Wij gaan al weg hoor, we komen vanavond laat thuis.' zegt mijn vader met een knipoog. Ik knik en glimlach, waarna ze het huis weer verlaten. We gaan met zijn allen op de twee banken zitten. 'En om antwoord op je vraag te geven, ik was hier al sinds gisteravond, net zoals de jongens, en toen heb ik al het hele huis bij elkaar gegild, dus opzich kan ik me nu wel inhouden, en jij?' vraagt Olivia. 'Hm, ik denk dat ik het nog niet helemaal besef dat ik hier zit met mijn beste vrienden en idolen. Damn, dit zou Lisanne moeten zien...' mompel ik. 'Wie is Lisanne?' vraagt Ashton. 'Mijn kamergenoot van de afkickkliniek, we zijn hele goede vriendinnen geworden. Ze is een echte Luke-girl.' glimlach ik terwijl ik naar Luke kijk. 'Ging het een beetje in de kliniek?' hoor ik Ashton vragen, met, als ik het goed heb, een klein beetje bezorgdheid in zijn stem. Ik kijk weer naar beneden en haal mijn schouders op, 'Ging wel goed volgens mij,' zeg ik zachtjes. 'Laten we het daar maar niet over hebben, toch? Je bent er nu vanaf.' helpt Olivia me. Ik knik opgelucht. 'Maar hoe zijn jullie hier gekomen? Van jou wist ik het wel,' terwijl ik naar Olivia kijk, 'Maar hebben jullie het niet veel te druk met concerten enzo?' Calum begint te praten, 'We hadden deze twee weken eigenlijk helemaal geen concerten, alleen opnamewerk, wat allemaal in Australië zou gebeuren, zodat we in ieder geval onze familie's weer even konden zien, maar deze dude hier,' zegt hij, terwijl hij naar Ashton knikt, 'Wou zo graag naar jou toe dat hij met management heeft kunnen regelen dat we die opnames niet deden, maar wel een aantal concerten door Engeland heen, dus ja, wij moesten dan maar verplicht mee.' zegt Calum lachend. Ik zie dat Ashton bloost, net als ik doe. Het is echt ongelooflijk dat Ashton dit allemaal voor míj doet...

Maybe I feel some butterflies?

~

Volgens mij worden de hoofdstukken steeds langer, yaay c:

OKE EN NU WORD IK ECHT HELEMAAAAL GEK, IK KEEK ZO EVEN OP WATTPAD EN ZAG DAT IK OP #7 STOND VAN FANFICTION, HEY, IK STA ZEVEN OP FANFICTION, EN IK SCROLL VERDER EN MAAK INEENS ZO'N RAAR GELUID, ASDFGHJKL IK STA 7 BIJ FANFICTION AAAAAH. THANKYOU ALL SO MUCH CANT THANK YOU ENOUGH AAAAH LOVE U

xx AshHisDrumsticks

/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\ 

edited