The Tweet - Ashton Irwin ✔️

#End

Nu, twee weken later, zijn we sinds een week in Australië. Ashton en ik hebben de laatste tijd veel gepland en gedaan. We hebben het ten eerste aan mijn ouders verteld, die woedend waren, maar ook begrepen dat ze er niet veel aan konden veranderen en uiteindelijk is die woede dan ook vervaagd, gelukkig. Diezelfde dag heb ik het ook aan Lisanne verteld, die een geweldige reactie had en vooral erg blij voor Ashton en mij was. In Australië moesten we het de familie van Ashton vertellen, die reageerden geschokt, maar niet veel later heel blij, vooral Lauren en Harry. Twee dagen geleden hebben we het bekendgemaakt aan de wereld via een persconferentie. Dat ik zwanger ben en dat, als alles goed verloopt, over een paar maand een aantal concerten verzet zullen worden. 

Binnen een mum van tijd kregen Ashton en ik veel positieve reactie's, maar die werden overschaduwd door miljoenen haatreactie's en we werden Trending Topic op Twitter, wat allemaal nog steeds aan de gang is. Uit voorzorg had ik mijn Twitterapp al verwijderd. Verder gaat het met de zwangerschap ook goed, alleen heb ik soms wat last van ochtendmisselijkheid, maar dat moet ik maar voor lief nemen. Ashton en ik hebben al twee definitieve namen voor het kindje, een jongens- en meisjesnaam. Ook hebben we al een aantal mooie huizen in Sydney gevonden en zullen daar vandaag bij langsgaan. Ashton is constant bij me en laat me eigenlijk alleen alleen als Anna, Olivia en ik een meidendag of meidenuurtje hebben ingepland. Ik vind het lief dat hij zo bezorgt om mij en het kindje is maar ik kan er soms ook wel gek van worden.

~

Bewonderend lopen Ashton en ik het huis door, samen met de makelaar. Dit is het eerste huis wat op ons lijstje stond. Een wit, vrijstaand huis. Het is niet megagroot omdat Ashton en ik dat niet willen, het is misschien een iets groter huis dan de gemiddelde huizen hier in Sydney. Verder wel met een grote, prachtige tuin en omringt door middel van een hoog hek. Ik hou Ashton's hand vast terwijl we naar boven lopen. 'Het is prachtig...' mompel ik. Instemmend knikt hij. Glimlachend kijkt de mannelijke makelaar ons aan. Hij leidt ons verder rond, vier slaapkamers en twee badkamers bevinden zich op de eerste verdieping.

Nadat we in drie uur vijf huizen hebben bezocht weten Ashton en ik het zeker. 'We hebben interesse in het derde huis,' zegt Ashton glimlachend tegen de makelaar, wanneer we in zijn kantoor zitten. Hij kijkt even tussen zijn papieren, 'Het vrijstaande huis in Hornsby?' Ashton en ik knikken. 'Mooi dat jullie een keuze hebben gemaakt! Ik zal even wat formulieren uit printen en dan bespreken we de verdere informatie.'

Ashton en ik zitten op de bank bij Ashton's ouders thuis. We zijn de enige die thuis zijn en hebben het onszelf gemakkelijk gemaakt door lekker uitgebreid op de bank te liggen. Met mijn hoofd lig ik op zijn borstkas, die rustig op en neer gaat. Doordat ik wat last had van mijn buik hebben we besloten om het rustig aan te doen deze avond, in plaats van af te spreken met de jongens en Olivia. Ashton heeft rustig zijn hand op mijn buik laten rusten en is ondertussen bezig op zijn mobiel. Ik kijk televisie, maar aangezien het programma me niet interesseerd heb ik mijn aandacht al snel afgeleid naar Ashton's mobiel. Hij is aan het praten in de groepswhatsapp van de band. Al snel interesseert dat me ook al niet meer en val ik rond half acht al in slaap.

Ik open mijn ogen wanneer ik merk dat ik opgetild wordt. In bruidshouding lig ik in Ashton's armen. 'Rustig maar, ik breng je even naar boven,' zegt hij glimlachend. 'Hoe voel je je?' Ik zucht, 'Ons kindje is weer bezig volgens mij.' Een schuine glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik merk dat ik op een bed word neergelegt en sluit al snel weer mijn ogen.

Ik word midden in de nacht wakker met immense buikpijn. Ik kreun van de pijn en sla mijn armen om mijn buik. Ik schud Ashton door elkaar, in de hoop hem wakker te krijgen. Hij opent al snel zijn ogen en waarna hij mijn paniekerige gezicht ziet komt hij al snel in actie. Hij doet het licht aan en wat ik dan aantref op het bed is vooral bloed. Huilend pak ik Ashton vast. 'Blijf normaal ademen, ik ga een ambulance bellen.' zegt hij, ook met tranen in zijn ogen. Hij zit kort aan de telefoon en hangt al snel weer op. 'Ze komen eraan, ze komen eraan.' Trillend pakt hij mijn hand vast. 'Ik ga mijn moeder halen, ik ben binnen tien secondes weer terug!' Bang kijk ik hem aan, ik wil niet in deze toestand alleen blijven. Hij rent snel weg en houdt zich aan zijn woord, hij is namelijk al snel weer in onze slaapkamer, mét Marie. Met een klaarwakker gezicht komt ze op me af rennen. 'Meisje... Blijf rustig ademen, in door je mond, uit door je neus.' Ashton komt naast me zitten en ik pak hem weer vast. Ik kreun, deze pijn is onwerkelijk. 'Jade, blijf bij me, het komt allemaal goed!' zegt hij, ook om zichzelf gerust proberen te stellen. Ik schreeuw het uit van de pijn en knijp in Ashton's schouder. 'Dit gaat niet goed, Ashton, echt niet!' roep ik na zijn volgende poging tot geruststelling. Van veraf hoor ik sirenes en Marie rent naar beneden om de deur open te doen. Ik knijp in Ashton's hand. 'Beloof dat je bij me blijft,' pers ik eruit. 'Voor altijd,' zegt hij huilend. Twee mannelijke ambulancebroeders komen de kamer in. 'We brengen je naar het ziekenhuis, maar bereid je alvast voor op een bevalling,' zegt de ene al snel. Ik word op een brancard gelegt en hou ondertussen Ashton's hand stevig vast. Ik knijp mijn ogen dicht van de pijn en blijf hopen dat alles goed komt, met mij, maar vooral met ons kindje.

POV Ashton

Hulpeloos zit ik in een wachtkamer. Jade ondergaat op dit moment een keizersnede. Dat is alles wat ik weet. Alleen dat beetje informatie heb ik gekregen. Geen hoopvolle berichten, ik weet niet of het levensbedreigend is, of ons kindje het overleeft, of Jade het overleeft?

Twintig minuten later zit ik hier nog steeds, samen met mijn moeder. Hoopvol sta ik op wanneer er een verpleegster op me afloopt. 'Meneer...Kunnen we u even meenemen?' Met een bang voorgevoel knik ik. Ik loop achter de vrouw aan, naar een klein kamertje. 'Het kindje is geboren, maar verkeerd in slechte toestand...' Klap één.

'Uw vrouw is veel energie en bloed verloren. Beiden verkeren ze in levensbedreigende staat...' En daar hebben we klap twee.

~

Wow. Wow. Wow.

Dit is het einde, en ik meen het. Dit is sérieus het einde van The Tweet. Kan je je het voorstellen? Ik namelijk niet. Dit idee had ik al langer in mijn hoofd, maar ik had verwacht dat dit pas over een paar hoofdstukken verder zou gaan gebeuren.

Oké, ik ga nu heel formeel een dankwoord zeggen.

Ik begon dus met dit boek op dit account. In het begin had ik misschien vier, vijf lezers, kun je je dat voorstellen? Nee? Ik ook niet, want in een klap kwamen er duizenden bij. Nog steeds snap ik niet hoe en stiekem ben ik er best wel trots op :')

Ik heb veel nieuwe mensen leren kennen en heb er een aantal leuke vriendinnen aan overgehouden, waar ik heeeel blij mee ben ;D

Maar mensen, op dit moment heeft The Tweet 143K lezers, 10,8K freaking votes, meer dan 1800 geweldige reacties en staat hij nu op nummer 9 in fanfictie. DIT. IS. ZO. GEWELDIG. Ik kan jullie niet vaak genoeg bedanken...

Dit is gewoon onwerkelijk... Ik hou van jullie allemaal, want dankzij jullie is dit dus gebeurd, oh mijn god. THANK YOU SO MUCH!

Er komt een vervolg, maar wanneer weet ik niet. Ik hoop zo snel mogelijk, maar de komende tijd krijg ik het best wel druk met vanalles en nogwat. Ook ben ik bezig met een nieuw boek, ghehe :3

Iedereen die geslaagd is voor zijn examen, CONGRAAAATS! YAAAS!

EN IEDEREEN DIE BIJ HET CONCERT DEZE AVOND WAS HOE WAS HEEEET? IK WIL ALLES WETEN GHEHE.

Dit is dan dus serieus het einde. Het zou geweldig zijn als iedereen een reactie zou willen achterlaten met zijn eigen ervaringen van dit boek enzovoooort, gewoon, als laatste iets :')

Tot in het vervolg!

xxAnna

/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\

edited