The Tweet - Ashton Irwin ✔️

#Phonecall2

'Hallo... Met... Ehm, Jade.' Gosh, waarom moet ik nou weer stotteren?! 

'Niet zo zenuwachtig doen, ik ben maar Ashton,' hoor ik hem lachend zeggen. 

'Máár Ashton? Gosh, je bent mijn grootste idool natuurlijk ben ik zenuwachtig.' zeg ik giechelend. 

'Aah, dat klinkt schattig,' zegt zijn mooie stem terug, 'Maar vertel, waarom ben je midden in de nacht wakker?' komt hij ter zake. 

Ik zucht. 'Het is nogal een lang en ingewikkeld verhaal, en ik wil je er echt niet mee opzadelen, maar ik vind dat je het moet weten...' 

'Oké... Tell me.' 

'Okay... Door het pesten werd ik een soort van, depressief? Zo noemen mijn ouders het in ieder geval. Ik snij mezelf, ik lig deze maand alleen maar in bed, ik eet niks meer en mijn ouders hebben besloten om me naar een afkickkliniek te sturen.' zeg ik snel achter elkaar. 

Ik hoor Ashton een schokkend geluidje maken. 'Jade... Wat erg voor je... Jade, snijden is toch niet de oplossing? Of jezelf uithongeren? Dat moet zo'n lief meisje niet bij haarzelf doen.' zegt hij verdrietig. 

'Het spijt me zo erg... Maar kom op, je weet toch hoe het voelt? Dat je op dat moment gewoon geen andere uitweg ziet? Jij hebt dat ook gevoelt, Ash.' Zeg ik met een brok in mijn keel. 

'Ik weet het, ik heb mezelf ook gesneden en ik heb mezelf ook zoals jou gevoeld, dat ik geeneen uitweg zag. Maar nu ik clean ben, al een paar jaar, besef ik ook dat dit niet de oplossing was, en daarom zeg ik dat nu tegen jou. En het spijt me dat we het alleen maar over mij hebben gehad. Verdomme, ik dacht echt alleen maar aan mezelf of niet? Ik aan het vertellen over de worldtour terwijl jij je zat te snijden, god hoe moet je je gevoeld hebben. Het spijt míj, jij hoeft je niet te verontschuldigen.' Ik hoor hem snikken. Ik breek nu gewoon. Ik heb Ashton aan het huilen gemaakt... 

'Nee, zo zit het niet. Het is juist een afleiding als ik met je praat, jij was degene die me vrolijk maakte, en nog steeds. Dus alsjeblieft, verontschuldig je niet.' 

Het is even stil. 'Overmorgen moet ik al naar de afkickkliniek... Ik moet er minimaal drie maanden blijven. Ik kan dus niet naar het concert en mag geen contact met de buitenwereld.' Zo, dat is eruit. 

'Damn... Dus we kunnen ook geen brieven sturen?' Vraagt hij hoopvol. 

'Nope.' 

'En ik kan je dus ook niet ontmoeten bij het concert?' 

'Ook niet...' Een traan glijdt over mijn wang.

'Dan kom ik, zodra je uit de afkickkliniek bent, naar je toe, dat beloof ik.' 

'Dat zou geweldig zijn! En je geeft me een privèconcert?' Dat laatste zeg ik lachend. 

'Voor jou altijd.' zegt hij lief. Ik voel mijn wangen warm worden. 

'Hoe voel je je eigenlijk?' vraag ik dan maar. De laatste keer dat ik hem had gesproken, twee dagen geleden, was hij ziek. 

'Verander maar van onderwerp,' hoor ik Ashton met een klein lachje zeggen, 'Maar, ja, het gaat goed, alweer beter, en vanavond weer een optreden.' 

'Gelukkig!' 

'Maar... Het spijt me echt. Ik moet denk ik ophangen, we hebben soundcheck, en jij moet slapen...' zegt hij twijfelend. 

'Ik snap het Ash, no problem.' 

'En, ehm...' Hij lijkt even te aarzelen. 'Nog een klein vraagje, zou ik Calum, Luke en Michael het misschien mogen vertellen? Als je het niet wil doe ik het niet, en dan begrijp ik het ook, Jade.' zegt hij.