No Name: The Organization Series #2 - The Troublemaker

Chapter 10

I walk as fast as a snail. I'm not in a mood to do things but the luck is on me now. If only I have the courage to disobey him I would but it's big boss we're talking to!

Mas gugustohin kong maglakad zombie at kahit pa sabog na sabog na ako, kesa ang hindi sundin si daddy. Hinay-hinay akong naglakad palabas ng kwarto ko.

"Russell go downstairs now.. The breakfast is ready!" Rinig kong sigaw ni mommy sa baba.

"No need to yell mom!" Tamad kong saad habang pababa ng hagdan.

Napahinto ako sa paglalakad nung may nahagip ang tingin ko. Tamad na tamad kong pinakatitigan ang mga pinsan kong nagpupugad sa sofa.

"What's with the face couz?" As usual mahihimigan parin ang pagiging sarkastiko na saad ni Thirteen.

"Alam ko namang hindi ka gwapo pero paki-ayos ng mukha mo, masyado kang pumapangit eh." It was my 'good' cousin, Eleven!

Hindi ko siya pinansin at mariing pinakatitigan silang lahat. Kompleto sila, kahit si Two na mahirap hagilapin ay nandito. Si Four na parang tangang nakapanglumbaba habang nakatitig sa mga koko niya. At si Seven and Eight ay nag-tatawanan habang nakaturo sakin.

Nangunot ang noo ko at dahan-dahan silang nilapitan. "Ke aga-aga nandito na kayo? Hindi na ba kayo magkasya sa mga pamamahay niyo at dito niyo naman naisipang magkampo!?"

As expected. My not so handsome yet so overreacted cousin bragged out!

"I'm a homeless handsome man cousin!" Rinig kong pagdradrama ni Eleven. Pinukol ko siya ng masamang tingin. "My house got bomb and I don't have a decent roof to sleep with! I asked for help, but jesus, no one helped me!" Sumisinghot-singhot siya at pinapahid pa ang imaginary niyang luha.

Ibinato ni Four ang hawak na throw pillow kay Eleven. "You're disgusting!" Ani nito.

"We didn't helped you because we don't have any reasons to do so!" Nakangiwing komento ni Seven.

"How could you!?" Talagang pinanindigan niya ang pagdadrama. Nanlalaki pa ang mata niya at parang disappointed na umiling. "With or without reasons, you must help!"

"Enough boys!" Tatawa-tawang pagsasabat ni mommy sa usapan. "We should eat now, com'on!"

Nanliit ang mata ko sakanila. Kalauna'y napairap na lang ako at naglakad na papunta sa dining room. Agad na akong umupo sa hapag at nagsimulang kumuha ng pagkain.

Hindi pa ako tuloyang nakakasubo nung magsidatingan ang mga mukong. And take note, at home na at home!

"Wow.. Feel at home!?" Sarkastiko kong saad na hindi naman nila pinansin.

Hindi na ako nagsalita pa at tahimik na kumain. Literal na hindi ko sila pinansin. Pagkatapos na uminom ay saka lang ako nag salita ulit.

"So, what are you guys doing here!?"

Sabay-sabay silang nag-angat saakin ng tingin at sabay-sabay rin nila akong pinagkibitan ng balikat bago nagpatuloy sa pagkain as if hangin lang ang naging tanong ko.

Napatawa si mommy at siya na rin ang sumagot. "Pinapunta sila ng daddy mo dito."

"Is that so? Where's daddy by the way?"

"HQ. He's waiting for you there!" Sabi niya na kinindatan pa ako.

If only you knew I how it feels mom. ಥ⌣ಥ

Pagkatapos na mag-agahan ay umakyat ulit ako sa kwarto para makapaghanda. Pagkatapos na pilitin ang sariling mag-ayos ay dumeretso ako sa kotse para pumunta na sa HQ.

Habang nasa byahe ay hindi ko maiwasang mapatingin sa shotgun at backset. Mag isa lang kasi akong bumibyahe ngayon and it feels unusual.

Wala si Caspian ngayon for some reason. I don't know his whereabouts lately. Lagi kaming magkasama at literal na lagi siyang nakabuntot sakin pero nitong mga nakaraang araw ay madalang na kaming magkita at laging nagkakasalisihan, but I do understand him. If I know nasa hospital lang yun. Nasa ospital parin kasi ang nanay niya at nananatiling comatose for about three months now.

I offered a hand to him but he declined. He's a good friend of mine and a trustworthy man. Magkakilala na kami kahit nung nagsisimula pa lang akong gumawa ng sariling pangalan. I wanted to help him out but he just immediately declined it. Gusto kong tumulong pambawi sa lahat ng nagawa niya para sakin pero ayaw niya at laging sinasabing gagawa siya ng sariling paraan. Even so, I still save a room for him. Na kapag dumating yung oras na kailanganin niya ang tulong ko ay may maibibigay ako.

Napailing ako nung bigla na lang pumasok sa isip ko si B.

That woman!

I wonder if she's in the HQ now? Pinatawag din ba siya ni daddy tulad ko?

"Of course moron! She's your partner, remember!?" Mahinang bulong ko sa sarili.

Napapailing na napangisi ako. Here we go again in my 'talking alone, answering my own question disease.'

Malala na to! Hindi na to maganda! Ano ngayon kung nandon siya? Natural lang yun kase partner ko siya!

Aishh..

Nanlaki ang mata ko at agad na napakabig ng manibila nung biglang may dumaan na kung ano sa kalsada. Mabilis kong ipinark ang kotse ko sa sidewalk at agad na lumabas para tignan kung ano yun.

"What the hell!?" Mahinang saad ko pagkakitang wala namang kung ano sa kalsada.

Pinasadahan ko ng tingin ang kabuoan ng highway pero wala talaga.

Napabuntong hininga ako.

"Ayan... Overthink pa! Kung ano-ano nang nakikita mo!" Paninirmon ko sa sarili.

Isang beses ko pang tinignan ang kalsada bago napag desisyonang bumalik na sa loob ng kotse, pero bago pa man ako makapasok ay may napansin ako sa bumper.

Kunot noong nilapitan ko iyon. Pinakatitigan ko iyon at napagtantong isa yung papel. Nagtataka akong napatingin ulit sa kalsada at muling ibinalik ang tingin sa papel.

Puno man nang pagtataka sa kung paano iyon na punta at nadikit doon ay kinuha ko parin at tinignan kung ano ang nakapaloob.

Lalo lang na nagsalubong ang kilay ko pagkakitang isang sulat or something iyon.

Hello there! It's me, your very own Craig. I was in the garden and enjoying sipping my cup of tea prepared by my trusted friend, Rolly. I was in the peke of finishing my tea when a woman holding a beautiful blue flower entered the garden, it was my wife, Ronna. She handed the flower to me and I was in owe. The flower has a mesmerizing beauty I couldn't afford but to smell it.

As minutes goes by, my vision gets blurd. A few seconds everything went black. Little did I know the tea I was sipping has a Belladonna in it and the flower i was smelling is a Aconite.

I don't care if someone kill me. I'm not bothered of myself being killed. All matters to me is, I was poisoned by my two trusted individual. For all the people who can kill me, they were the one who have done it and it's saddened me. I trusted them enough yet they still betrayed me.  – T.M.

Napatanga ako sa nabasa. It was more like a note of a old man being poisoned and betrayed by his trusted individual. The heck is this! Anong pake-alam ko dito?

Napahinga ako at napatitig sa sulat bago ko iyon pinunit at itinapon sa malapit na trash bin.

Pagkatapos na maitapon iyon ay dumeretso na ako papasok sa kotse at tinahak ang daan papuntang HQ.

.•°∆°•.

Third Person's POV

Just like a suicide case, everyone seek for evidence. But how can you be so sure that it was really a suicide case? The worst think there is, they would only believe in first angle, that it was really a suicide and not a murder case for having the suicide note as their evidence. 

But not like a suicide nor murder case. The man who have read the note has nothing to think of.

Hindi nito nakuha ang totoong mensahe ng sulat. He just taken it for granted.

He couldn't figure out the real intention of the sender very soon. He didn't think of any! He could have at least understand it because just like Craig, the note was really meant for him!