No Name: The Organization Series #2 - The Troublemaker

Chapter 30

Izanami didn't hesitate to ward off her own body just to protect him. Hindi ito nag-alinlangan na salohin ang balang dapat sana ay para sakayan. That thought lingering on Zero's mind make him more guilty than ever. Lalo lang din nadaragdagan ang kabang nararamdaman niya. Simula nung makita niya itong napayakap at napada-usdos sa katawan niya ay hindi na siya linubayan ng panggamba. Panggamba na siya mismo hindi alam kung saan ito nanggagaling.

Hindi mabura sa isip niya ang dugong tumutulo sa bibig ni Izanami habang unti-unting nawawalan ito ng malay.

Tahimik ang lahat ng mga kasama niya. Kanina pa nila naisugod si Izanami dito sa ospital pero hindi parin lumalabas ang mga doktor sa OR para masabi ang kalagayan ng babae. Naihulamos niya ang parehong palad sa mukha. "Fvck!"

Nabigyan na rin siya ng paunang lunas pero hindi siya nanatili sa hospital room niya. Mas gusto niyang dumito at alamin ang magiging kondisyon ng taong sumagip sa buhay niya.

Habang nagkakanya-kanyang react ang lahat, wala namang imik ang isang lalaki sa tabi. Tahimik lang nitong pinapanuod kung paano umakto ang lahat. Walang mababatid na emosyon sa mukha nito na para bang hindi ito intirisado sa mga nangyayari. Pero kung titignang mabuti, napakalimlim ng mga mata nito. Marahil ngang maaari mong maitago ang emosyon sa mukha ngunit hindi ang mga mata. Kailanman hindi nagsinungaling ang mata sa kung ano ang totoo nitong nararamdaman.

"It's okey. Everything will be alright. She'll be fine!" Napabaling ang tingin nito nung may nagsalita sa gilid niya.

It was Caspian.

"It's my fault, ain't it?" Pagsasalita nito sa mababang boses. "If only I was brave enough I should at least make things a bit easier for her."

"I depended on her that I didn't make any move. I let her control everything—even my life. Nagpadala ako sa takot kay daddy na hinayaan ko lang siya. Pinanghawakan ko ang pangako at lahat ng sinasabi niya kaya hindi ako gumawa ng kahit ano. Parati niyang sinasabi na magtiis lang ako, na ginawa ko naman. Sana pala, habang nagtitiis ako ay tinulongan ko rin siya!"

"Nah, don't think like that. Everything happens for a reason and everything in this world has a return. Lahat ng bagay may kapalit, may it be small or big, it doesn't matter. May rason kung bakit hinayaan niyang mangyari iyon Ichiro. Ginusto at pinili niyang salohin ang balang hindi naman dapat para sakanya, I guess it was the only way she know to repay Zero for everything she done to him."

"In a short period of time, I get the chance to know your sister and I can say that she's really a good person. Not just for being herself but also for being fierce yet sweet to the people she treasure the most. She set my standard towards woman so high."

Napayuko ang tinawag na Ichiro. Ikinubli nito ang nagbabadyang ngiti sa labi. He really is soft when it comes to his sister—Izanami. Hindi sila magkapatid na buo pero hindi nito ipanaramdam sakanya na magkaiba o may iba sakanila. Lagi nitong sinasabi na as long as pareho silang may dugong hapon ay magkapatid sila.

Agad na napaangat ang tingin nilang lahat nung sa wakas ay bumukas na ang pinto ng OR at lumabas doon ang isang doktor. Agad na lumapit ang lahat, it was Zero who ask first.

"How was the operation doc? Is she alright?" Mabilis nitong tanong.

"I do have good and bad news." Pagsasalita ng doctor. Tinanggal nito ang suot na salamin at napabuntong hininga. "The good news is, we successfully removed the bullets out from her body. Good think it didn't hit her heart and so as her lungs didn't got injured that much."

Napahinga ng maluwag ang lahat ng naroon dahil sa narinig not until they hear the bad news.

"And the bad news is, we noticed something on her head. And I supposed na trigger ito ngayon dahil sa pagka baril niya. We run some CT scan only to find out that there is a small fragment of I think bullet on the back of her head. Napakaliit nito na hindi ko alam kung maaari ba itong matanggal. It's going to be infrugal."

"So what's the real condition of Izanami right now doc!?" Said Caspian.

"We maybe removed the bullets out of her body and for now I can say that she's okey but," pagpuputol ng doctor sa sinasabi niya bago tinignan sila isa-isa. "I don't know yet when will she wake up! Because of the fragment on her head, after a week and she's still not awake we will consider her comatose!"

"Let's hope for the better. Science has all the means but he is the only one can make things possible. So let's just pray for Ms. Young fast recovery. She will be transferred to the ICU for the meantime. I'll take my leave now." Huling sabi ng doctor bago inexcuse ang sarili at naglakad paalis.

Para namang natutop sa narinig ang mga kasama ng babae. Napaupo si Zero sa semento at nasapo ang mukha. Hindi niya alam kung ano ang nararamdaman niya. Labis siyang kinakain ng konsinsiya.

"Fvck! Ako dapat yun! Ako dapat yung nabaril! Ako dapat yung nakaratay sa hospital bed ngayon!" Mariing usal nito.

"Don't blame yourself Z! Hindi ito ang panahon para magsisihan. Kailangan ni Azi ang panalangin natin ngayon, hindi yung pagsisisi!"

Umiling ito at lalong nanlumo. "Hindi! Yung coat! Itong coat niya!" Pagtuturo niya sa coat ni Izanami na hanggang ngayon ay suot niya parin. "May bullet proof! May bullet proof to pero ibinigay niya sakin! Inuna niya ako! Kung sana hindi niya ito ipinasuot sakin, sana hindi siya napurohan—"

"Stop! There's no use of blaming yourself. Narinig mo naman ang sabi ng doctor di'ba? Naging komplikado lang dahil may bala sa ulo niya." Pagpuputol ni Ichiro sa mga sinasabi ni Zero. Umiling ito at tinitigan siya. "It's my fault!"

"The fvck Ichiro! What are you talking!? Alam nating pareho na wala kang kasalanan!" Pagsasabat ni Caspian sa usapan.

"It is! If not because of me there won't be any bullet on her head now!"

"You didn't shot her, so it isn't your fault!"

"I told you! If not because of me she won't be shot! Kung hindi niya lang sinalo ang balang para sakin hindi siya mababaril at sana walang bala ngayon ang ulo niya!"

Napaangat ng tingin si Zero at hindi makapaniwalang napatitig kay Ichiro. "What do you mean?"

Tumango si Ichiro at malungkot silang nginitian. "Matagal na yun! Nasa Japan pa kaming pareho nung may nagtangkang bumaril sakin. It was a long range sniper. Nakita ni Azi ang laser sa ulo ko kaya bago pa man tumama ang bala sakin, niyakap niya ako. Then voila she was shot because of me!"

Mapaklang napatawa si Ichiro. Gaya ng iba hindi na nito alam kung ano ang mararamdaman niya. Nasasaktan siya para sa sinapit ng kapatid. Napakaraming pasakit ang ibinigay ng mundong ito sa kapatid niya. Izanami was one of those unfortunate in many ways. Lahat na lang hindi umaayon sakanya. Lahat hinihingan ito ng kapalit at mukhang ang buhay nito ang kapalit sa pagkakataong ito.

At a very young age, nakita niya kung paano magdusa si Izanami. Magkasing edad lang sila pero tinuturing niya itong ate. Hanggang sa pinatapon ito ng daddy nila dito sa pilipinas at pinilit na tumira sa nanay niya. Lahat na yata ng pagdurosa sa mundo naramdaman ng ate niya. At ngayon nasa hindi magandang kondisyon ang buhay nito.

Does everyone suffered like what we're suffering? Does this world have the equallness or does it because you're the one unfortunate and played by the cunning faith?