Lali || Yarı Texting ||

17

-karanlık herkesin acılarını sakladığı yer miydi? -
Bölüm:17

Keyifle okumalar 🌿
_____________________

Ruhum bedenimi terk ediyormuş gibi hissederken son duyduğum silah sesleriydi.

Her tarafımı acı kaplamıştı.

Siyah.
Her şey, her yer siyah.
Kimse yok, ya da herkes vardı. Karanlık herkesin acılarını sakladığı yer miydi?

Peki ben acılarımı orda saklayabilir miydim?

"Lalinya!"

"Lalinya!"

"Lalinya uyan."

"Beş dakika daha." Diye sayıklandım.

Yerin birden sallanmasıyla gözlerim istemsizce aralandı.

Her şey gözlerimin önünden bir film şeridi gibi geçerken tek gördüğüm şey yerde kanlar içinde yatan adamdı.

"Po-polis gele-cek. Ö-ölüyor." Dedim elimi uzatıp.

Bir işe yarar mıydı ki?
Onu kurtaramazdım bana yaptıkları şeyden sonra.

Peki beni kim kurtaracaktı?

Gördüğüm kanın haddi hesabı yoktu. Adamın kanı ellerime bulaşmıştı. Gözüm tekrardan karırkan uyanmamak istercesine kapatmak istedim.

🌿

"Kahretsin!"

"Ona vermelisin dedim sana ben!"

"Elini kana bulamamalı, o masum. Anlamıyor musun!? Onu geberteceğim, pezevenk."

"Neden tüm planıda bozdun ki!? Yalan yanlış konuştun. Geç kalmasaydın hiçbir şey olmayacaktı."

"Onu gönderen sendin! Kulaklıktan duyabiliyoruz."

"Kesin sesinizi! Kız kan kaybediyor."

"Kahretsin!"

🌿

Başım zonkluyordu ve başımın dibinde bağırıyorlardı.

Oradan kurtulmuş muydum?

Gözlerimi aralamak için çok çaba sarf etsemde işe yaramadı, rahatsızca yerimde kıpırdandım.

"Uyanıyor mu?"

"Bilmiyorum." Diyen Demir'in sesi çok yakından kulaklarıma ulaşınca şok etkisiyle gözlerimi açtım.

"Uyandı."

Gözlerim gözleriyle buluştu. Gözleri ne kadar da güzeldi, ilk defa bu kadar yakından görmüştüm.

Gözlerimi zar zor da olsa gözlerinden aldım etrafı inceledim. Arabadaydık ve gidiyorduk. Herkes burdaydı; Alperen arabayı sürüyordu, Acar ve Evin karşımda oturmuş bana bakıyorlardı.
Ben, ben mi?
Demir'in kucağında uyuyordum.

Demir'in kucağında ne işim vardı?

Ne işim olduğunu bilmesem de çok rahat olduğunu biliyordum.

Yavaşça kendime gelirken bedenimde ki ağrılar kendini belli ediyordu.
Ayağım zonkluyordu, kopacakmış gibiydi.

Başımın ağrısını göz ardı ederek ayaklanmaya çalıştığım sırada "Lalinya ne yapıyorsun? Yat yat." Diyerek beni geri uzandırdı Evin.

Ohhh Demir'in kucakları da güzeldi he.

İç ses ne zamandır doğru söyleme başladın?