ＴＨＥ ＧＥＮＩＵＳ ＢＡＳＫＥＴ ＭＡＮ ＩＳ ＩＮ ＬＯＶＥ《Ｈ.ＳＫ》

TWO.

Kumi's Point of View.

I'm Kumi Edogawa. Kakarating ko lang ng Kanagawa because of my Mom's stupid punishment to me. And what kind of punishment is that? Ang ipatapon ako dito sa Kanagawa because they caught me drinking alcoholic drinks in that bar back when I'm still at the Australia and sa mga salita na sinabi ko, like duh? Ibang bansa 'to. It's literally fine to drink, especially when I have problems.

[FLASHBACK, several days ago.]

ー

"Explain what we saw back there at that bar, Kumi!" My Mom angrily said to me, that made me cover my ears.

Blah blah blah. Whatever. I'm not gonna listen to what she says. That's what I really am. A stupid, hard headed, such a failure and a disgrace in my family.

Instead of answering her goddamn nonsense talking, I didn't ever bothered to even speak a single word.

"For God's sake, Kumi! Hindi kita pinalaki ng ganiyan!" Sigaw na sermon niya sa akin.

What the heck does she wants to hear then? My reason why I'm there, drinking? Fine! I'll tell her then!

"Do you wanna know why the hell I was drinking at that bar? Because of you, my family!" Sigaw ko rin, kaya napatahimik siya.

"I kept this to myself, for freaking 16 years of my exsistence, Mom!" Sigaw ko, kaya napataas ang kilay niya.

"Our whole family thinks that I'm just a like piece of trash, na wala akong mararating sa buhay dahil kahihiyan ako, at disgrasya lang ako sa pamilya niyo! May narinig ba kayo sa akin na ni isang reklamo tuwing sinasabi niyo sa akin na mag-aral akong mabuti when I'm already doing it?! Nakikita niyo ba 'yung sacrifices ko? 'Yung hardworks ko? 'Yung mga achievements ko? Hindi, 'di ba? Kasi ano? Kasi palagi 'yang kumpanya na 'yan ang inaatupag niyo ni Dad. Mom naman! Anak niyo ako e, pero bakit ganito? Bakit kung tratuhin niyo ako ay daig ko pa ang basura? Ganito ba ako kawalang kwenta sa inyo? Na sa tuwing sasabitan ako ng medals, wala kayo! Puro sila Kuya Eron at Nanny lang ang nagsasabit sa akin! Buti pa ang ibang tao, nakikita ang halaga ko! Samantalang kayo, kayo na magulang ko, hindi! And even my dream to be a model, hinadlangan niyo! Bakit? Dahil hindi niyo ako kayang pagkatiwalaan!" Mahabang sabi ko habang inaalala ang mapait na mga nakaraan ko.

"I was born at the right time, but with a wrong family." I whispered to myself with a blank face.

But inside, I am hurt. I am broken, and my heart has been shattered into a million pieces.

"You!" Kita ko ang ugat ni Mom sa leeg dahil siguro sa gigil? I don't really know and I don't care.

"You're going back to Kanagawa! Doon ka nababagay, and that is your punishment! Masiyado ng magaspang iyang ugali mo! Hindi nababagay sa tanyag na apelyido ng mga Edogawa." Dagdag niya pa.

Of course. Paano ko matututunan ang good manners and right conduct, e pagka panganak mo nga pa nga lang sa akin, puro pera ang iniisip at inaatupag mo. Ni hindi ko na nga matandaan kung mayroon bang araw na kahit minsan man lang ay naturuan mo ako.

"Yeah, sure. Whatever. Send me there whenever the hell you want." Sabi ko tsaka siya mabilis na tinalikuran at lumabas sa impyernong mansyon na iyon.

Dito na matatapos ang paghihirap ko sa loob ng pamilyang ito. Mabuti na rin siguro ang punishment na ito para naman makabawas-bawas ng pressure sa akin. Masiyado na akong stress, nagmumukha na akong losyang.

Nakangisi akong sumakay sa kotse ko, dahil ito na. Makakamit ko na ang kalayaang gusto ko, noon pa man.

[END OF FLASHBACK.]