Kοιτάζω τον τοίχο του θαλάμου που βρισκόμαστε.
Δεν έχουμε μιλήσει για λίγο και υπάρχει απλά ησυχία.Εχει δίκιο πάντως.Πρέπει να συνηθίσουμε το γεγονός ότι ποτέ δεν θα πάρουμε πίσω αυτούς τους 5 μήνες που ήμασταν χωριστά, ότι και να λέμε ή κάνουμε.
Το πόδι μου ακουμπάει του Harry, τα χέρια μου σταυρωμένα.Αυτός, έχει τους αγκώνες του να ακουμπάνε τα γόνατα του.
Η σημερινή μέρα δεν φαίνεται αληθινή.Είναι σαν από στιγμή σε στιγμή θα ξυπνήσω υδρωμένη στο άδειο μου κρεβάτι.Αλλά όχι, είναι διαφορετικά τώρα.Δεν έιναι όνειρο.
''Λοιπόν..'' αρχίζει να μιλάει ο Harry σπάζωντας την ησυχία.Με κοιτάει και μου χαμογελάει. ''Αφού είμαστε εδώ μέσα, θες να βγάλουμε φωτογραφίες;;''
Για κάποιο λόγο, βρίσκω την ερώτηση του ότι πιο αστειο υπάρχει στον κόσμο και σκάω στα γέλια.Γελάει μαζί μου.Θεέ μου, πόσο παίζει να μου έλειψε το χαμόγελο του;
''Είσαι τρελός;;'' τον ρωτάω επιτέλους. ''Εκλαιγα.Με τίποτα.Θα φαίνομαι σαν λυπημένος κλόουν.''
''Εεε μην μου πεις ότι θα χάσεις την ευκαιρία να βγεις φωτογραφίες σε ένα τόσο μικρό χώρο με περιορισμένο αέρα, με ένα αγόρι που τον θεωρούσες νεκρό''
Κουνάω το κεφάλι μου γελώντας ακόμη ''Σίγουρα θα έχω μουτζουρωθεί''
Ο Harry με κοιτάει.Σηκώνει το χέρι του και σκουπίζει ακριβώς κάτω από τα μάτια μου. ''Ορίστε όμορφη''
Κοκκινίζω και κοιτάω κάτω χαμογελώντας.
''Τώρα δεν έχεις δικαιολογία και επίσης είναι πολύ καλή κάμερα.''
''Πως στο διάολο ξέρεις ότι είναι καλή η κάμερα;;''
''Απλά κάνε ό,τι κάνω και προσποιήσου Rosalie'' εγώ γελάω. ''Χμμ πιο εφφέ να επιλέξουμε;;Χρώμα;Ασπρόμαυρο;Sepia;;''
''Εχει σημασία;;''
''Ναι φυσικά και έχει.Μάλλον θα χρειαστεί να βγάλουμε με όλα τα εφφέ για να αποφασίσουμε μετά.Σου αρέσει το Western;;'' ρωτάει και δείχνει την οθόνη. ''ή μήπως το κάτω από το νερό;;''
